Ik ging 21 jaar de bak in voor het verkopen van LSD

In 1993 werd de 22-jarige Seth Ferranti gearresteerd voor het verspreiden van meer dan 100.000 doses LSD in Virginia. Ferranti kreeg 25 jaar gevangenisstraf. Tijdens zijn straf haalde de schoolverlater – die tegenwoordig ook stukjes schrijft voor VICE – drie diploma's, schreef hij voor verschillende tijdschriften, en publiceerde hij een aantal boeken. Hieronder legt hij uit hoe hij achter de tralies terechtkwam in de eerste twintig jaar van zijn volwassen leven, en waarom hij vindt dat het rechtssysteem de minimumstraf moet verlagen voor geweldloze drugsovertreders.

Seth Ferranti: Ik begon met blowen toen ik dertien was. Mijn vader ging met pensioen en we verhuisden naar een blanke, rijke buurt in Noord-Virginia. Ik was de nieuweling die wiet en acid probeerde te krijgen, maar er was niet makkelijk aan te komen: een zegel was in 1987 15 tot 20 dollar, terwijl je het in Californië voor 5 of 6 dollar kon krijgen.

Omdat ik in Californië ben opgegroeid, had ik daar veel vrienden en familie. Ik vertelde een aantal gasten in Virginia, een stelletje rijke nerds met gloednieuwe Mustangs en BMW's, dat ik alles voor ze kon krijgen wat ze maar wilden. Ik dacht dat ze alleen wat wiet zouden bestellen, maar ze kwamen opeens met vijfduizend dollar aanzetten. Dus kocht ik een paar pond goede wiet voor ze, en een paar honderd zegels. Ik liet het per post opsturen, met UPS. Het werd verstopt in glanspapier en er werd babypoeder gebruikt om de geur te maskeren.

Dat is hoe ik begon – gratis high worden en mijn vrienden van drugs voorzien. Maar tegen de tijd dat ik negentien was, verscheepte ik wiet door het hele land. Ik maakte deel uit van de Deadhead-cultuur (zo worden de fans van de Grateful Dead genoemd): underground, onopvallend en rebellerend. Ik ging naar hun shows om te netwerken en om aan nog meer LSD te komen voor nog lagere prijzen.

In de lente van 1991 vertrok ik voor drie maanden naar Hawaii om te chillen, en toen ik weg was, werd er een groot feest gehouden op een veld ergens in Virginia, in een buurt waar veel politici en footballspelers in hun dikke villa's woonden. De politie zette het feest stop, en een jochie van een jaar of veertien rende naakt het bos in, trippend op de LSD. Agenten tackelden hem, maar op de een of andere manier kreeg hij het pistool van de agent te pakken en schoot die in zijn arm. Dat triggerde de jacht naar degene die erachter zat, want er waren veel LSD-gerelateerde arrestaties – de regio werd ermee overspoeld en de prijzen zakten tot twee of drie dollar per zegel. De gast die dat kind LSD had verkocht was een vriend van mij waar ik aan verkocht voordat ik hoger kwam in de drugshiërarchie. Hij wist veel over mij en gaf de agenten informatie.

De politie kregen me te pakken met een vooropgezet plan. Ze wilden dat ik – de leverancier – hen LSD kwam brengen. Dus ze regelden een jongen die ik kende om me te bellen en te zeggen dat hij een probleem had met een drugsdeal en hulp nodig had. Toen ik daar aankwam wilden ze me geld geven, en ik zei: "Ik ben hier alleen om deze dude te helpen, jullie moeten hem betalen." Ik werd alsnog gearresteerd, maar ik dacht dat het niks voorstelde omdat ik niemand drugs had gegeven of geld had gekregen – het ging om een deal die iemand anders deed. Ik wist niet dat het onderzoek al bij de DEA en de Federale Politie lag: ze wisten al wie ik was. Ik was erg arrogant, omdat ik niet dacht dat ze een zaak hadden. Maar ze waren al tien maanden met me bezig, en beschuldigde me uiteindelijk van het verkopen van 100.000 zegels in drie maanden tijd.

Dit was 1991 – de drugsoorlog begon in de late jaren tachtig, dus alles was relatief nieuw en meer gefocust op crack. Ik maakte deel uit van de eerste golf LSD-aanklachten, en had geen idee wat me te wachten stond. Zelfs mijn advocaat dacht dat de rechter me minder dan de vereiste twintig jaar zou geven, omdat dit mijn eerste overtreding was en ik nooit geweld had gebruikt. Hij dacht dat ik tien of twaalf jaar zou krijgen. Maar ik was pas twintig jaar oud, en zelfs dat voelde als levenslang. Dus ik vluchtte, en de politie zette me op een Most Wanted-lijst; van alle voortvluchtigen maakten ze van een Deadhead-wietdealer een prioriteit in de hele VS.

