Man With No Shadow zou graag de eerste dj op Mars zijn

Man With No Shadow (Ruben de Groot) heeft een verleden als raver. Hij organiseerde raves in oude pakhuizen en verlaten fabrieken onder de naam Gasten Zonder Grenzen. Daar draaide hij al voor tweeduizend man, waarna hij doorgroeide binnen verschillende scenes. De laatste tijd is hij veel bezig met produceren, om zijn eigen geluid verder te brengen. Ook droomt hij ervan om zijn eigen label op te zetten. Hij zit al vijftien jaar in de dancescene en dat hoor je dan ook terug in zijn eigen producties. Zijn nieuwe EP Drumfeld komt op 31 oktober uit op het label 100% Pure en vanavond draait hij bij Parallel XL in Depot. We vroegen hem daarom naar de platen die zijn eigen geluid bevatten.

THUMP: Wat is je meest geliefde plaat met soulvolle vocalen?
Man With No Shadow: Dat is Dish & Tell van House of Venus. Daar zitten de vocalen van Loleatta Holloway in, de meest-gesamplede soulartiest ooit. Wat ik zelf heel cool aan deze plaat vind, is dat de vocalen op een hele korte, bijna agressieve manier gebruikt zijn, waardoor ze als ware onderdeel van de groove worden. Het is dan geen soul meer, maar house. Sowieso is het altijd een favoriet van mij geweest en heb ik de eer gehad om er in 2012 een remix van te maken samen met Juan Sanchez.

Welk liedje zet je op als het publiek te rustig is voor jouw doen?
Een plaat die ik er vaak bij pak op zo'n moment is Music Sounds Better with a 303 van Ejeca. Zoals de titel al zegt, is het een edit van de Stardust-klassieker. De vocal is een hele goeie om de boel een beetje wakker te schudden en het publiek erbij te betrekken. Maar verder zit de plaat zo in elkaar dat hij heel ver af staat van het origineel, met een heel droog 303'tje als het ultieme wapen. Dat is ook zo grappig aan deze plaat: waar je bij de vocal eerst misschien denkt: nee hè, heb je daarna al gauw zoiets van: oef, toch wel lekker. Er zit wat humor in.

Welke plaat was bepalend voor het vinden van je eigen geluid?
Sounds veranderen en daardoor zijn er voor mij ook verschillende platen bepalend geweest. Het sterkste voorbeeld is misschien wel het album Alcachofa van Ricardo Villalobos, wat destijds een soort oerknal was van de hele minimal-beweging. Een ander voorbeeld is Critical Distance Pt2 van Tom Demac, wat een kanon was voor de Engelse bass-house explosie. Op dit moment word ik minder beïnvloedt door scenes of stromingen en ben ik meer gefocust op mijn eigen muziek, wat voelt als een samenvatting van alle invloeden uit de laatste vijftien jaar. Daardoor heb ik nu echt het gevoel dat ik een eigen sound te pakken heb.

Wat is de vreemdste plek waar je ooit hebt gedraaid en welke plaat hoort daarbij?
Dat was denk ik de Black Rock-woestijn in Nevada, op Burning Man. Ik heb daar in 2012 op de truck van Robot Heart gedraaid, vlak voordat de zon opkwam. Het werd al wel licht, maar de zon was nog niet op. Grappig genoeg het moment van de dag waarop er geen schaduw is. De hele setting was behoorlijk trippy en muzikaal heb ik daarop ingetuned door mijn spacende trancey-kant te laten zien. Let Me Count The Way van Benoit & Sergio viel toen erg lekker.

Stel: je mag nog maar één plaat luisteren. Welke kies je dan?
Lastig, maar dan kies ik voor Don't Stop Til You Get Enough van Michael Jackson. Je wil toch dat die plaat zo lang mogelijk door gaat.

Welke plaat is kenmerkend voor je rave-jaren?
Ik pak er eentje uit de tijd dat ik zelf nog veel aan het feesten was als bezoeker. Wat rond 2000 echt een ongelooflijk kanon was: Love Story van Andrew McLauchlan. Jezus wat lekker. Behoorlijk uptempo ook. Dit was wel zo'n beetje de vibe toen: energieke rollende techno, met een positieve noot.

Welke track viel zo goed dat je nu nog kippenvel krijgt als je eraan terugdenkt?
Dan moet ik denken aan Smash van Gabriel Ananda op Zomerpark. Sowieso een van de meest legendarische GZG-feesten ooit en zo'n moment waarop alles samenvalt: een festival met een stage waar iedereen in dezelfde zone zit, een belachelijk vette metalen arena waar we in staan, zonnetje op je knar en dan deze monsterplaat die op dat moment nog niemand gehoord had. De pleuris brak officieel uit.

Welke plaat heb je altijd bij je tijdens een all-nighter?
Stepmode van Ryan Elliot. Echt een waanzinnige plaat die voor mij alles heeft wat ik wil in een lange set. Ook belangrijk is wat hij niet heeft: een break. Als ik wat langer draai, vind ik het fijn om flinke tijdsblokken helemaal geen onderbrekingen te hebben en de cadans steeds verder te pushen. Deze plaat is daar ideaal voor en de baslijn is er zo een waar je helemaal in kan zitten.

Je krijgt een reisgids in je handen gedrukt. Waar zou je draaien en welke plaat zet je op?
Ik wil wel de eerste dj zijn die op Mars draait. Dan neem ik een mooi koffertje vinyl mee en als eerste zet ik dan Space Invaders Are Smoking Grass op.