Loco Dice sloeg me in mijn gezicht

Welkom bij Paul Brown Boxfit, een typische vechtsportclub in hartje Toronto in Canada. De zon is net op, en over een paar uur begint de laatste editie van Electric Island, een concert- en picknickserie op een eiland voor de kust van Toronto. Tegenover me staat de hoofdact, een echte reus en zelfbenoemd 'house en techno kungfu-meester': Loco Dice.

Martial arts zijn altijd een vitaal onderdeel geweest van Dice's lifestyle. Hij gaat zitten en als een expert pakt hij zijn handen in. Hij blikt terug op zijn tijd in Düsseldorf als puber van Tunesische afkomst, en op het opgroeien in Flingern, een wijk die hij kernachtig samenvat met de woorden "erg slecht". "Dit is hoe alle jongens beginnen," legt hij uit. "Dat was mijn tienertijd, ik was ongeveer zestien. Ik had de mazzel dat ik een grote familie had, goede neven, een sterk team en alles om me heen. Het is net zoals dat je altijd opgroeit, met kungfufilms en karate, toch?"

Destijds hing Dice altijd rond met een hoop oudere, grotere jongens. "Het waren nooit heethoofden. Ze waren altijd kalm en dachten na voor ze actie ondernamen," zegt Dice, terugdenkend aan de jongens tegen wie hij opkeek. Snel daarna, op aanraden van een vriend, begon Dice thaiboksen te leren, Thailand's bekendste full-contact sport. "Het moeilijkste was dat ik hard moest trainen en leren."

Aangezien geen enkele opwarming voor een sport in de ring compleet is zonder touwtje springen, beginnen we meteen. Terwijl Dice op het ritme van harde hiphopmuziek op en neer springt, denkt hij terug aan de eerste keer dat hij een sportschool binnen liep. "Ik was opgewonden, nerveus. Het was meteen ook de eerste training dat ik echt contact had. Je bent dan nog zo verlegen. Je weet niet wie de ander is."

Dice zegt dat zijn eerste ervaring begon met het vasthouden van de kussens, en daarna het leren van de clinch – een vereiste techniek in thaiboksen waarbij je je tegenstander vasthoudt. "Dat was het eerste fysieke contact. Dan leer je meteen respect te hebben. Je kan niet wild gaan doen. Je moet rustig zijn. Dat is hetzelfde bij voetbal, je kunt niet zomaar iemand neermaaien. We zijn één team, we trainen samen."

Vandaag beoefenen we niet de kunst van acht ledematen – zoals thaiboksen genoemd wordt door het gebruik van vuisten, ellebogen, knieën en schenen – maar de zoete wetenschap van het boksen. Dice wil zijn slagtechniek verbeteren. Voormalig Canadees profkampioen en Floyd Mayweather's sparpartner Mario Lechowski traint ons. Mario is iemand die meteen terzake komt, en zet ons snel aan het werk met een serie intensieve stootreeksen op de zware zak.

Dit is geen fotoshoot voor Dice. Hij is hier om de zak met de ene krachtige stoot na de andere te verwoesten. Zijn jabs, rechtse directe, hooks en uppercuts zijn precies. Wanneer Mario hem vertelt hoe hij een combinatie kan verbeteren, luistert hij en past hij zich aan. Het gaat in zijn carrière niet anders. "Veel mensen in de muziek zijn nieuw maar denken al aan de top te zijn. Maar het duurt even om daar te komen. Het is niets anders dan leren, leren en leren. Het is nooit genoeg," zegt hij nadrukkelijk. "Elke keer dat je het podium betreedt, neem je iets nieuws in je op… er is altijd een nieuwe uitdaging."

Terwijl Dice zichzelf ziet als leerling, is hij voor veel artiesten de technosuperster toch echt een leraar. Je hoeft niet verder te kijken dan zijn rentmeesterschap van Desolat. In eerdere interviews van THUMP met artiesten van het label, zoals Guti, tINI, Hector, Livio & Roby en Pulshar, kwam steeds naar voren dat Dice ze de mogelijkheid gaf om zichzelf te ontwikkelen.

Terwijl we onderling wisselen tussen de afstraffende rondes in de handschoenen, maakt Dice duidelijk dat het vanaf het begin al zijn bedoeling was om zich te omringen met een 'sterke' groep. "Ik wil geen volgers. Ik wil leiders," roept hij. "Het was wel lastig om die lui iets te leren. Om te zeggen 'kijk, denk nooit dat dit een ego-ding is, maar je moet begrijpen dat ik de baas ben. Ik ben de hoofdact. Ik ben de man die boven je staat.' Ze wisten dus dat ze hard moesten werken om op hetzelfde level te komen als waar ik zit. Ze begrepen het allemaal en gingen er in mee."