Twee jaar lang was ik op de vlucht. Ik ging naar Hollywood en nam een andere identiteit aan, en kwam terecht in de heavy-metalscene. Ik feestte veel met gasten en chicks die in bands speelden. Ik gaf veel geld uit, dus nam ik weer contact op met een paar Mexicanen die in Texas woonden, om te vragen of ik weer met ze kon samenwerken. Ik ging er heen om een aantal mensen te ontmoeten die ladingen drugs van Texas naar St. Louis vervoerden, en was toevallig met iemand die werd gesnapt. Ik had een valse naam en identiteit, maar ze trokken mijn vingerafdrukken na – en je vingerafdrukken liegen niet. Ze belden US Marshals op, en die kwamen me in mijn hotel arresteren.

Ik zat in de gevangenis van oktober 1993 tot februari 2015. Ik werd veroordeeld tot 304 maanden cel, dat is 25 jaar en 4 maanden, en dezelfde straf die Pablo Escobar en El Chapo opgelegd kregen. Het is de hoogste drugsstraf die je kan krijgen. Toen ik in de gevangenis zat, raakte ik onmiddellijk in een cultuurshock. Ik was 22, woog 80 kilo en had geen tatoeages – ik zag eruit als een student. Wanneer ik mensen vertelde dat ik 25 jaar had gekregen, vroegen ze hoeveel mensen ik had vermoord. Niemand kon geloven dat de overheid zoveel tijd gaf voor dit soort misdrijven. Meestal sloten ze de LSD- en wietgasten niet op. Ik zat daar met groepsverkrachters en moordenaars, de hele georganiseerde bendewereld. De gevangenis bestond voor de helft uit crackheads. Er waren veel regels – en dan heb ik het niet over officiële, maar over ongeschreven waarmee je je hoofd boven water moest houden. Ik moest het snel leren en iemand worden die ik niet was om daar te kunnen overleven.

In mijn eerste negen jaar in de gevangenis jaar gebruikte ik veel drugs. Ik bracht mezelf in situaties waardoor ik meer tijd bovenop mijn straf kon krijgen, of mezelf of iemand anders pijn kon doen. Het maakte me niet uit. Ik was in shock dat mijn land me dit aandeed, en niemand kon iets voor me doen. Rolling Stone schreef een stuk over mij in 1998, en iedereen vond het fucked up voor me en dacht dat ik was genaaid. Maar zelfs al kreeg ik veel media-aandacht, het was een verloren zaak.

Uiteindelijk werd ik volwassen en ging ik denken aan mijn toekomst. Ik haalde een bachelor- en masterdiploma, maar niet via de programma's van de gevangenis. Ik deed het via correspondentie, en mijn ouders betaalden alles. De War on Drugs was er niet zo van, ze deden er alles aan om me te blokkeren. Ze verwachten dat je mensen in elkaar slaat en drugs gebruikt, dus als je je diploma probeert te halen weten ze niet hoe ze daar mee om moeten gaan. In 1999 begon ik met boeken en artikelen schrijven, en daarvoor werd ik regelmatig één of twee maanden opgesloten in een isoleercel. Er gingen tien maanden van mijn straf af omdat ik meedeed aan een drugsprogramma, en in augustus 2014 mocht ik instromen in een re-integratieproject.

De overheid moet de macht van aanklagers beperken en het menselijke element terugbrengen in strafrechtelijke vervolgingen, zodat rechters naar elke zaak individueel kunnen kijken en niet aan de hand van een tabel hoeven te veroordelen. Gevangenissen moeten gaan om herintegratie in de samenleving, niet om straffen. Inmiddels zijn de wetten wel wat veranderd, maar er gebeurt nog weinig met terugwerkende kracht; er zijn mensen die nu een levenslange straf uitzitten voor het verkopen van wiet, terwijl wiet in sommige staten waarin dit gebeurde zelfs legaal is inmiddels. Het was terecht dat ik in de gevangenis belandde, maar die 20 tot 25 jaar was te lang. 10 jaar was goed geweest, want na 4 of 5 jaar had ik nog niks geleerd. Ondanks alles ben ik blij met wie ik nu ben en waar ik sta.

Verteld aan Michelle Lhooq