Helemaal de weg kwijt op de Lowlands-vrijdagnacht

"Wat zou ie zo draaien? Wat zou ie zo draaien? Wat zou ie zo draaien?" Een gast stoot me aan, palmboomtak in de hand en het gezicht in de feestplooi. Hij ziet eruit alsof ie al een tijdje lekker gaat. Ik nip nog maar eens aan mijn tweede pintje, want het is niet 3 uur 's nachts, het is half zes 's middags.

Eventjes word ik melancholisch. Weet je nog, dat er 'vroeger' werd gebitcht dat er zo'n duidelijke scheiding was tussen het 'nachtpubliek' en het 'dagpubliek' op Lowlands? Dat de geeks na middernacht hun tentje opzochten en de freaks met sterretjes in de ogen dan pas het terrein zouden betreden? Nou, zelden begon de nacht zo vroeg, want wie wil kan al vanaf drie uur 's middags non-stop vijftien uur dansen op de eerste officiële dag van Lowlands. Dat is dus wat ik heb gedaan.

En die dag begin ik met even haten: de trap van Hermitude (vriendjes van Flume) is sterk goed uitgevoerd, maar klinkt al verdomd gedateerd. Paul Kalkenbrenner z'n set in de Alpha voelt even later goedkoop, stom zelfs: flauwe sterrenhemels op de schermen achter hem, hijzelf triomfantelijk de armen in de lucht terwijl hij zijn grote emo-hit Sky and Sand draait. En Lido z'n future beats doorspekt met R&B zijn net iets te dik aangezet, zijn brul van een stem mist de subtiliteit die zijn producties juist wel tof maakt. Slechtste moment uit de show: de cheesy remix van Ain't No Sunshine. Beste zinsnede uit de show: "I would die if you would dye your hair." Die ga ik onthouden.

Het echte dansen begint al vroeg in de Haçienda. Ooit begonnen als een merkactivatie, maar inmiddels uitgegroeid tot een flinke tent waar vooral veel Nederlandse dj's aantreden. Ik loop binnen bij Jameszoo, en het voelt alsof ik op het allerraarste schoolfeest van Lowlands ben beland. Er hangen grote witte doeken door de zaal, als slierten wc-papier over de steunbalken gegooid. Daaronder staan dertigers tegen elkaar aan te schuren, terwijl Jameszoo ecclectisch als altijd draait: van Jimi Hendrix naar Joy Division naar een diepe housetrack naar Sevn Alias. Een harige vent voor me laat zijn tepel aan zijn vrienden zien, en er lopen alleen maar mensen rond die SUPERGRAAG OP DE FOTO WILLEN. Lekker gek, yeah!

Aanzienlijk minder gezellig - maar des te spannender - is de X-Ray de hele nacht. Al vroeg in de avond staat daar Amnesia Scanner, een obscuur Berlijns duo dat hele bizarre verknipte en duistere trapbeats met smurfenstemmetjes draait, met de intensiteit van death metal. Ze halen EDM-hooks uit de context, verknippen moombathon-beats en dat alles met een orkaan aan rook en stroboscopen. Sommige van hun tracks klinken als monstrueuze Rihanna-remixes. Ten tijden van Yeezus had dit een act kunnen zijn die Kanye onder zijn sneltoets had gehad. Zeg maar Evian Christ light, maar daarover later meer. Een dude in indianentooi staat met grote ogen toe te kijken. Niet leuk? "Jawel man, fucking bruut," brult ie in m'n oor.

Fatima Al Qadiri is daarna misschien wel iets te liefjes. Ze bracht al een stel behoorlijk abstracte platen uit op Hyperdub en Warp, donkere producties doorspekt met Oosterse motieven. Haar set is een stuk speelser. Ze draait weirde dancehall en breakbeats, en is daarin net wat te slordig. Dat beseft ze zelf maar al te goed: ze grijnst af en toe verontschuldigend.

Nog leuker zijn DJ Nigga Fox en Maboku, beiden van het Príncipe-label dat louter krankzinnige trommelplaten uitbrengt, een mix van de Angolese stijlen kuduro en batida, én house. Maboku weet die razendsnelle percussie met hoempabaslijntjes af en toe een haakje mee te geven: een flard Stand By Me van Otis Redding, een remix van Bitch better Have My Money en zelfs een stukje Young Thug. Op papier klinkt dat cheesy, maar het werkt supergoed en is bijzonder dansbaar.

Nigga Fox draait vervolgens nog een stuk freakier, met gekmakende triolen en lijpe kreetjes. Maboku wijkt geen moment van z'n zijde en blijft met een brede glimlach op het podium heen en weer hupsen. Een dronken Brit naast me brult hoe goed het wel niet is, om vervolgens met z'n hoofd tegen het hek in slaap te vallen. En dat terwijl het pas twee uur is!

Daarna is het tijd om helemaal de weg kwijt te raken. Maar dan ook he-le-maal. En wel bij Evian Christ, een bijzonder tengere Britse bloke in rood-wit Puma-shirtje die de meest verwarrende en extreme set van de nacht weggeeft. Een voorbeeld: al vroeg in de set draait hij Not Gonna Get Us (jazeker, T.a.T.u.). Hij mixt het met gabberbeats, schakelt door naar naar manische trap en gooit daar weer een tacky vocaaltje doorheen van Madonna. Het is compromisloos, radicaal en keihard. Ergens zit er heel veel humor in de set van Evian Christ, maar dan wel van de allerwreedste soort. Hij pompt de X-Ray helemaal vol met rook, om vervolgens stroboscoop na stroboscoop af te vuren totdat ik vlekken voor mijn ogen zie en geen flauw idee meer heb waar ik bent, compleet gedesoriënteerd. Een baardmans naast me begint te hakken. Even later trekt hij z'n mouw omhoog, waar een Thunderdome-tatoeage tevoorschijn komt. "Kijk, ik meen deze shit," wil hij maar zeggen.

Na zo'n nare, extreme show kunnen zelfs Chris Liebing en Speedy J's donkere kwaliteitstechno niet meer imponeren, dus er is maar één manier om af te sluiten: bij de lichtvoetige disco van Elias Mazian op het Haçienda-schoolfeestje, waar gasten elkaar gebroederlijk in de armen vallen, en de hiphopbangers van Vic Crezée. Pluspunten voor Amy Winehouse - het beste medicijn na Evian Christ. Minpunten voor Black Betty (waarom?!). Dag een van Lowlands is uitgespeeld, op naar dag twee.