​Ik sprak MC Complicated over zijn krankzinnige leven

Weinig levensverhalen zijn zo krankzinnig als dat van Antonio Bernardo Abbo, veteraan uit het Amsterdamse nachtleven. Je gelooft niet wat hij zoal heeft meegemaakt: als piepjong gastje drumde hij nog bij Herman Brood, later vloog hij zeven jaar lang de wereld rond als gezicht van The Sunclub van wereldhit Fiësta, van al zijn spaargeld kocht hij een club op Ibiza, waar de maffia hem vervolgens weer wegjaagde. Hij ademt de rock-'n-roll van de begintijden van de dance, en tegenwoordig is hij vooral bekend als MC Complicated, ooit een van de grote gezichten van Studio 80 en nog altijd graag geziene gast bij festivals als Welcome to the Future.

Die gast met die grote witte bontjas die over het podium rent? Inderdaad, dat is Antonio.

Omdat zijn huis een maand geleden is afgebrand, kan hij wel wat hulp gebruiken. Morgen wordt hij geëerd met een groot benefietfeest in Le Rendez Vous, en in aanloop daarnaartoe wil hij graag eens zijn verhalen laten optekenen en wat van zijn wijsheden met me delen. Want er zijn veel te weinig mensen die ervan weten, al die anekdotes waar je mond bij openvalt. We hebben afgesproken in Pacific Parc, tegenover het huis van een maatje waar hij tijdelijk slaapt. En al vanaf de handdruk is Antonio een heerlijke gast: flamboyante krullenbos en designerkleding, een oversized zonnebril op en een eindeloze woordenstroom op ongeveer op 155 BPM, razendsnel en enthousiast. Zodra je een vraag stelt, beantwoordt hij er meteen tien, om tussendoor ook even uit te wijden over alle zogenoemde 'snatsers' in zijn leven. Het belangrijkste: ondanks alle tegenslagen laat hij zich niet uit het lood slaan.

THUMP: Hoi Antonio, hoe gaat het?
Antonio: Nu weer een stuk beter, maar wat was het verschrikkelijk, zeg. Ik woonde dus in een antikraakwoning op een A-locatie, aan de Kloveniersburgwal. Zo'n huis waarvan mensen denken: "Die heeft het gemaakt, ouwe." Met een voordeur zo zwaar dat je er met twee handen aan moet trekken om hem open te krijgen, weet je wel? Een weekje voor Amsterdam Dance Event was ik bij een afspraak, en werd ik gebeld dat mijn huis in de fik stond. Ik dacht nog dat het een grapje was, maar in een halfuur is alles afgebrand: mijn kleding, mijn instrumenten, mijn stereo, mijn bed. Alles is weg.

Op je Facebook zag ik dat de verzekering niets vergoedt.
Dat klopt. Ik ben in de afgelopen drie jaar vijf keer verhuisd, en ben de laatste keer gewoon vergeten mijn verzekering over te zetten. De domste fout ooit, maar nu krijg ik niets terug. En ik doe niet aan spaargeld, ouwe. Ik ben al eens rijk geweest, dat was vroeger. Met The Sunclub hebben we in die tijd natuurlijk alles bereikt dat je maar kunt bereiken qua danceacts. Het lag in de lijn van 2Unlimited, Vengaboys, al die snatsers. Na zeven jaar vond ik het wel prima, dus ik dacht: dikke lul en maneschijn, ik ga aan me eigen denken en koop een korte broek, een scootertje, en een club op Ibiza. Ik scoor een huisje en hoef de rest van mijn leven niet meer van dat eiland af, met het spaargeld kon ik de rest van mijn leven voort.

Maar zo gemakkelijk ging dat niet, hè?
Ik was al gewaarschuwd dat er daar veel maffia zat, maar was lekker eigenwijs en dacht: fuck you, ik doe het toch. Toen kwam ik in een wereld waar je eigenlijk helemaal niet in terecht wil komen. Ik had de programmering al rond en alles verbouwd, maar een paar weken voor opening stonden ze opeens meerdere malen bij mij voor de deur. "Luister: prima en aardig, maar je komt in ons gebied en wij gaan jou protection geven." Ik zei: "Nou gast, ik heb mijn hele leven al geen protection nodig, en zeker niet van jou. Dat doe ik zelf wel."

Jezus.
Dat had ik niet moeten doen, het zijn geen aardige mannen, hè? Ik kreeg geen vergunning, want het was allemaal zo corrupt als wat. Ik werd bedreigd en lastiggevallen. Ik reed op mijn scootertje door het dorp en dan kwamen ze gewoon achter me aan. Het heeft me bijna letterlijk de kop gekost, serieus. Ik lag bijna in de kofferbak van een grote Mercedes nadat ze me klem hadden gereden. Dat ging me allemaal te ver, laat het dan maar even zitten. Maar ik had mijn huis in Nederland verkocht, ik had al mijn spaargeld in die club gestopt.