Om de training af te ronden, gebiedt Mario ons om wat te kloten met freestyle verdedigingsroutines die het verschil in stijl tussen boksen en thaiboksen nog eens benadrukken. Ik bedenk me dat zoveel grote artiesten back-to-back met Dice hebben gedraaid, en ik heb nu de kans om stoot-om-stoot met hem te gaan. Hoeveel muziekjournalisten kunnen dat zeggen?

Terwijl we elkaars aanvallen afweren, vertelt Dice over de release van zijn volgende plaat Underground Sound Suicide op Ultra Music. Dat is een mainstream kanaal vergeleken met zijn Desolat label. En ja hoor, een deel van de strategie komt voort uit zijn guru-achtige methoden. "Ik vertelde mijn artiesten dat ik in zee ga met een heel commercieel Amerikaans label omdat ik die deur voor ons wil openen. Ik ga mezelf daar laten zien," zegt hij. "Ik ga mijn sound niet veranderen. Ik doe het op mijn manier. En als ik dan bij interviews zit, kan ik hun muziek promoten. 'Heb je dat album van Pulshar gehoord? Luister het!' Ik dring mezelf nooit op."

wijkt wel af van de vorm van 7 Dunham Place, de debuut-LP van Dice uit 2008. Maar hij is niet bang dat hij zijn status verliest of zich vervreemdt van zijn fans. "Ik denk dat de mensen die me volgen dat blijven doen, om precies die reden. Je kan alleen nieuwe plekken bereiken door nieuwe dingen te proberen." Het concept van de plaat is een reis door de hele wereld. "Mijn gevoelens, alles dat me inspireert. En dat gaat vooral terug naar mijn roots, zoals hiphop. Ik heb het gevoel dat de cirkel rond is met dit album. Ik ben volwassener. Ik kan nu iets leveren dat altijd al in me zat, maar waarvan ik geen weet had." Dice grijnst, en lanceert een hoge knie mijn kant op, die ik blokkeer met mijn onderarmen. Hij is een beest, geen twijfel mogelijk.

De laatste bel klinkt, en we verlaten de vierkante ring. "Ik wist al snel dat mijn houding niet die van een vechter is," geeft de dj toe. Voor de cooling down keert Dice terug naar de boksbal, en neemt een gevechtshouding aan. "Ik heb die honger niet. Ik heb geen killer instinct in mijn hoofd." Daarmee laat hij een perfecte roundhouse-trap op de zak los, die klinkt alsof er een shotgun afgaat. "Maar ik begreep dat dit iets diepers voor me was. Ik kon me hiermee ontspannen, en meer leren over controle. Het kon me helpen om meer te begrijpen over mijn lichaam."

"De controle om te kunnen slapen voor een optreden, de controle om wakker te blijven, om voorwaarts te gaan, om gezond te blijven," zegt hij enthousiast, "en ook gewoon om je shit op orde te hebben. Dat komt allemaal voort uit die stabiliteit."

Als onze zware sessie ten einde loopt, komen we vanuit de donkere, holle sporthal de glimmende straten van Toronto op. "Je beweegt goed. Je staat sterk," merkt Dice op over mijn techniek. "Je wordt soms alleen slordig." Ik geef het ene halve excuus na het andere: "Het is lastig om in vorm te blijven tijdens de zomer! Te veel feestjes! Je zou me moeten zien als ik me voorbereid op een gevecht!" "Dat is geen excuus," valt hij me in de rede. "Ik ben het halve jaar onderweg. Je bent goed, man. Stel jezelf niet teleur. Blijf scherp."

Dat is Loco Dice. Een man met veel discipline, kunde, instructie en begeleiding. De hedendaagse Shaolin-grootmeester van de techno.

'Underground Sound Suicide' is op 30 oktober uitgebracht via Ultra Music. Je kunt het album

hier

kopen.

Loco Dice zit op Facebook // Twitter // SoundCloud Desolat Music Group zit op Facebook // Twitter // SoundCloud Ultra Music zit op Facebook // Twitter // SoundCloud Elif Rey (Photography) zit op Facebook // Twitter // Instagram

Christopher zit op Twitter.