Ik keek op de vingers van Floating Points en Four Tet in De School

"Four Tet tweette net dat hij en Floating Points al om tien uur beginnen!", appt een vriend me. Kut, dat is een uur eerder dan aangekondigd. Ken je dat gevoel? Dat je zenuwachtig wordt van de gedachte een legendarisch feestje te missen? Of nog erger: dat je niet binnen komt, omdat er al een giga-rij staat? En dat je elkaar gek maakt met die gedachte? Dat heb ik nu, want het is al half tien en ik was van plan om een kaartje aan de deur te kopen.

Maar oké, als ik met het zweet in de nek aan kom fietsen bij De School staat er hoogstens tien man voor de deur te wachten. De hekken staan nog niet eens opgesteld. Was mijn gedachte zo gek? Nee toch? In Trouw heeft Four Tet al een paar behoorlijk mythische sets gegeven. Hij is Dekmantel-headliner-materiaal, en is precies een jaar niet in Nederland geweest, zo stond hij vorig jaar op de Dekmantel avond tijdens ADE. En dan Floating Points, een man met een platenkast die de laatste zestig jaar omvat en ieder continent doorreist. Samen met Daphni vormden Floating Points en Four Tet de kern van de legendarische inmiddels gesloten club Plastic People (luister ook eens die fantastische closing set van ze). Ik kan me niet herinneren dat de twee ooit een hele nacht zij-aan-zij in Nederland draaiden, en de voorverkoop was razendsnel uitverkocht. In mijn hoofd was dit het meest-geanticipeerde feest van ADE. Ik kon niet wachten om ze op de vingers te kijken, te zien welke onverwachte platen ze zouden draaien en welke verrassende wendingen hun set zou kennen.

Maar goed, zo sta ik opeens om half elf met een kleine twintig man in De School. "Ik hoop dat ze alleen maar vage jazz gaan draaien", roept een vriend in mijn oor. Dat klopt heel aardig: de twee nemen alle tijd en gaan in de eerste paar uur van kosmische jazz naar Braziliaanse folk naar minimalistische raga's naar de good vibes van Gary Burton. Voor me staan drie mensen interpretatieve dansen te doen, terwijl Hunee (met beanie, staat hem goed!) in de booth opduikt en Floating Points een gigantische knuffel geeft. Het is een heerlijk begin van de avond, met vooral Floating Points schatgravend door zijn bakken singletjes.

Rond middernacht loopt De School aardig vol en geven de twee een klein beetje vaart met afrobeat en funk, maar daar blijven ze net te lang in hangen. Tot drie uur is er vrijwel geen houseplaat of stuwende kick te bekennen. Daardoor valt ook extra op hoe groot het contrast tussen de twee is. Floating Points stuitert achter de draaitafels en gebruikt zijn mixer trefzeker om spanning te bouwen, gebruikt de EQ om de dansvloer te kietelen. Four Tet daarentegen heeft al moeite om twee singletjes aan elkaar te mixen en staat wat ongemakkelijk in de booth, terwijl Floating Points uitgebreid staat te grappen en giechelen met Hunee. Nee, echt een goede dj is Four Tet de eerste uren van deze nacht niet, en eerlijk gezegd begint dat me een beetje tegen te staan. Heel even probeert hij naar een climax te bouwen met een plaat die van Anthony Naples zou kunnen zijn en, jawel, klassiekertje Day Dreaming van Gemini, maar daarna schakelen ze toch weer over op oude discokrakers. Weinig verrassende wendingen, vooralsnog. Niet iedereen vindt dat erg, overigens: een jongen met respectabele snor en brede lach klemt zich vast aan de paal voor de dj-booth, en staat hyperactief heen en weer te zwieren.

Rond drie uur 's nachts begint het vuur eindelijk te branden met een track van Four Tets alter-ego Percussions, een stel acidplaten en een fantastisch bedwelmende housetrack van Kevin Saunderson. De stroboscoop achter de dj-booth gaat voor het eerst aan, en pas rond vier uur 's nachts flitsen ook de rode en gekleurde panelen aan het plafond voor het eerst. Het lichtplan is een oefening in geduld, net als de dj-set van de twee. Maar dat geduld heb ik eigenlijk niet: om half vijf is het nog even vol als drie uur eerder, maar écht een legendarische avond wil het maar niet worden. Misschien is het maar beter ook. Met pijn in mijn hart kies ik het hazenpad. Het is woensdag, en er zijn nog vier nachten Amsterdam Dance Event om te sneuvelen.

Dertien platen uit de set die de moeite waard waren:

Gary Burton - Las Vegas Tango
Nelson Angelo & Joyce - Vivo Ou Morto
Patrice Rushen - Feels So Real
MFSB - Mysteries of the World
SFB - Burnin Up
Floating Points - Vacuum Boogie
Willow - Workshop 23
Gemini - Day Dreaming
Nina Simone - See Line Woman
Percussions - KHLHI
Kevin Saunderson - Future (Kenny Larkin)
Mall Grab - I've Always Liked Grime
Daphni - Ye Ye