Lee Bannon: ‘Alternate Endings’ is meer een begin
Jacob Wayler

FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Lee Bannon: ‘Alternate Endings’ is meer een begin

We spraken met de New Yorkse producer omdat zijn nieuwe album ‘Pattern of Excel’ laatst uitkwam op Ninja Tune.

Laat ik maar met de deur in huis vallen: Lee Bannon maakt bepaald geen makkelijke muziek. Wat is makkelijke muziek? Ik zal het voor je definiëren. Het is als een koude cola op een warme dag. Het is wat er op Sky Radio gedraaid wordt. Wat maakt Bannon dan? Tja, dat is lastig te omschrijven, maar we doen een poging.

Mijn collega beschreef Bannons plaat als "moeilijke muziek voor moeilijke mensen." Ik leg die gedachte voor aan Bannon als ik hem aan de telefoon heb. "Nou ja, als hij het zegt, dan zal het wel," vertelt hij. "Ik neem dingen wel serieus. Ik kan niet tegen halfbakken werk, maar tegelijkertijd moet ik wel oppassen dat ik mezelf niet al te serieus neem. Wanneer je dat doet, word je al snel als klootzak gezien."

Advertentie

Het werk van de New Yorkse producer is hoogwaardig te noemen. Bannon bewijst dat hij perfect in staat is om meerdere projecten op zich te nemen. Hij produceert beattapes, werkt nauw samen met Joey Badass en experimenteert verder met zijn eigen materiaal. Veel mensen gaan er onterecht vanuit dat er totaal geen overlap is tussen al die verschillende projecten. De muzikant wordt gezien als een 'ernstige' producer die als donderslag bij heldere hemel kwam. Bannon benadrukt dat dit niet het geval is: "Ik doe dit al sinds 2011, toen ik begon met het maken van hiphop tracks. Mensen zijn ook het meest bekend met deze tracks omdat ze snel populair werden." In de tussentijd is Bannon voortdurend bezig geweest met het aanscherpen van zijn eigen sound. Hij vond als het ware zijn niche.

Alternate/Endings was Bannons doorbraak als muzikant en de plaat die hem bestaansrecht gaf als artiest. Voorheen werd hij namelijk vooral geassocieerd met Badass. "Het voelt niet alsof ik iets moet bewijzen. Ik denk dat Alternate/Endings een goed voorbeeld is van wat ik net probeerde te zeggen. Het is een beetje onwennig om zoveel aandacht te krijgen, want het album Pattern of Excel was bedoeld voor een niche-publiek. Men verwacht Jamie xx en dan kom ik met dit gegons."

Ik vraag hem nogmaals over het label 'ernstig', dat hij krijgt opgeplakt. "Ik associeer ernstige muziek met artiesten als Bob Dylan. Dat zijn van die artiesten die zich gevestigd hebben." Ik herhaal mijn vraag. "Voor mij is ernstige muziek het soort muziek, waar je ergens achterin The Wire iets over leest. Dat is serieuze muziek. Stockhausen, Oliveros, Xenakis, dat soort artiesten. Ik denk dat je mijn 'serieusheid' kunt vergelijken met dat van Xenakis, omdat ik ook met modulaire synthesizers en aparte instrumenten werk."

Advertentie

Hoe meer je Pattern of Excel luistert, hoe meer je het gaat waarderen. Het vereist geduld en begrip. Uiteindelijk voel je de klik met Bannons melodieën, die nog tot diep in de nacht rondspoken in je gedachten. "Ik probeerde verschillende elementen te vinden die ik zelf tof vond: elementen die actueel en relevant zijn, zonder teveel aanwezig te zijn," vertelt hij. "Dit album vloeide eigenlijk voort uit verschillende inspiratiebronnen, waaronder KLF, The Orb, Talk Talk, Ride en GAS. Ik maak altijd muziek over een bepaalde periode uit mijn leven, of over het gevoel dat ik toentertijd had."

