Disclosure is helemaal niet leuk op de Lowlands-zaterdagnacht

Brrrrr, wat is dit naar. Ik word zowaar een beetje misselijk van de grootste danceshow van Lowlands 2016. Even mijmeren: in 2013 was Disclosure een paar maanden écht heel erg leuk en fris. Dat jaar stonden ze in een uitpuilende Bravo-tent op Lowlands, en druppelde het gecondenseerde zweet letterlijk van het plafond op de hoofden van een uitzinnige menigte. Zo happening als het toen voelde, zo kut vind ik het nu als headliner op de Lowlands-zaterdag. Tuurlijk, ze hebben een paar klassesongs die staan als een huis. En toch voelt de show ongeïnspireerd. Het ene broertje slaat eens op een paar bekkens, het andere speelt de baslijntjes, maar vrijwel alles komt van een backing track. Niet dat dat per se erg is, maar dit is een show voor mensen die de illusie willen koesteren dat het live is, "omdat het anders niet goed kan zijn". Het is house voor mensen die eigenlijk helemaal niet van house houden. Het is zo gestileerd dat er niets op af te dingen is, maar er ook geen enkel randje aan zit. Als Disclosure een kast zou zijn, dan de Billy van IKEA. Bomvol karakter en eigenzinnigheid, zeg maar, en dan kijk ik nog liever een uur naar een Billy. Een song als When A Fire Starts To Burn blijft een banger, maar wordt flauw lang uitgebouwd. Nocturnal (met The Weeknd vanaf een bandje) krijgt een Frankie Knuckles-synthlijn mee die voelt als een goedkope knipoog. Overigens staat de Alpha helemaal vol, hoor. Er staan gasten met pupillen als planeten, die rondjes staan te lopen als Duracell-konijnen en tussendoor "HEUJJJJJJJJJJJJ…. HOOOOOOOOO!!!" brullen. Waar Disclosure drie jaar geleden superfris en happening klonk, voelt het nu ernstig over datum, als een vergeten pak melk dat achterin de koelkast van je studentenhuis staat te schimmelen.

Misschien ben ik zuur, maar even eerder had ik het veel beter naar mijn zin bij Islam Chipsy & EEK. Islam Chipsy is een Egyptische electro chaabi-toetsenvirtuoos die als een maniak op z'n elektrische orgeltje staat te slaan. Hij laat 'm ronken als een ontspoorde stoomtrein en janken als een krolse kater. Zijn muziek klinkt als een geflipte Gameboy, en terwijl hij met brede grijns langs Oosterse toonladders jakkert slaan zijn twee drummers hun trommels aan gort. Hele kuddes mensen - de X-Ray naar binnen gejaagd door de regen - pakken elkaar bij de hand om in vreugdevolle cirkels te draaien, en ik hos gebroederlijk met de menigte mee. Zo blijkt Islam Chipsy al een onverwacht vroeg hoogtepunt op de tweede nacht Lowlands, terwijl hiervoor waarschijnlijk vrijwel niemand van de act had gehoord.

The Range staat 's middags al even energiek op het podium. Met petje, sierlijk montuur en de vibe van een hyperenthousiaste emokid stuitert hij op en neer terwijl hij al zijn tracks meeschreeuwt. Grappig, zijn tracks zijn namelijk best introvert. Hij maakt een soort hedendaagse R&B- en hiphop-producties met gesyncopeerde bassen en kletterende hi-hats, maar plaatst die elementen in troostrijke en bijna stemmige liedjes met op YouTube gevonden vocalen. Hier omlijst hij ze met een melodieus pianolijntje, daar met een paar belletjes en een meditatieve ambientlaag. Het is muziek waarbij ik in foetushouding op de grond wil gaan liggen, heen en weer wiegend met de oogjes dicht. Een stelletje naast me staat bijna in elkaar geplakt te heupwiegen, als de dansvloervariant van lepeltje-lepeltje. Eén minpuntje: hij heeft z'n bijzondere visuals - met beelden van die vocalisten - thuisgelaten. Tiga heeft zijn visuals wél meegenomen, en dat is meteen ook het leukste aan zijn show. De Canadees staat voor een gigantisch luxaflex-scherm waarop allerhande koddige beelden worden geprojecteerd: chatvensters, zwoele lippen, auto's en gespierde heren, om er maar van af te leiden dat zijn electrorammers verdomd gedateerd klinken.