Jezus wat een verhaal, Antonio. Maar laten we bij het begin beginnen: hoe ben je ooit eigenlijk ooit in de muziek gerold?
Nou, het begon allemaal bij de fanfare in Heiloo, waar ik ben opgegroeid. Ik wist van jongs af aan al wat ik wilde: muziek was mijn ding. Daarna gleed ik door naar de kerkband. Mijn eerste echte bandjes waren punkbandjes, daarna kwamen funk, ska en rock met een stelletje snatsers. We stonden een keertje in het voorprogramma van Herman Brood in het jongerencentrum in Heiloo, ik was waarschijnlijk zeventien of achttien. De drummer van Brood had zijn arm gebroken, dus opeens mocht ik meespelen, drie of vier keer. Daarna is Herman een goede vriend van me geworden, echt een bijzonder mens. Zo kwam ik voor het eerst in aanraking met drugsgebruik in de kleedkamer. Ik was geen braverik, ik blowde mezelf helemaal suf, maar had wel zoiets van: wooooow, wat is dit? Die rock-'n-roll was iets dat kriebelde, het was echt geil. O, Herman, rest in peace my brother.

En hoe kwam je vanuit daar in de dancewereld terecht?
Toen de housemuziek 25 jaar geleden kwam, was ik er vanaf het eerste moment bij met de eerste feestjes in de RoXY. Ik was meteen verkocht, absoluut. Het was sexy, ritmisch en dansbaar. Na een paar jaar had ik een idee met een percussionist om een tourtje op te zetten langs de Spaanse kusten, met een tape met kale housebeats waar wij overheen speelden met wat percussie. Ik zocht iemand die die tape kon maken en had het nummer gekregen van Dieter, naast hoofd-geitenbreier Jaydee een van de drie producers van The Sunclub.
Toen speelde ik nog braaf bij soapster Tim Immers, die een hitje had met Liever dan Lief. Hij was zo'n lekkere good-looking dude met blonde krulletjes, en zat bij hetzelfde boekingsbureau als Linda, Roos en Jessica. Ja, echt die tijd nog. Elke keer dat zij werden geboekt, werd Tim erbij geboekt. Hij werd nogal eens bekogeld met eieren en tomaten als hij weer op een braderietje stond te spelen, dus ze zetten een rockster – mij – naast hem neer. Dat heb ik een jaar lang gedaan, het was hartstikke leuk. Ik kon trommelen en precies mijn ding doen, en stond op feesten van studentenorganisaties waar alleen maar chicks kwamen. Wauw, dat bood wel opportunities, hè?

Maar hoe belandde je dan bij The Sunclub?
Oh ja! Nou, ik stopte bij Tim, en Dieter vroeg me of ik niet de liveact van The Sunclub wilde worden. Ze hadden net een dikke deal bij Sony gekregen. Ik was toen al 31, en voor ik het wist stond ik in negentien of twintig landen op nummer één. In dat eerste jaar heb ik anderhalf keer de wereldbol rondgevlogen. Het was hetzelfde jaar dat Ricky Martin Un Dos Tres uitbracht via hetzelfde label, dus we hebben ook nog een hele tour met hem gedaan.

Vond jij als oud-punker Fiësta niet hele commerciële troep, eigenlijk?
Nou ja, in het begin had ik er niet veel last van. Ik was daar een echte rockster, hè? Ik hield wel van feestjes, en er waren altijd drugs. Dat hoorde er gewoon bij. Bergen chicks, dure hotels, alles. We speelden telkens een halfuurtje en begonnen al met Fiësta, er zat zo'n lang intro bij en zodra mensen die akkoordjes hoorden werden ze echt helemaal lijp, van voetbalstadions tot clubs tot boerententen in Groningen. Het was dé zomerhit, en werd ook snel iets van mezelf. Iedereen dacht dat ik de royalties kreeg en de plaat had gemaakt, maar ik was alleen maar de uitvoerend artiest. De gelukkigen zaten thuis op de bank porno te kijken, ouwe, geloof me maar!

Na zeven jaar stopte je, net voordat Fiësta opnieuw een hit werd als Summerjam. Waarom stopte je?
Wat denk je zelf, ouwe? Ik kon die plaat niet meer horen, na zeven jaar word je helemaal lijp. En dan ben je eindelijk een keertje een weekendje thuis in Nederland en willen al je maten met je uit, wijven natuurlijk, pof, champagne, alles kon, maar dan gingen ze in de kroeg óók nog eens die plaat draaien, en gaven ze me de mic. "Gast, ik ben vrij, ouwe!" dacht ik dan. "Flikker op." Maar m'n maten schraapten lekker met me mee, die gingen vaak mijn slaapkamer binnen met een paar chickies. Het goeie leven, zeg maar.