Nummers als Suffer Gene of DAW in the Sky for Pigs wekken bij mij direct een gevoel van isolatie en eenzaamheid op. Ik vroeg me af of dat ook de boodschap was die hij over wilde brengen. "Jawel!" zegt Bannon. "De emoties die je net noemt sluimeren een beetje op de achtergrond, maar je kunt er natuurlijk ook andere gevoelens bij hebben. Overdag voelen de nummers heel erg zomers, terwijl ik er 's nachts verdrietiger van word.

Om een omschrijving te kunnen geven van Bannons werk, richt ik me op de klassieke manier: een vergelijking met anderen artiesten. Ik stel Daniel Lopatin voor, maar Bannon klinkt niet echt overtuigd. "Natuurlijk zullen er altijd stukken hardware en software zijn die door meerdere artiesten gebruikt worden. Het karakteristieke geluid van deze instrumenten zorgt ervoor dat er geen enkele artiest honderd procent origineel is. Mijn nummers hebben wel wat weg van Aphex Twin en Venetian Snares door het gebruik van Renoise," legt hij uit. Ik vervolg het gesprek met Bannon door het te hebben over Lopatins voorliefde voor zijn Juno-60. "Grappig dat je daarover begint. Ik kocht voor het nieuwe album een Integra-7, waar je werkelijk alle Rolandsounds mee kunt maken, waaronder het Juno-geluid dat ik veelvuldig gebruikt heb op mijn nieuwe tracks. Het gaf het album een diepere laag. Mijn aankoop was daarom zeker de moeite waard. Ik moet wel zeggen dat ik nu meer met software werk, terwijl ik vroeger een beetje een hardware-geek was. Ik moet mezelf af en toe beschermen door mijn laptop dicht te klappen, anders blijf ik te veel produceren. Er gaat toch iets mis als je genoeg materiaal hebt voor vier albums, terwijl je de eerste nog moet uitbrengen. Teveel content is ook niet goed!"

Advertentie

En hoe meer content, hoe moeilijker het wordt om Bannon in een hokje te plaatsen. Misschien moeten we dat wel helemaal niet willen. Zoveel mensen schrijven over het feit dat Lee Bannon iets te moeiteloos wisselt van hiphop naar noise en dronemuziek. Ik begin dan ook voorzichtig over het concept 'genre'. Kan hij zich daar überhaupt wel in vinden? Is het nog relevant en nuttig om een stempel te drukken op de grenzeloze digitale muziek, anno 2015? "Voor mij is het zeker nuttig," zegt Bannon. "Als ik in het vliegtuig zit luister ik vaak naar blues. Hoe frustrerend is het als je niks kunt vinden dat maar enigszins lijkt op blues, omdat alles onder dezelfde noemer valt? Er zit echter ook een keerzijde aan het gebruik van genres. Het is een soort vloek voor artiesten. Als je eenmaal bij een bepaald genre hoort, kom je er niet zo gemakkelijk vanaf."

Net als bij het begrip genre, trekt Bannon zich ook helemaal niks aan van 'normale' taal. Al enige tijd intrigeert Bannons vage taalgebruik me. Bijvoorbeeld zijn titelkeuze: Bent/Sequence, Lord Gnarlon, Paofex, om er een paar te noemen. Het zijn misleidende titels met een gebruiksaanwijzing. Ik vroeg me af of de titels op het album Pattern of Excel opzettelijk zo vaag zijn. "In de eerste instantie kregen mijn nummers werktitels, Pattern 1, 2 of 3, maar ik wilde de nummers een bepaalde lading geven voordat iemand op play drukt. De titel van het album refereert naar dingen die je af en toe doet om uit het dagelijks leven te ontsnappen. Zoals iets stelen, of voortijdig stoppen met je studie voor die ene droombaan."

Tenslotte vraag ik Bannon wat zijn favoriete titel ooit is. Hij reageert zonder enige twijfel. "Music Has the Right to Children." Waarom? "Het is een coole titel. Een soort statement die perfect past bij het album."

'Pattern of Excel' is nu verkrijgbaar op Ninja Tune

Lee Bannon is te volgen op Facebook // Twitter