De Macarena verbroedert al twee decennia mensen over de hele wereld

Ik kreeg vandaag een verwarrende e-mail. In deze e-mail werd mij vrolijk verteld dat het vandaag de twintigste verjaardag van de Macarena is. Dat is natuurlijk onzin, maar het liedje heeft zo'n vreemde geschiedenis voor een zomerhitje, dat ik je niet dood wil vervelen met het uitgebreide verhaal over de totstandkoming ervan. Voor het gemak ga ik er gewoon van uit dat het inderdaad vandaag de twintigste verjaardag van de Macarena is. En dus ook precies twintig jaar geleden dat de we wereldwijd samen dansten op een manier die sindsdien niet meer heeft plaatsgevonden.

Kan je je nog herinneren dat je zes jaar oud was? Natuurlijk kan je dat. Ik ga ervan uit dat je je allerlei vreselijke, beschamende details kunt herinneren. Doe je ogen even dicht. Aanschouw jezelf op het speelplein met poep aan je nieuwe schoenen en lijm aan je vingers, terwijl je achter meisjes aanzit met takken. Je staat weer op je oude basisschool met je klittenbandschoenen, je ruikt de geur van wascokrijtjes en je struikelt over je eigen voeten terwijl je probeert om de Macarena te dansen.

Dat gevoel van schaamte is nooit helemaal verdwenen, of wel? Twintig jaar later achtervolgt het je nog steeds. Het grijpt je wanneer je het niet verwacht. Je zit in de auto te wachten tot je moeder afgerekend heeft bij het tankstation en daar is-ie. Je zoekt een lekkere avocado uit in de Albert Heijn en daar is-ie. Je bedrijft de liefde met je vriend of vriendin en daar is-ie. Je kon nooit ontsnappen aan de Macarena, omdat de Macarena deel uitmaakt van wie je bent. Net als vage herinneringen aan het Jeugdjournaal, Samson en Gert en vijvers met kroos. Wij zijn allemaal de Macarena.

Ga naar een bruiloft, een zuipkeet, een bar-dancing, de kermis, een all-you-can-eat sushirestaurant. In Nederland, in Pakistan, in Zimbabwe, op het platteland van Portugal: overal zie je zwermen mensen die niet precies weten hoe de Macarena ook alweer moet, al kennen ze het liedje langer dan quinoa of het internet en nu kunnen ze quinoa bestellen op het internet zonder problemen. Ze kijken angstig, onzeker en ze zijn bang omdat ze per ongeluk hun linkerhand naar voren deden in plaats van hun rechterhand. De Macarena heeft levens verwoest en toch kunnen mensen niet stoppen met proberen om het dansje onder de knie te krijgen, alsof het onder de knie krijgen van een lollig dansje uit de jaren negentig ze zal bevrijden van alle narigheid die ze opkroppen sinds het laatste paarse kabinet.

De Macarena is meer dan een stomme trend. Niemand weet nog hoe de fucking kabouterdans ook alweer ging. Maar de Macarena is een fenomeen waar mensen met warme gevoelens naar terugkijken. Het is iets wat ons allemaal verbindt, een transcontinentaal referentiepunt waardoor een negentigjarig opaatje uit Frankrijk verbonden wordt met een zeventienjarige turnster uit Letland. Venezolaanse zeelieden hebben iets gemeen met IT'ers uit Rusland. Niemand hoeft nog eenzaam te zijn, want we hebben allemaal de Macarena.

Weet je waarom ik denk dat de Macarena het zo lang volhoudt? Omdat het mensen beloont die niet echt kunnen dansen. De Macarena leren is net als drie hele eenvoudige maaltijden leren bereiden. Ik bedoel dat niemand het erg vindt dat je geen lamsvlees met tahin kan maken zoals Ottolenghi, als je wel een heel erg lekkere pasta carbonara kunt maken. Zolang je maar semi-adequaat een paar danspasjes van de Macarena kunt doen, heb je altijd iets om op terug te vallen als je op een dansvloer staat waar je daadwerkelijk geacht wordt om te dansen. Diep vanbinnen zijn we allemaal bang om belachelijk gemaakt te worden. Dat betekent dat de Macarena meer voor ons doet dan je in eerste instantie zou denken. Het is een touwladder naar een gemeenschappelijk gevoel, een uitgestoken hand, een manier om de vreselijke kloof tussen ons allen te overbruggen.

Denk daaraan, de volgende keer dat je je op een lopend buffet bevindt en meemompelt met de tekst terwijl je halfdronken van goedkope prosecco worstenbroodjes in je mond propt. Denk eraan dat je op dat moment iets bijzonders meemaakt: een ervaring die je deelt met het grootste deel van de wereldbevolking. En jij dacht dat het alleen een stom dansje was.

HEEEYYYY MACARENA