Into The Woods wil dat je zowel de weg als je vrienden compleet kwijtraakt

"Kijk, wat ik eigenlijk wilde doen? Er staat daar een groot dinobos met een langnek van twintig meter hoog. Met een helikopter wilde ik die oppakken, om rondjes over Amersfoort te vliegen en dat beeld tijdens het festival op een stage neer te plempen. Dat zou toch te gek zijn?" Siep Stronks, creatief programmeur van Into The Woods, vertelt het met het jeugdige enthousiasme van een kind dat net het vetste idee ooit heeft bedacht. "De dierentuin verderop stond ervoor open, maar de hyena's zijn drachtig, en die hebben rust nodig. Kortom: het lukte niet."

Hij lacht er nog eens smakelijk om, maar drukt vervolgens op het hart: één idee uitlichten zou Into The Woods tekort doen, omdat zo'n 280 kunstenaars en artistiekelingen keihard werken om elk stukje van het bos om te toveren in een magisch doolhof. "Kijk: wat mij betreft is de aankleding van de grootste stage niet belangrijker dan dat fluorescerende condoomboompje waar een gast twee dagen mee bezig is geweest."

(Tekst gaat door onder de foto)

Die nogal excentrieke gedachtegang van Into The Woods loont. In zeven jaar tijd en redelijk onder de radar groeide het festival uit tot een van de meest onderscheidende dance-evenementen van Nederland. Het festival was dit jaar "in een klap" uitverkocht – ondanks een bug bij Paylogic – en zal dit weekend twee keer 10.000 man verwelkomen, in totaal ongeveer 17.000 bezoekers. Zelf zeggen ze dat het "het snelst verkopende festival van Nederland is", en dat zou best eens kunnen kloppen. En toch weten ze het terrein niet massaal te laten voelen, maar juist onverwacht intiem. De stages zijn klein en nergens zijn grote open vlaktes. Siep: "Er is toch niemand die massale podia vet vindt? We willen het klein houden."

Ik ben alvast een kijkje op het terrein komen nemen om te zien hoe het festival zichzelf blijft uitdagen en tegelijkertijd de bezoeker wil verbluffen. Ik zie een bos dat in de steigers staat, en inderdaad wordt omgetoverd tot een krankzinnig terrein: overal staan kleine stages en chillplekken verstopt, psychedelische lichtinstallaties en zaken waar ik nog niet teveel over mag verklappen. Dat is supercool: omdat Into The Woods aan het einde van het seizoen zit (en de zon dus vroeg ondergaat), én tot middernacht door kan gaan, gaan ze helemaal los met de verlichting. Kijk, daar is een grote trap die volgens kunstenaar Bob wordt omgetoverd tot een "abstracte omgekeerde timewarp-cave." Langs de treden zijn vierentwintig reflecterende zilveren panelen geplaatst, waar het licht dadelijk langs flitst.

(Tekst gaat door onder de foto)

"We willen dat mensen de weg en hun vrienden kwijtraken en denken: waar de fuck moet ik heen?" zegt organisator Maurice van de Berkt. "Zodra je in je eentje gaat dolen, valt er zoveel te ontdekken." "We hebben zes podia op de timetable staan, maar eigenlijk zijn er veel meer," vult collega Paul Niezen hem aan. We lopen langs een houten hokje met een stel picknicktafels. Paul: "Kijk maar, hier wordt de hele dag door een soundsystem reggae, bass en dub gedraaid, maar het staat niet op het tijdschema en niet op de kaart. Je moet op je gevoel afgaan. Er zijn geen bordjes in het bos om aan te geven waar de podia zijn, en we wisselen vrijwel ieder jaar weer de indeling van de stages, zodat iedereen denkt: 'Waar de fuck moet ik nu weer heen om er te komen?'" Maurice: "Precies! We willen het net wat lastiger maken dan op andere festivals, meer uitdagend en minder hap-snap." Paul: "Ja, en we willen ze overweldigen met creativiteit. In elk hoekje waar je kijkt is zoveel shit te zien, het is teveel om te bevatten. Het is echt te lijp."

Zo lopen we langs een boom waar een ouderwetse telefoon tegenaan is getimmerd, met een stel kabouters. Paul pakt de hoorn eraf, en zegt: "Er staan een stuk of zeven van deze telefoons door het bos, waardoor je vreemde gesprekken kunt voeren, iets kunt opbiechten tegen een onbekende of nieuwe vrienden kunt maken. Zo'n 97 procent van de bezoekers zal dit nooit opvallen, maar dat is toch nóg vetter?"

(Tekst gaat door onder de foto)

Op papier klinken sommige van de ideeën van Into The Woods wellicht melig, zelfs een beetje flauw, maar IRL weten ze precies de juiste snaar te raken. En laten we de muziek niet vergeten: Into The Woods heeft een mooi programma, gefocust op tegendraadse house- en techno-namen als Steffi & Prosumer, Mano Le Tough, Jennifer Cardini, The Black Madonna en Sandrien. Daarnaast staat een handvol liveacts als Jungle By Night en Vaudou Game op het affiche. Maar het is lastig om je muzikaal te onderscheiden in een land waar honderden festivals azen op dezelfde namen, erkent ook Paul. "Je ziet overal in Nederland mooie programma's, maar festivals lijken qua line-up wel steeds meer op elkaar. Natuurlijk proberen we een eigenwijs programma neer te zetten, met ook ruimte voor live-acts, maar daarom steken we meer dan de helft van het muzikale budget ook in creativiteit. Er lopen meer creatievelingen en kunstenaars rond dan logistieke medewerkers."

Ja, en creatief programmeur Siep kan zich fulltime focussen op 'gekke shit'. "Heel veel festivals proberen dat 'ernaast' te doen, ik heb een jaar de tijd om vreemde plannen te bedenken. Volgende week begin ik alweer met de ideeën voor de editie van 2017." Hoe hij te werk gaat? In principe laat hij de kunstenaars redelijk vrij, en er zijn WhatsApp- en Facebookgroepen waarin hij zijn ideeën deelt. Maurice: "Laatst was Siep naar ADM, de jongens die vroeger Robodock organiseerden. Zonder iets uit te leggen stuurde hij foto's van gekke apparaten en verroeste kunstinstallaties door. Het is puur een gevoel dat we met elkaar willen delen." Paul: "Bovendien hebben we altijd met een formulier waar kunstenaars en partijen zich kunnen aanmelden met ideeën. Al in het eerste jaar meldde een vriendengroep zich aan die elk jaar verder groeit en nu een serieus bedrijf is: Tante Gerda, ze bouwen zelfs voor Mysteryland. Samen met Into The Woods groeien ook andere organisaties uit Amersfoort mee, die nu landelijk bekend zijn. Dat is zo vet."

We eindigen de rondleiding om de hoek bij een Villa Kakelbont-knipoog met grote chill-veranda, bij een speciaalbierbar. Paul lacht. "Kijk, hier staan onze moeders al sinds dag één achter de bar. Ze gaan een theatraal stukje doen, en gaan er echt lekker op. Ja, zelfs zij kijken er al het hele jaar naar uit."