Het verhaal achter Crystal Waters’ Gypsy Woman (She’s Homeless)

In Het verhaal achter krijgen we alles te weten over de klassieker van Crystal Waters: Gypsy Woman (She's homeless), een tijdloze en vriendelijke houseplaat die het nog altijd goed doet. In aanloop van haar set op het 51e State Festival, later dit jaar in Londen, vroegen we Crystal naar de geschiedenis van haar zomerhit die ons een kwarteeuw later nog steeds kippenvel bezorgt.

Ik was er al vroeg bij want ik kom uit een muzikale familie: mijn oudtante, Ethel Walters, was een beroemde actrice en zangeres in de jaren veertig, mijn vader was zijn leven lang jazzmuzikant en mijn oom was professioneel saxofonist. Ik groeide op met muziek om me heen, er waren vaak repetities bij ons thuis en in de zomer ging ik met mijn vader mee op tour.

Twintig jaar geleden werkte ik als ambtenaar en zat ik de hele dag achter de computer, waar ik arrestatiebevelen afhandelden. 'Dit is niets voor mij,' zei ik tegen mezelf. Toevallig had een neef van een collega zijn eigen opnamestudio en ze zochten nog achtergrondzangeressen. Ik ging erheen en kreeg de job. Toen ging er een lampje branden – dit was het helemaal. Ik realiseerde me dat als ik dit goed zou doen, ik later mijn eigen dingen zou kunnen schrijven. Toen heb ik een advertentie in de krant gezet en kwam ik in contact met een toetsenist. We schreven samen een paar tracks en ik ging naar een bijeenkomst in Washington waar ik de Basement Boys ontmoette. Ik wilde de nieuwe Sade worden; iik had mijn haar in een paardenstaart en werkte aan een soort jazzmuziek. Maar de Basement Boys maakten house. Ze stuurden me een hele lading muziek en vroegen of ik voor ze wilden schrijven, maar wel in mijn eigen stijl waar ik al mee bezig was. De eerste nummers die ik voor ze schreef waren Makin 'Happy en Gypsy Woman.

Toentertijd was house groot in New York en New Jersey, in Baltimore en DC ging het meer richting de underground. Toch lag het niet ver van elkaar vandaan, het voelt als één grote oostkustfamilie. Ik herinner me de muzikale overgang naar house toen ik clubs bezocht. Die muziek hoorde je laat op de avond op de radio, en dan dacht ik: wat is dit voor monotone beat die maar door blijft beuken? Je hoorde het toen alleen nog in clubs waar veel donkere mensen kwamen, en ik moest daar nog naar binnen sneaken.

Toen ik samen met de Basement Boys de plaat uitbracht, zagen we het niet echt als een houseplaat. We noemden het gewoon dance, zoals we alles met de 808-drumcomputer noemden. De track was al bijna klaar voordat de vocalen waren opgenomen. Veel artiesten doen dat andersom, maar ik schrijf liever pas als de track bijna af is

De tekst is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Het gaat over een vrouw die op straat leeft, op Connecticut Avenue ter hoogte van het Mayflower hotel in DC. Mijn zus werkte in het hotel en ik liep wekelijks langs haar. In tegenstelling tot andere daklozen zag ze er goed uit, je zou niet denken dat ze dakloos was. Ze had altijd make-up op, droeg zwarte kleren en zong gospelliederen. 'Waarom zoek je niet een baan in plaats van te bedelen?' dacht ik.

Niet lang daarna stond er een artikel over haar in de krant, waarin stond dat ze haar baan in de detailhandel was kwijtgeraakt. "Als je geld vraagt aan mensen moet je er op z'n minst representatief uitzien," zei ze ook in het artikel. Dat stuk veranderde mijn idee over daklozen: het kan iedereen gebeuren. Terwijl ik het stuk las bedacht ik de tekst voor de plaat – alsof zij het zelf zong.

Ik had echt niet verwacht dat de plaat zoveel impact zou hebben als-ie heeft gehad. Ik hoopte dat de plaat opgepikt zou worden in Washington, Baltimore en misschien in New York, als ik geluk had. Ik hield zelfs mijn baan nog twee jaar aan nadat de plaat was uitgekomen. Ik weet nog dat ik bij Top of the Pops mocht optreden en dat ik toen dacht: ja, misschien kan ik nu wel parttime gaan werken.

Het duurde heel lang voor ik besefte hoe groot de plaat was, en nog steeds is. Dat had ik nooit kunnen voorspellen. Ik ben heel dankbaar dat ik gewoon ging zitten en dat de tekst er zo uitkwam. Het kwam precies op het moment dat ik dacht: of ik blijf deze saaie kantoorbaan doen, of ik kap er gewoon mee en ga iets heel anders doen. Gelukkig deed ik het laatste.

Kijk hier voor meer info over Crystal Waters op het 51ste State Festival.