​Hoe Amsterdam Red Axes aan de elektronische muziek hielp

Als je regelmatig uitgaat, is het goed mogelijk dat je een keertje naast de jongens van Red Axes hebt staan dansen. Er was namelijk een tijd dat Dori Sadovnik en Niv Arzi wekelijks te vinden waren in Studio 80, Melkweg of wijlen Club 11. Het Israëlisch duo woonde namelijk een tijdje in Amsterdam en zette hier hun eerste stappen in de clubscene. Tot dat moment waren ze vooral geïnteresseerd in bandjes. Je hoort nog steeds hun post-punkachtergrond terug in hun muziek. Hun producties vonden een weg naar kwaliteitslabels als Correspondant, I'm A Cliché en Hivern Discs. Tijdens ADE zijn ze te zien op de Hivern Discs-labelavond in de Marktkantine, waar ze optreden naast onder andere labelbaas John Talabot en Roman Flügel. Nieuwsgierig naar hun ervaringen met Nederland, blikken we met Dori en Niv terug op hun tijd in Amsterdam en alle veranderingen die ze hier doormaakten.

THUMP: Ha jongens, hoe kwamen jullie in Amsterdam terecht?

Dori: Het was eigenlijk de bedoeling dat we naar Londen zouden verhuizen, maar we kregen geen visum. Red Axes bestond nog niet. We hadden een band met de naam Red Cotton, samen met twee andere gasten. We waren heel serieus met die band bezig en we hadden plannen om het te gaan maken in Londen. Toen we hoorden dat het visum voor Engeland niet doorging, waren we zo teleurgesteld dat we dachten: fuck dit, we gaan lol maken in Amsterdam.

Niv: Dat was negen jaar geleden. Met de vier bandleden zaten we vier maanden lang in een sloopwoning in Osdorp. Er wonen veel immigranten daar, maar dat heeft Israël ook, dus dat waren we wel gewend. We kwamen net uit het leger, we werkten niet en we hadden geen plannen. We wilden gewoon wat mooie ervaringen opdoen.

Dori: In het gebouw waar we woonden hing een beetje een vreemde sfeer. Het was wel spotgoedkoop om te huren. De band ging uit elkaar in die periode. Ik denk persoonlijk niet dat het wat met Amsterdam te maken had, maar het zou kunnen.

Lijkt Tel Aviv een beetje op Amsterdam?

Niv: Niet echt. Wat mij opviel, is dat we in de vier maanden dat we hier woonden maar weinig contact met locals hadden. Als je in Israël een nieuw iemand ontmoet, word je meteen aan een kruisverhoor onderworpen, zo geïnteresseerd zijn de mensen in je. Waar kom je vandaan? Wat heb je in het leger gedaan?

In Amsterdam – en in wel meer grote Europese steden – zijn mensen meer met zichzelf bezig. Qua uitgaan laten ze zichzelf ook minder snel gaan. Nederlanders houden wel van hard feesten, maar ze blijven toch altijd nog een soort van cool. In club Bootleg in Tel Aviv (waar wij residents zijn) lijkt het soms net een Israëlische bruiloft. Iedereen is elkaar aan het omhelzen en kussen en 'woooh' aan het roepen. Helemaal crazy.

Dori: Israëliërs zijn heel direct. Dat temperamentvolle heeft een goede en een slechte kant. Ze zeggen net zo makkelijk dat ze van je houden als dat ze je haten.

Niv: Je moet je voorstellen dat de meeste mensen in Israël zonen en dochters zijn van immigranten, die zich hier in de jaren veertig en vijftig vestigden. Familiebanden zijn heel sterk en veel van mijn vrienden zitten nog altijd elke vrijdagavond bij hun ouders aan het sjabbatdiner. Israëliërs zijn meer dan Nederlanders op zoek naar de geruststelling dat alles oké is. De keerzijde hiervan is dat mensen soms teveel bezig zijn met anderen, en te weinig denken aan wat ze zelf willen doen met hun leven.

Dus er hangt een hele andere sfeer in de stad?

Dori: Ik vind dat de vibe van beide steden wel ongeveer hetzelfde is, namelijk gewoon heel erg goed.

Niv: Op artistiek gebied kan Israël denk ik nog veel leren van de Nederlandse cultuur. De mensen zijn tof, en dat zie je terug in de architectuur, de clubmuziek, in alles eigenlijk. Erg inspirerend. En dat voor zo'n klein land!

En de clubscene?

Dori: Eerlijk is eerlijk, Amsterdam was de plek waar ik voor het eerst echt in aanraking kwam met elektronische muziek en te gekke feesten. Daarvoor hield ik van gitaarmuziek, en als ik al iets leuk vond dat elektronisch was, dan was het in elk geval geen dance. Hoogstens een beetje trance toen ik veertien was. Club 11 was qua sfeer trouwens echt wel rock 'n roll. Ik zweer dat er borderline-gitaardingen werden gedraaid. Voor ons was dat een belangrijke schakel om house en techno te gaan waarderen.

Niv: Ik hield vroeger al wel van elektronische muziek, maar dat hele ding met clubs, labels, feesten en drugs stond ik nog erg maagdelijk tegenover. Pas in Amsterdam zag ik hoe vet het kan zijn en waarom jonge mensen naar een club gaan. Vanaf dat moment wilden wij zelf ook graag feestjes geven en muziek produceren. We hadden alleen geen idee hoe dat moest. Eenmaal terug in Tel Aviv zijn we daar mee begonnen, en zijn we zelfs een muziekopleiding gaan doen. Dat resulteerde in 2009 in onze eerste plaat.

Dori: Je moet je voorstellen hoe bijzonder het was om terug te keren naar Tel Aviv. Toen we achttien waren, ging de elektronische scene totaal aan ons voorbij, daarna zaten we drie jaar in het leger, gevolgd door die fantastische ervaringen in Amsterdam. In de tussentijd was Tel Aviv veranderd van een stad vol chique clubs naar een stad met geweldige underground clubs, waar minimal en electroclash werd gedraaid.

Het perfecte moment om thuis te komen dus.

Niv: Eigenlijk wel, maar ons project moest nog zijn vorm vinden. Zoiets kost tijd, je identiteit als artiest vinden is een complex proces. Ik heb altijd geweten dat optreden bij mij past. Toen onze band uit elkaar ging, jeukten mijn handen om iets nieuws te beginnen.

Waar wordt jullie muziek nu door beïnvloedt?

Dori: We zitten nu zo diep in de elektronische muziekscene, dat we proberen om daarbuiten verschillende samenwerkingen aan te gaan. We zijn omringd door getalenteerde muzikanten en vrienden die het leuk vinden om liedjes te zingen. Zo treden we op met de Braziliaan Abrão Levin, en we zijn van plan enkele mooie Hebreeuwse nummers uit te brengen op ons eigen label, Garzen Records. Dat zullen waarschijnlijk geen hits worden, maar dat maakt niet uit.

Niv: De taal maakt niet uit. Ik ken genoeg nummers met Duitse of Arabische teksten waar ik de ballen van begrijp, maar die ik prachtig vind. Een geweldige artiest die in het Hebreeuws zingt heeft bij internationale labels natuurlijk geen kans. Daarom gaan wij het doen. En daar ben ik trots op.

Volg Red Axes via Facebook // SoundCloud