Een tweede versie van 'Fiësta' met Antonio uitgebreid in de clip.

Je vertelde net al over je club op Ibiza die nooit open kon. Wat deed je toen dat mis ging?
Nu komt het slechtste verhaal ever, hoor. Er kwam een emmer poep over me heen omdat ik die tent niet kon openen. Ik heb me vervolgens een jaar lang in Heiloo opgesloten bij een maat van me omdat ik me ongelooflijk hard schaamde en heel verdrietig was dat ik zoveel geld was kwijtgeraakt. Ik heb daar een jaar op een matrasje gelegen, elke dag drugs gebruikt, fucking veel geblowd. Dat werkt natuurlijk ook niet, na een jaartje heb ik het weer een beetje opgepakt.

Man, wat verschrikkelijk moet die periode zijn geweest.
Wow, ja. Ik had echt pleinvrees, ik woonde in een klein dorpje waar iedereen me kende en me zag als Sinterklaas en Piet bij elkaar. Maar ik durfde amper de straat op om naar de AH te gaan, en was mijn hele zelfverzekerdheid kwijt. Ik was vooral boos op mezelf, en heel gefrustreerd: hoe dom had je kunnen zijn, gast? Ik had de rest van mijn leven elke dag duizend euro kunnen pinnen, zoveel had ik op mijn rekening. Dat ben ik allemaal kwijtgeraakt.

Hoe lukte het je weer daaruit op te krabbelen?
De muziek, ouwe! Ik ging weer trommelen op commerciële feestjes in de Escape. Er waren wel lekkere vrouwen, maar die muziek vond ik niet zo chill. Een maatje van me ging vaak een deur verderop dansen: Studio 80. Ik ben een keer meegegaan, en was meteen verkocht. Ik was bang dat mensen me zouden zien als die commerciële hufter van The Sunclub, maar dat viel mee. Zo is mijn hartje opgebloeid, en daar raakte ik ook in contact met Gert van Veen [pionier met Quazar, de eerste echte dancejournalist van Nederland, en de roerganger van Welcome to the Future en Studio 80].
Ondertussen was er een maat van me die een strandtentje in Bulgarije wilde kopen. Binnen een paar uur heb ik besloten: ik ga daar gewoon heel de zomer zitten. Die tent was vierentwintig uur per dag open, van het begin tot het einde van het seizoen non-stop dus. Omdat we alle Nederlandse dj's kenden, hebben we alle helden van toen daar uitgenodigd: Quazar, Kabale Und Liebe, Boris Werner, William Djoko.
Enne, het was daar helemaal corrupt, hè? Lieve mensen, maar wel allemaal boefjes. Het barpersoneel stal van je, ze konden amper Engels. En dan stond de smeris weer drie keer op een avond voor de deur. Dan moest je weer even naar die snatsers toe, gaf je ze een paar leva en een flesje sterke drank. Het was een grote puinhoop, natuurlijk, met al die mongolen daar, maar een zomer lang was het de hipste tent van Bulgarije. Het liep als een trein, er stonden altijd rijen van hier tot Tokyo. Omdat al die snatsers helemaal geen Engels konden, ging ik maar presenteren en MC'en bij die strandtent. Het eerste berichtje dat ik las toen ik terugkwam, was van Gert: "Joh, ik wil je uitnodigen om Welcome to the Future te komen hosten." Zo ben ik per ongeluk MC geworden.

Dat doe je nu al jaren. Kun je op je vijftigste nog mee in het nachtleven?
Ja man! Het wordt echt niet moeilijker. Laatst MC'de ik nog bij het feest van Daniël Sanchez toen hij twintig jaar in het vak zat. Dan gaat het zó los dat ik mezelf erop betrap dat ik aan het eind van de rit op de dansvloer sta en als laatste de tent uit ga. Nee, die liefde voor muziek, die verdwijnt nooit. Ik word wel wat selectiever, en wil nu ook vlogs gaan maken om te laten zien wat er gebeurt in de scene. En ja, op een gegeven moment moet ik gewoon een boek schrijven. Ik kan nog wel een paar uur doorgaan, ik heb Jamiroquai ontmoet, en Mariah Carey. Ik heb nog wel eens drugs geregeld voor Eminem in Escape. Ja, een boek lijkt me wel wat. Ik weet zeker dat het een bestseller zou worden.