Remy Unger heet geen DJ Remy meer

_Remy Unger was een van de dj's die house introduceerde in Nederland; samen met Dimitri en Marcello vormde hij 'De Grote Drie'. Behalve eindeloos veel draaien heeft hij meerdere releases op zijn naam staan, met als hoogtepunt zijn technoalbum _Bang!_ uit 2003. Aanstaande zaterdag staat hij op Free Your Mind Festival in Arnhem, waar ook Seth Troxler en Jamie Jones op de line-up staan. Ik sprak met Remy over de RoXY, zijn gehoorbeschadiging en zijn liefde voor mixen._

THUMP: Ha Remy! In 2003 bracht je de technoklassieker Bang! uit, en daarna nog een paar losse tracks. Ben je inmiddels met een nieuw album bezig?
Remy Unger: Geen album, maar ik ben wel weer vol in de studio bezig. Een van de dingen waar ik heel erg blij mee ben is mijn aankomende release op Elevate, het label van Pig & Dan. Ik ga het uitbrengen onder mijn eigen naam, dus geen DJ Remy meer. Dat zie ik wel een beetje als een nieuw begin. Ik had hiervoor ook even wat rust genomen omdat ik best wel gezeur met mijn oren heb.

Oei, dat lijkt me vervelend voor een dj.
Het is echt verschrikkelijk, ik hoor constant een hoge piep. Aan mijn rechteroor heb ik best veel schade, links iets minder. Veel artiesten doen er geheimzinnig over maar ik bespreek het liever. Als ik moet draaien doe ik af en toe oordoppen in, maar dat is echt waardeloos. Er is maar één voorbeeld waar je het goed mee kan vergelijken: het verschil tussen seks mét of zonder condoom. Dan sta ik op een feest met die oordoppen in terwijl de hele tent staat te dampen. Dan neem ik nog een slokje wodka en denk ik: fuck it, en dan trek ik die dingen eruit – ineens is het alsof iedereen je omarmt en de muziek je letterlijk vastgrijpt.

Maar dan help je je gehoor natuurlijk nog meer naar de gallemiezen – wordt het niet gewoon tijd om te stoppen?
Als ik nu zou stoppen zou ik een heel onbevredigd gevoel hebben, ik wil eerst nog een paar jaar knallen. Dat mijn platen het goed doen en dat ze weten wie ik ben – zo van: die ouwe lul is nog lekker bezig. Als het eenmaal zo ver is dan hoop ik iets leuks nieuws begonnen te zijn, misschien wil ik wel een eigen zaak. Het wordt wel steeds moeilijker. Als het nog minder wordt weet ik niet of ik er wel mee door wil gaan. Ik wil geen uitgerangeerde dj worden, daar heb ik gewoon geen zin in. Maar ik heb echt nog heel veel liefde voor het vak en ben voorlopig niet van plan te stoppen.

Terug naar het begin: je vader Leo was een bekende Haagse zanger en je moeder was directrice van diverse orkesten. Wat vonden je ouders ervan dat je voor elektronische muziek koos?
Toen ik klein was begon ik met viool en drummen, dus ik ben wel met 'echte' muziek begonnen. Mijn ouders zijn altijd erg open minded geweest en stonden volledig achter mijn keuzes. Ze weten dat het niet alleen maar van boem-boem-boem is, maar dat het precies hetzelfde is als wat zij in die tijd deden.

Dus muziek zat er al vroeg in?
Ik weet nog wel dat mijn moeder mij altijd meenam naar haar klassieke concerten – prachtig vond ik dat. Ze zette mij dan op een rustige plek in de zaal en daar zat ik dan in mijn eentje naar die concerten te luisteren. Ze kwam af en toe naar me toe om mijn handje vast te houden. Dat zal ik nooit meer vergeten.

En wanneer wist je dat je dj wilde worden?
Op MTV had ik wel eens dj's zien scratchen – toen mijn ouders niet thuis waren zette ik de hele dure platenspeler aan en legde daar een plaat op en ging ik meescratchen. Dat ding ging natuurlijk meteen stuk, die was daar helemaal niet voor gemaakt. Het was in die periode dat ik door mijn oudere broers voor het eerst werd meegenomen naar de RoXY. Dat eerste bezoek was zo intens; ik kan het niet anders omschrijven dan liefde op het eerste gehoor.

