My First Club: Brent Roozendaal

In de rubriek My First Club vragen we dj's en producers naar hun eerste ervaring in de wereld van het clubben en feesten. Voor de eerste editie van Nederlandse bodem vroegen we Brent Roozendaal, de man achter onder meer Drift en Breakfast Club, naar zijn ontmaagding op de dansvloer (figuurlijk). Hij vertelde over blowen achter het gemeentehuis, de Doornroosje, en spookrijden met de opgepepte Appie.

THUMP: Wat was je eerste uitgaanservaring?
Brent Roozendaal: Ik hield erg van The Prodigy, Kraftwerk en andere alternatieve elektronische muziek. Mijn interesse voor feesten was dus al vroeg gewekt. Bij ons in de Achterhoek had je veel alternatieve discotheken en daar mocht ik op jonge leeftijd al heen. Maar in een echte club was ik nog nooit geweest. Al nam mijn oom, hij was disco- en house-dj en erg bekend in Duitsland, mij op mijn vijftiende al een keer mee naar een van zijn gigs.

Een tijd later ben ik voor het eerst echt uitgegaan met een wat oudere Marokkaanse jongen uit Borculo, het dorp waar ik ben opgegroeid. Ik was zestien en ging om met een groep hangjongeren die voornamelijk bestond uit gabbers en, net als ik, alto-achtige types. Zoals het echte hangjongeren betaamt stonden we altijd achter het gemeentehuis een beetje te blowen, en behalve ik en mijn leeftijdsgenoten, was er ook altijd een wat oudere jongen bij. Hij heette Appie en was een beetje het markante figuur uit het dorp. Hij had een auto waaruit hij wiet dealde om de centjes voor zijn gokverslaving bij elkaar te sprokkelen. Ik kon het goed met Appie vinden en op een gegeven moment hadden we samen besloten om een keer te gaan stappen. Aangezien Appie een auto had konden we wat verder weg dan Borculo, dus gingen we naar Nijmegen.

Ik zei tegen mijn ouders dat ik bij een vriend ging logeren, en toen vertrokken we met Appie's oude Volkswagen Golf richting Nijmegen. Ik was hartstikke jong en had, naast een beetje blowen, nog geen kennis gemaakt met partydrugs, ik dronk zelfs niet. Appie had speed bij zich en snoof zijn neus vol met het witte poeder, terwijl ik rustig mijn jointje zat te draaien op de passagiersstoel. Pep vergemakkelijkt natuurlijk de weg naar de praatstoel behoorlijk, dus Appie en ik praatten honderduit de hele weg. Appie was zo verzonken in ons gesprek dat hij toen we Nijmegen inkwamen de grote rotonde niet rechtsom, maar linksom nam – maar dat mocht de pret niet drukken.

Hoe was het in Doornroosje?
Toen we aankwamen bij Doornroosje begon de adrenaline al door mijn lijf te pompen. Ik was eigenlijk nog te jong om de club te bezoeken, dus of ik binnen zou komen was nog maar de vraag. Gelukkig kon ik zo doorlopen. Ik stapte de zaal binnen en voelde me meteen helemaal thuis, alsof ik een warm dekentje over me heen kreeg. Ik weet niet meer wie er allemaal draaiden, maar ik kan me nog goed herinneren dat de visuals werden geprojecteerd op een klein diaschermpje achter de dj. De zaal stond halfvol met een aantal vage types, maar er hing een fantastische sfeer. Ik kwam binnen en ben gewoon op de dansvloer gaan staan en heb de hele nacht als een idioot gutsend in het zweet staan dansen met allemaal leuke mensen. Ik ben misschien één keer naar de wc gegaan en heb een keer een colaatje gedronken, en toen gingen we alweer naar huis.

Wist je meteen dat je zelf ook iets in deze wereld wilde ondernemen?
Jazeker. Doornroosje was echt een eyeopener voor mij. Ik had meteen zoiets van: wauw! Ik keek op tegen de hele scene, dus wist al snel dat dit mijn roeping was. Het zou heel mooi zijn als iemand over tien jaar op eenzelfde manier over Drift praat. Je ziet mensen genieten en krijgt een soort van liefde van ze, dat is een van de mooiste dingen van het geven van feesten.

Heb je dat euforische gevoel van 'die eerste keer' nog steeds wel eens?
Heel, heel, heel soms. Toevallig had ik het bij de afgelopen Breakfast Club, op de zondag van ADE; als ik het erover heb krijg ik gewoon weer kippenvel. Ik heb me twee jaar lang niet zo gevoeld. De sfeer was geweldig en de muziek ook – het kan dus nog wel, maar vaak komt het niet meer voor. Dat is wel jammer, soms verlies ik de focus op de muziek als ik op een feestje ben, maar ik hou nog steeds enorm van dansen. Ik doe het eigenlijk te weinig, maar als het kan ben ik niet meer van de dansvloer af te slaan.

Heb je Appie nog wel eens teruggezien?
Dat is lang geleden. Ik zou niet weten hoe het nu met hem gaat, maar ik hoorde een paar jaar na ons uitstapje naar Nijmegen dat hij had geprobeerd het plaatselijke café van Borculo te overvallen. Hij droeg een bivakmuts en had zo'n papieren zak mee om het geld in te doen, maar niemand nam hem serieus en iedereen had zoiets van: 'He Appie, wat ben jij nou aan het doen joh?'

Op 28 november kan je naar Herfstdrift in Vasim in Nijmegen.