Crate Expectations: Sigward

Sjoerd de Ridder is een prachtige naam, maar als je zijn voornaam verbastert naar het oud-Germaans, klinkt Sigward toch wel prettig robuust. Hetzelfde kunnen we zeggen van de diepe elektronische muziek die De Ridder onder dit alias draait en produceert. Na wat eerdere releases, brak hij in 2014 door met de plaat Black Mambo die verscheen op het Something Happening Somewhere label van Nuno Dos Santos. In Den Haag kennen ze hem al langer. Niet alleen de clubbers, ook oom agent. Hij gaf vele illegale feesten onder bruggen op semi-amateuristische wijze. Op zo'n zelfde manier heeft hij met een paar vrienden het label AMATEUR opgezet, waar onlangs de eerste EP op verscheen met tracks van onder anderen Fairmont en Mattheis. Binnenkort verkast hij naar Berlijn. Gelukkig draait hij vanavond wel nog gewoon op NGHTDVSN in De Marktkantine. Een mooi moment om hem nog even te spreken over zijn eigenzinnige muzieksmaak.

THUMP: Welke platen vormden jouw eerste mix?

Sjoerd:

Dat waren

Stop & Go

van Danny G & Daniele Mondello en Tatanka met

Adios

. Toen ik feesten begon te bezoeken, ging ik met mijn vrienden vaak naar hardstylefeesten. Daarnaast spendeerde ik iedere week mijn zuur verdiende centen aan platenkopen bij Midtown Records in Den Haag. Die hardstyle kwam al snel mijn neus uit, omdat er maar weinig vernieuwing in zat. Je moest volgens bepaalde regels werken, anders was het gelijk geen hardstyle meer. Al snel experimenteerde ik met andere genres en brak ik met die regels, dat ben ik eigenlijk altijd blijven doen. Regels zijn er nu eenmaal om te verbreken.

Je zegt dat je muziek maakt die je vaak mist op de dansvloer – dat is vooral een meer spacy geluid. Welke plaat zou je vaker willen horen op de dansvloer?

Deze plaat Black Tears van D'Marc Cantu heb ik via YouTube gevonden. Hij sleurt je helemaal naar beneden. Ik heb hem nog nooit gedraaid, maar hij zou het best tot zijn recht komen in een of ander vies keldertje. Muziek beschrijven vind ik lastig. Vaak denk ik: luister maar gewoon, dan kun je zelf een invulling geven. Mijn interpretatie van een plaat kan totaal anders zijn; het zou kunnen dat iemand zich totaal niet identificeert met mijn gevoel. Eigenlijk kun je beter gewoon iets opzetten en je bakkes houden.

Je mixt wel eens krautrock in je set. Welke productie leent zich hier perfect voor?

Dat is NEU! met Paradise Walk. NEU! is een van de grondleggers van de krautrock. Het is een muziekstroming die eind jaren zestig in Duitsland is ontstaan. Er werd veel geëxperimenteerd met synthesizers en ze hadden schijt aan alle regels; ze probeerden muziek opnieuw uit te vinden. Deze plaat is uitgebracht ver na het krautrocktijdperk, in de jaren tachtig. Toch zit die kenmerkende atmosferische sound er in. Ik ben natuurlijk niet de enige dit soort muziek in zijn sets draait, James Holden doet het ook.

Welke plaat doet je denken aan de fietstunnelfeestjes die je organiseerde met Gisberto, Mounir en Oliver Sudden?

Dat is deze plaat: DJ Yoav – Energize. Die feestjes gaven we in een fietstunnel onder de A12, in de buurt van het ADO-stadion. Met van die rood-witte politielinten werd de omgeving afgezet, zodat zoveel mogelijk voorbijgangers dachten dat het een verkeeromleiding was. Daarna dekten we de lantarenpalen af met vuilniszakken en bouwden we het geluid op. Tijdens het feest reden er vaak stapvoets brommers langs, dan moest iedereen even aan de kant. De meesten vonden het geweldig. Ik mis die tijd wel een beetje.

Je hebt opvallend veel volgers op SoundCloud. Met welke upload ontplofte je account?

Ik denk dat de mensen van SoundCloud mijn plaat Broken Carousel goed vonden, want rond die tijd hebben ze mij toegevoegd aan hun 'who to follow-lijstje'. Dat is een tiplijst van artiesten die SoundCloud aanraadt. Binnen twee maanden had ik 80.000 volgers. Toch is het een beetje raar. Ik heb nu een groot bereik ,maar het is eigenlijk een beetje bullshit. Niet alle volgers zijn per se fan van mijn muziek, hoewel sommigen het wel via deze weg ontdekken. Het gaat me ook helemaal niet om het aantal volgers, ik heb liever dat mensen oprecht naar mijn muziek luisteren ­– maar het heeft natuurlijk zijn voordelen.

Welke plaat staat op repeat deze maand?

When We Fall van KAEB is een melancholische plaat. Verwar dat niet met depressief. Melancholisch is voor mij droevig en mooi tegelijkertijd. Je denkt terug aan een mooie herinnering van een moment dat je nooit meer zult meemaken. Deze band is trouwens een pseudoniem van Beak, een toffe Britse band.

In een interview zei je dat het publiek in de Randstad moeilijker los te krijgen is. Welke plaat werkt wel in Groningen of Nijmegen, maar niet in Amsterdam of Den Haag?

Deze remix van James Holden van het nummer Senses On Fire van Mercury Rev draaide ik ooit in Groningen. Het publiek van Paradigm vond het geweldig en ging helemaal los. Naar mijn mening is dit de beste plaat van James Holden. Ik draaide hem die avond vlak voordat Minilogue zijn set begon. De plaat is niet zozeer 'dansvloergeschikt', het is juist de kunst om hem te laten werken op de dansvloer. Je zou hem bijvoorbeeld als break kunnen draaien. Hoe dan ook, als dj moet je risico's nemen, anders wordt het als snel saai.

Welke plaat wil je nooit meer horen?

Als ik alleen al aan dit nummer van Frans Bauer denk krijg ik het niet meer uit mijn hoofd, ik vind het echt helemaal niks. Echter heb ik heb zelden een hekel aan muziek, ik probeer zoveel mogelijk te focussen op het positieve.

Je draait aanstaande vrijdag op Nghtdvsn in De Marktkantine. Welke plaat ga je zeker draaien?

Gold van Blonds heb ik laatst herontdekt. Ik weet niet eens zeker of ik hem draai, dat hangt af van de avond. Ik probeer me altijd zoveel mogelijk te richten op het draaien van nieuwe muziek: het is toch zonde om niet constant nieuwe muziek te ontdekken?

Volg Sigward via SoundCloud // Facebook