Ik ging in die tijd veel naar voetbalwedstrijden, echt het testosteronleventje: hekken gooien en ruziemaken. Maar ineens zag ik alleen maar mensen die lief voor elkaar waren, ik had nog nooit zoiets meegemaakt. Ik dacht gelijk: dit wil ik! Die eerste keer in de RoXY deed mij ertoe besluiten om alles opzij te zetten.

Dus als ras-Hagenees stond je ineens in Amsterdam?
Ik had geen hekel aan Amsterdam, maar ik was wel kortzichtig. En dat was dus he-le-maal weg meteen – dit was ineens het leven gewoon, fuck op met al dat hokjesdenken. Ik hield nog steeds heel erg veel van mijn stad, maar Amsterdam was gewoon dé plek om te zijn, met de RoXY als epicentrum.

Hoe ging dat dan? Je werd naast Dimitri en Marcello ineens resident in de RoXY?
Ik ging altijd met mijn oudere broers, en Michiel – die zo'n beetje alle Haagse bluf heeft die ik mis – heeft mij toen voorgesteld aan Joost van Bellen. Ik had toen een ouderwets cassettebandje voor hem gemaakt, en daarop opende ik met een klassieke plaat die ik uit de kast van mijn moeder had getrokken. Volgens mij vond Joost dat wel mooi.

Paul van Dyk zei ooit in een interview tegen jou: "Als je al die tijd je zaken goed voor elkaar had gehad, dan was je misschien wel verder in het vak geweest dan ik." Wat denk je, heeft hij gelijk?
Als ik mee was gegaan met die jongens dan hoefde ik nu niet meer te werken, zo simpel is het. Ik ben op zich wel tevreden met hoe het is gegaan, aan de andere kant: als ik tien of twintig jaar schijt aan alles had gehad, had ik nu alles wat mijn hartje begeerde. Daar ga ik echt niet schijnheilig over doen.

Ik was misschien te wispelturig. In de tijd dat ik tourde met Armin van Buuren – we zaten bij hetzelfde boekingskantoor – wilde ik 'onze' muziek aan een gigantisch publiek laten horen. Ik vond het moeilijk om een keuze te maken, er was zoveel mooie muziek en ik kon gewoon heel veel dingen niet laten liggen. Ik paste me, binnen mijn eigen smaak, iets te veel aan. Dat was misschien mijn probleem.

Hoe kijk je tegen alle technologische ontwikkelingen aan?
Ik ben op een gegeven moment overgestapt op Traktor en dat vond ik meteen heerlijk. Ik was een beetje klaar met alleen het strak houden van een plaat, wat eigenlijk veel minder moeilijk is. Nu draai ik met vier kanalen en is het meer een liveoptreden. Ik bereid me thuis voor met loopjes en acapella's waardoor ik tijdens mijn optreden live nummers kan gaan bouwen. Echt inspirerend, ik ben ineens weer helemaal fan van mixen. Maar aan de andere kant ben ik ook weer begonnen met de Pioneer CDJ's en ben ik eigenlijk gewoon een USB-J, haha.

Je plaat Mano is vernoemd naar je zoontje. Hoe is het om vader en dj te zijn?
Dat gaat hartstikke goed samen. Mijn vriendin werkt vier dagen in de week en ik haal bijna iedere dag de kinderen van school. Op het schoolplein kan ik dan lekker lang met ze spelen en meehelpen met allerlei schoolactiviteiten. In het weekend is het wel lastig: ik slaap dan veel en dan moeten ze stil zijn. Elke maandag heb ik een kleine jetlag. Ik heb thuis ook mijn studio, en als je ziet hoe die er soms uitziet – overal My Little Pony en Bob de Bouwer-knipsels, scharen en stiften. Maar als mijn zoontje van acht dan zijn vuistje in de lucht gooit op de beat van mijn nieuwe muziek, dan kan mijn dag niet meer stuk.

Wat zou je tegen de jonge dj's van nu willen zeggen?
Probeer niet de makkelijkste weg te kiezen. Ik zie vaak gasten die een hele stap hebben overgeslagen, die hebben nooit écht leren mixen. Ik vind dat niet kunnen. Je moet weten waar we vandaan komen, maar ik snap ook wel weer dat die gastjes dan zeggen: dat is toch helemaal niet meer nodig?

Aanstaande zaterdag 6 juni staat Remy Unger op Free Your Mind Festival, en 27 juli verschijnt zijn nieuwe release bij Elevate.

Je kunt Remy Unger vinden op Facebook