Hoe treurige cafébezoekers Junior Boys inspireerden voor het comebackalbum

Hamilton is nou niet bepaald de eerste stad waar je aan denkt als je het hebt over een internationaal succesvolle act binnen de elektronische muziek. Hoewel Hamillton op minder dan een uur rijden ligt van metropool Toronto, verschillen de steden van elkaar als dag en nacht – Hamilton is een rokende industriestad met een half miljoen inwoners. Toch is Jeremy Greenspan, de ene helft van Junior Boys, er altijd blijven wonen. Zijn wederhelft Matthew Didemus woont in Berlijn.

Hoewel de invloed van de Duitse hoofdstad overduidelijk terug te horen is in de muziek van Junior Boys, speelt ook Hamilton een belangrijke rol in hun muziek. Ook op album nummer vijf, Big Black Coat – het album hiervoor kwam vijf jaar geleden uit. Dit is een plaat waarbij het duo zich liet inspireren door invloeden van Detroit-techno, proto-house en R&B – inclusief een cover van Bobby Caldwells single uit '78, What You Won't do For Love. De sound voelt luchtiger aan dan voorheen; het lijkt alsof ze zich minder zorgen maken over kritische recensies. Kort geleden spraken we met Greenspan in zijn galerie/bar The Brain, en daar vertelde hij ons over de complexe band die hij heeft met zijn thuisstad.

THUMP: Waarom duurde het vijf jaar voor dit album uitkwam?
Jeremy Greenspan: We waren klaar met onze vorige albumtour en wilden snel weer een nieuw album uitbrengen, maar het liep uit op een heleboel onafgemaakte tracks. Als we nog steeds onder contract zouden staan bij Domino was er drie jaar geleden een matig album van ons uitgekomen, maar er stond geen druk op de ketel om per se met iets nieuws te komen. Na het laatste Junior Boys-album begon ik ook samen te werken met Jessy Lanza, dus had ik twee projecten. Ik werkte wel aan het nieuwe album van Junior Boys, maar ik raakte niet echt geïnspireerd. Dat was ik wel tijdens het produceren van het album van Jessy Lanza, dat was een project waar ik al mijn creatieve energie in kwijt kon. Dat zette me aan het denken: we hadden al succes met Junior Boys, en ineens was ik een andere weg ingeslagen.

Dacht je eraan om te stoppen met Junior Boys?
Absoluut. Ik kon prima rondkomen, de plaat van Jessy Lanza ging als een trein, en ik hoefde niet te touren. En door het succes werd ik weer enorm creatief. Alles wat ik deed vloeide over in elkaar, het was de beste muzikale periode sinds het tweede Junior Boys' album.

Dus je houding van 'ik geef geen fuck' hielp eigenlijk heel goed?
Zeker weten. Tijdens het maken van ons nieuwe album experimenteerden we zo veel mogelijk, en wat niet werkte schrapten we gelijk zodat we snel weer nieuwe muziek konden maken, met een hernieuwd gevoel van energie. Ik pakte het meer aan zoals ik dat normaal gesproken doe als ik losse technotracks maak. Bijna iedere zangpartij op de plaat is een demotake die ik spontaan opnam. Het hele opnameproces is ontzettend snel gegaan, waarbij in korte tijd nummers ontstonden in de studio die we daarna konden afmixen. Dat is de energie die ik wil brengen en hoe ik mijn werk graag doe.

Jij woont in Hamilton, Matt woont in Berlijn. Hoe verliep de samenwerking tussen jullie bij opnemen van dit nieuwe album?
De ene helft van de tracks op het nieuwe album maakte ik in Hamilton, de andere helft maakten we als Matt hier was – van de meeste daarvan had hij al in Berlijn een begin gemaakt. Matt is behoorlijk obsessief, we werken in een heel ander tempo en dat hoor je terug op het album. Matt werkt meer volgens een vaste methode, hij is langzamer dan ik. Uiteindelijk werkt het wel: de tracks waaraan we samen werkten behoren tot ons betere werk.

Ik las dat Over it gaat over een lokale excentriekeling uit Hamilton, die jouw bar The Brain frequent bezoekt.
Er is een grote kans dat de desbetreffende persoon waarover die plaat gaat straks binnenloopt. Ik durf te wedden dat iedere songwriter in Hamilton weleens een lied over hem heeft geschreven. Er zijn hier veel verschillende bars en die zitten vol met dit soort types. Deze stamgasten hebben vaak een alcoholprobleem en er hangt maar wat vaak een tragisch aura om ze heen. In mijn muziek probeer ik vanuit hun perspectief een verhaal te vertellen. Op dit nieuwe album staan veel liedjes die niet over mij gaan.

Dus eigenlijk heb je echte mensen gebruikt als onderwerp?
Dit zijn van die dingen waarvan ik niet eens doorhad dat ik het deed. Cityslang [label van Junior Boys] vroeg mij zelfs alle songteksten uit te schrijven en ik stemde daarmee in, want ik was het zat om steeds verkeerd geïnterpreteerd te worden door muziekjournalisten die niet snappen waar mijn muziek over gaat. Het gaat om mannen die emotioneel met zichzelf in de knoop zitten. Er zit ook een sfeer in van vrouwenhaat – dit komt omdat ze ontzettend in de war zijn over hun eigen emoties en die negatieve energie vervolgens op anderen projecteren.

Het klinkt als een bijna als een conceptalbum over Hamilton.
Dat denk ik ook ja. Aanvankelijk had het een andere titel, tot ik besloot het te veranderen in Big Black Coat. Die jas bleek een goede metafoor voor het isoleren van jezelf, alsof je in een dikke jas zit en je beschermt tegen de gure winter. Ook associeer ik het met de muziek waar ik vroeger veel naar luisterde. Ik groeide op met industrial en techno, toen iedereen bomberjacks en trenchcoats droeg.

Je hebt internationaal succes. Waarom woon je na al die jaren nog in Hamilton?
Ik woont hier eigenlijk om twee redenen. De eerste is dat niemand kan zeggen dat ik hier niet hoor en dat veel dingen die ik doe en wil doen worden gevoed door nostalgie. In Hamilton heeft iedere locatie een betekenis voor me. Hoe ouder je wordt, hoe intenser je dat beleeft. De andere reden heeft te maken met de aard van het muzikantenbestaan. Ik wil me niet constant omringen met mensen uit de muziekindustrie. Hamilton is een extreem afgezonderde plek, je krijgt nauwelijks mee wat er zich afspeelt in de rest van de wereld.

Junior Boys is te volgen viaTwitter // Facebook // SoundCloud