Terwijl de nacht valt, zijn er een paar smaken te proeven: feestelijke hiphop en house in schoolfeestschuur Haçienda bij Mairo Nawaz en Mr. Wix, melodieuze techno met grootse synthlijnen die de Bravo moeten vullen en de X-Ray, die de hele nacht aan Hunee en The Black Madonna is overgedragen. Ik begin in de Bravo met Steffi, de Nederlandse resident van de Panorama Bar die haar muziek uitbrengt op het vermaarde Ostgut Ton. Ze draait vanavond prachtig, en durft warme melodieën door haar techno te pompen. Het is levendig, melodieus en zelfs een beetje funky. Weet je hoe mensen soms geneigd zijn om technokicks als mokerslagen of sloopkogels te beschrijven? Nou, dat is bij de set van Steffi juist NIET het geval. Ze landen als poezenstapjes, zacht en nergens te spierballerig, maar dwingend genoeg om de spanning erin te houden. Een gast van in de veertig staat met zijn ogen dicht, handen gevouwen op het hoofd heen en weer te wiegen. Een meisje flappert haar waaier in mijn gezicht (thanks!), terwijl haar vriend midden tussen de mensenmassa op de grond een sigaretje zit te roken. Staan lukt hem niet meer, maar dat maakt niet uit. Recondite is mij daarna wat te pseudo-intellectueel, met stemmige zwart-wit beelden van een bos en kraaiende vogels op de achtergrond.

Op naar de X-Ray, dus, waar de Lowlands-zaterdagnacht al jaren legendarisch is en de mooiste mensen van het terrein zich verzamelen. Ik en m'n vrienden herinneren elkaar nog altijd aan de sets van Job Jobse, Hunee & Antal en The Love Triangle. En nou ja, die X-Ray dreigt nog eens ten onder te gaan aan zijn eigen succes. Dit jaar staan Hunee en The Black Madonna de hele nacht samen in de piepkleine container te draaien, en al wanneer Hunee begint is het zo dringen dat je eigenlijk niet meer lekker binnen kunt komen. Het is schouder aan schouder heen en weer zwabberen, en ik voel het zweet van de gasten naast me tegen mijn armen aan druppelen. Hunee zelf is on fire, met obscure Afrikaanse funkplaten die nergens té obscuur voelen. Dat maakt het gebrek aan ruimte nog kutter, want dan wil je gewoon heel graag hard dansen. Die drukte heeft ook 'n praktisch nut: mensen die zich ook maar een beetje tot elkaar aangetrokken voelen, kleven zo'n beetje in elkaar en gaan staan schuren alsof dit hun allerlaatste kans op vleselijk contact is. Hunee heeft zijn overhemd vrijwel helemaal opengeknoopt en danst al even soepel als hij draait.

The Black Madonna werd de afgelopen twee jaar al onthaald als revelatie op het Lentekabinet en Dekmantel, en durft helemaal los te gaan wanneer ze het overneemt van Hunee: van funk schakelt ze soepel over naar dwarse house, om er dan weer een gekke rollende pianoplaat doorheen te mixen. Zodra ze voor het slotstuk nog anderhalf uur zij-aan-zij gaan staan draaien, wordt de set donkerder en meer druggy. The Black Madonna laat zich lachend een druif voeren door Job Jobse, terwijl Hunee achter haar staat te juichen om de plaatkeuze. Wanneer de twee afsluiten met euforische disco, stroomt de X-Ray over van liefde en omhelzen Hunee en The Black Madonna elkaar nog eens innig. Het was misschien geen legendarische set, maar de hartstocht en spontaniteit van de twee is het perfecte medicijn voor de kater die Disclosure achterliet.