My First Club: de Kafkaëske ervaring van Melon

In My First Club vragen we dj's en producers naar hun eerste uitgaanservaringen. Vorige week vertelde Brent Roozendaal over spookrijden met zijn oudere vriend Appie. Deze week is Jeroen Hofer, oftewel Melon, aan de beurt om te graven in zijn geheugen. De in Zwitserland geboren, maar al sinds jonge leeftijd in Nederland woonachtige dj, geldt al jaren als een van de beste house-dj's van het land. Ook als producer maakte hij naam met releases op Innervisions en Ratio?Music. De laatste jaren was hij wat minder actief met het uitbrengen van nieuwe muziek, dus waren we verheugd toen de Air EP twee weken terug verscheen op het D.O.C. label van de Braziliaan Gui Boratto.

Deze zondag draait hij tijdens het Welcome To The Future-indoorfestival in de Elementenstraat. Gelukkig vond hij tussen het selecteren van zijn platen tijd om in de krochten van zijn hersenen te duiken en een prachtig verhaal op te diepen over paddo's, Kafkaëske taferelen en Deee-Lite in de Marcanti.

THUMP: Wat was je eerste clubervaring?
Jeroen: Toen ik in 1993 begon met uitgaan bezocht ik meestal Club Mazzo of de Time Machine-feesten van DJ Per in de Melkweg. Ik was toen een jaar of vijftien en die eerste paar keer waren erg bijzonder. Een avond die ik me nog goed kan herinneren was er een in 1994, een nacht die ik echt typerend vind voor die tijd. Het was een avond met Deee-Lite en Sven Väth in de Marcanti (tegenwoordig Marktkantine) in Amsterdam. Om even aan te geven hoe lang geleden dat is: Sven had toen nog een lange paardenstaart op zijn hoofd (net als ik trouwens).

Die is nu kaal inderdaad. Ga verder.
Met een paar vrienden hadden we kaarten gekocht. Ik dronk toen nog niet en rookte alleen soms een jointje. Mijn vrienden waren al wat verder dan ik. Ze experimenteerden al een beetje met drugs en dat soort dingen. Ik was het daar totaal niet mee eens, want ik was toen helemaal herbal en anti-alcohol. Dus besloten we voor de eerste keer paddenstoelen te gaan doen. Lekker organisch. Dat kon je toen nog allemaal zonder moeite kopen bij de smartshop, en wij kochten ze bij Concious Dreams in de Kerkstraat. We zaten die avond bij een vriend van mij thuis die in Opdam woonde. We hadden een beetje voorpret en waren een beetje aan het kloten. Op een gegeven moment, hoe meisjesachtig misschien ook, besloot ik samen met een vriend genaamd Pablo van kleding te wisselen. Onderweg in de trein naar Amsterdam begonnen we met het eten van de paddenstoelen. Omdat ze van zichzelf hartstikke goor zijn deden we ze tussen een boterham met jam. Dat smaakte trouwens niet veel beter.

Wanneer begon je het effect te voelen?
Eenmaal aangekomen op Centraal Station begon alles al behoorlijk te bewegen. Onervaren als we waren hadden we natuurlijk veel te veel van die paddo's naar binnen gepropt. Ik weet nog goed dat we in een bus zaten die heel hard reed, waardoor ik me moest vasthouden aan de stoel om niet te vallen. We reden over de Rozengracht en de huizen die daar stonden krulden helemaal om de bus heen. Dan kun je wel een beetje bedenken in wat voor staat we waren.

Bij Marcanti stonden allemaal bloemenmeisjes die bossen tulpen vasthielden. Het was allemaal een beetje chaotisch, maar wel heel leuk. Binnen waren we lekker aan het dansen en toen kwam het moment dat ik naar de wc moest. Ik stond te plassen en bekeek mezelf eens goed. Het viel me ineens op dat ik helemaal niet mijn eigen kleren aan had, maar die van Pablo. Ik scande mezelf van top tot teen en zei hardop: "Verrek, ik lijk Pablo wel." Toen ik mezelf hoorde praten schrok ik, want mijn stem leek opeens precies op die van Pablo. Ik raakte erg in de war en op een gegeven moment was ik er echt van overtuigd dat ik Pablo was. Ik heb uiteindelijk een half uur op het toilet doorgebracht om mijn gedaanteverwisseling te verwerken en daarna was ik helemaal gelukkig en tevreden met het feit dat ik niet meer Jeroen was. "Nou, oké. Ik ben gewoon Pablo, prima."

En hoe ging dat toen je eenmaal terug was op de dansvloer?
Ik was iedereen allang kwijt en toen ben ik gewoon weer lekker gaan dansen, tot op een gegeven moment mijn blik viel op de chill-area. Ik zag de echte Pablo daar liggen naast een of ander meisje met een tulp in zijn mond. Ik stond hem aan te staren, want het was natuurlijk best wel schrikken dat ik, Pablo, Pablo opeens tegenkwam. Toen ik van de schrik was bekomen realiseerde ik me dat ik Pablo helemaal niet was, maar gewoon lekker Jeroen. Ook heel leuk.

Jeroen, bedankt voor dit mooie verhaal en de leuke foto's!