Ik danste huilend bij LCD Soundsystem en James Blake

"Wheeeeeeere are your friends toniiiiight?" Er rolt een dikke, zilte traan over mijn wang. Daar staat-ie dan, de oude ironische hipster-brompot. De indie-knuffelbeer. De inmiddels 46-jarige held van LCD Soundsystem, met wie iedereen wel wil aanschuiven in een koffietent in Brooklyn, terwijl hij nippend aan een cortado filosofeert over obscure Italo en art rock. Ik wel, in elk geval. Oh James Murphy, je ziet er oud en vermoeid uit. Maar wat een prachtige, intieme show geven jij en je band weg als headliner van de laatste nacht Lowlands. Het is een nacht die voelt als een emotioneel huisfeestje. Zo eentje waar je onverwacht vrienden tegenkomt die je eigenlijk al net iets te lang niet had gezien, om elkaar gebroederlijk in de armen te vallen. Eentje waar wildvreemden je op de mooiste glimlachen trakteren. En LCD Soundsystem verzorgt de soundtrack voor dat huisfeestje.

Maar goed, voordat zij optreden valt er al veel te genieten op de brakke zondag. Ook emotioneel is de show van James Blake, de Britse dubstepdroefsnoet die ooit ontdekte dat hij een prachtstem-met-snik heeft. Hij maakt al jaren meanderende liedjes die van Joni Mitchell hadden kunnen zijn, maar dan met razend spannende en kale producties. Eigenlijk speelt hij de ultieme anti-festivalset: Blake en z'n bandleden lijken alle drie aan hun krukjes te zijn vastgelijmd, zo stil zitten ze. De lichtshow is minimalistisch en rustig, en visuals zijn er überhaupt niet. Ergens is dat jammer, want voor veel mensen zal de show daardoor saai worden genoemd. Maar die mensen hebben poep in hun oren, want het is machtig mooi, en er zitten wel degelijk climaxen in zijn muziek. Niet dat je je vuist wil heffen, maar eerder dat er dikke druppels door je traanbuizen naar buiten sijpelen. Dat de show zo introvert is, lijkt overigens een principekwestie. "Het kostte ons heel veel tijd om deze show in elkaar te zetten, zonder laptops en automation. Alles wat je hoort maken we live," zegt-ie. En daar moet je het mee doen: puur muzikantschap. Een bijzondere show, zonder consessies, die toch niet helemaal voor de festivals gemaakt lijkt. Het zou tof zijn als Blake ook weer eens een bezoekje aan een Nederlands clubpodium zou brengen, want dat is al veel te lang geleden. Daar zou zijn stemmige muziek nog meer ruimte krijgen om te ademen.

Maar goed, ik moet niet te emo worden. Het beste medicijn daartegen is de bijzonder sensuele set van Kaytranada, de Canadese Soundcloud-ster die dit jaar eindelijk een album uitbracht. Waar veel dj's liever niet teveel eigen tracks draaien, bouwt Kaykay zijn hele set eromheen. Daardoor is het ook wel erg voorspelbaar, en weet ik direct dat die Teedra Moses-remix (wat een tune!) en zijn Janet Jackson-edit de hoogtepunten worden. Maar het maakt geen fuck uit, want wat een heerlijke, zwoele en kleurrijke mix van R&B, house en hiphop maakt die gast. Er is een superjong en hip publiek voor uitgelopen (ik zag je wel, laconieke knaap met het Patta x Dekmantel-shirt!), en zowel de mooiste meisjes als knapste jongens vooraan blazen verliefd kusjes naar Kaytranada. Oh, en zag je dat? Hij gaf vanaf het podium het antwoord op de prangende vraag of je nog mag dabben, door resoluut zijn ene arm in de lucht te werpen terwijl hij zijn gezicht in de andere verstopt.

Terwijl de zon achter het dikke wolkendek wegzakt, loop ik met drommen festivalbezoekers dan eindelijk naar LCD Soundsystem. Had ik al gezegd dat het een prachtige show was? Het is heerlijk om te zien hoe Murphy bijna spastisch heen en weer zwiert tijdens Daft Punk Is Playing At My House (al als tweede liedje), vastgeklampt aan de microfoonstandaard. Grappig ook dat hun dancerock helemaal niet gedateerd klinkt, maar nog net zo sprankelt als voor hun break. De setlist zit nagenoeg perfect in elkaar. Er zijn maar weinig liedjes die de euforie van de nacht en de warmte van echte vriendchappen zo goed weten te verenigen met de tristesse van het ouder worden als Dance Yrself Clean en All My Friends. Jankend dansen, dus. En ik ben niet de enige: rechts voor me staat Joost van Bellen te hossen met festivaldirecteur Eric van Eerdenburg, links staan Luc Mastenbroek, Elias Mazian en Thomas Martojo te viben. LCD reikt misschien niet tot achterin de Alpha, maar op een huisfeestje ga je toch ook niet in de tuin van de buren zitten zeuren?

De tranen zijn amper opgedroogd, en Noisia blaast ze alweer weg met de bruutste, meest destructieve set van Lowlands 2016. Het is het Nederlandse debuut van hun Outer Edges-show, met gruwelijke drum 'n bass en dubstep die voortdendert als een fucking monstertruck. Het Groningse drietal draagt een soort ruimtehelmen waar gekleurd licht uit schiet, terwijl er behoorlijk sicke beelden achter ze wordt geprojecteerd. Hun sounddesign is radicaal en schuwt het experiment niet, maar door die nietsontziende energie voel ik me net weer een vijftienjarige die voor het eerst The Prodigy hoort. Ik weet niet wat me overkomt. Non-stop de vuist in de lucht, dus. Naast me staat een gast met een drum 'n bass-shirt die zijn muil zo ver open trekt als maar kan en het uitbrult van genot.

Daarna verspreid het Kees van Hondt-virus zich over het terrein. Overal wordt met palmtakken gezwaaid, of je nou naar de soepele los-in-de-heupen-techno met veel trommelplaten van Benny Rodriguez en De Sluwe Vos gaat, of naar Joost van Bellen en St. Paul, die Tame Impala in Radiohead laten overgaan en van Johnny Cash naar Nirvana springen. Een jongen gaat op een opblaaskrokodil het publiek door terwijl de mensen om hem heen met een half bos zwaaien. Ik vind het allemaal best, maar muzikaal is het weinig verheffend op het terrein. Dat is zeker ook te zeggen over de sets van Jeff Solo (deephouse-remix van Wolfmother?) en Mr. Ties (afsluiten met Kool & The Gang?), maar ach: alleen maar meer tijd om mijn vrienden innig te omhelzen en te vieren dat we zo jong en gelukkig zijn. Ja, en nog altijd een beetje emotioneel van James Murphy, die me er vanavond weer aan herinnerde dat die jeugd voorbij is voordat je er erg in hebt, maar je ook op je 46e nog de zorgen van je af kunt dansen.

En gelukkig had ik het filmpje van Elias Mazian en zijn tent om me over mijn kater heen te helpen.

Check ook festivals.vice.com voor al je ronkende festivalverhalen, winacties voor tickets, fotoreportages en meer.