FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Reza Athar vertelt over zijn favoriete platen voorafgaand aan Paradigm Festival

Reza Athar krijgt een vrolijk gevoel van blokfluitjes
Foto via artiest

De in Iran geboren Reza Athar is een dj die naadloos beweegt van obscure naar dansbare muziek. Het maakt hem een graag geziene gast in zowel lokale en internationale scenes. Zo ook in Groningen, waar hij vanmiddag draait op het Paradigm Festival. In aanloop van zijn gig, belden we hem op, om hem te vragen naar zijn favoriete platen. THUMP: Je draait vanmiddag op de mainstage van Paradigm Festival. Wat wordt hét anthem dat je daar gaat draaien?
Reza Athar: De insteek van dat festival is echt anders dan de meeste festivals in Nederland. Ze programmeren anders dan organisaties in de randstad: zo komt er nog progressive aan bod, zoals Guy J. Ze trekken zich niet zoveel aan van wat er in de rest van het land gebeurt. Ik heb er nu zes keer gedraaid en steeds werd ik uitgedaagd om de meest obscure tracks te draaien. Ik hoop dat het op het festival ook zo zal zijn. De combinatie van trance en minimal werkt altijd goed, en een track die daar goed bij past is Do Pilots Still Dream Of Flying? van Oskar Offermann. Die plaat staat voor mij echt symbool voor Groningen.

Advertentie

Een tijdje terug draaide je voor het eerst in Israël. Op welke track ging het daar los?
Tel Aviv is een stad met een hoop jonge, creatieve mensen. Het wordt wel gezien als het Berlijn van Israël. Het is geen grote stad – er wonen 400.000 mensen – maar er is een hele rijke uitgaanscultuur, met clubs waar wekelijks internationale artiesten optreden. Het was een beetje aftasten toen ik daar draaide. Ik merkte dat hoe dieper ik draaide, hoe beter de reacties werden. De track die het heel goed deed was Thanda van de Japanse producer en dj Alejandro Molinari. Een duistere, beetje Moscoman-achtige track. De Israëli's gingen daar erg goed op

De in Iran geboren Reza Athar is een dj die naadloos beweegt van obscure naar dansbare muziek. Het maakt hem een graag geziene gast in zowel lokale en internationale scenes. Zo ook in Groningen, waar hij vanmiddag draait op het Paradigm Festival. In aanloop van zijn gig, belden we hem op, om hem te vragen naar zijn favoriete platen. THUMP: Je draait vanmiddag op de mainstage van Paradigm Festival. Wat wordt hét anthem dat je daar gaat draaien?
Reza Athar: De insteek van dat festival is echt anders dan de meeste festivals in Nederland. Ze programmeren anders dan organisaties in de randstad: zo komt er nog progressive aan bod, zoals Guy J. Ze trekken zich niet zoveel aan van wat er in de rest van het land gebeurt. Ik heb er nu zes keer gedraaid en steeds werd ik uitgedaagd om de meest obscure tracks te draaien. Ik hoop dat het op het festival ook zo zal zijn. De combinatie van trance en minimal werkt altijd goed, en een track die daar goed bij past is Do Pilots Still Dream Of Flying? van Oskar Offermann. Die plaat staat voor mij echt symbool voor Groningen.

Een tijdje terug draaide je voor het eerst in Israël. Op welke track ging het daar los?
Tel Aviv is een stad met een hoop jonge, creatieve mensen. Het wordt wel gezien als het Berlijn van Israël. Het is geen grote stad – er wonen 400.000 mensen – maar er is een hele rijke uitgaanscultuur, met clubs waar wekelijks internationale artiesten optreden. Het was een beetje aftasten toen ik daar draaide. Ik merkte dat hoe dieper ik draaide, hoe beter de reacties werden. De track die het heel goed deed was Thanda van de Japanse producer en dj Alejandro Molinari. Een duistere, beetje Moscoman-achtige track. De Israëli's gingen daar erg goed op

Welke plaat draai je werkelijk helemaal stuk?
Ik ben er geen voorstander om een plaat vaak te draaien, maar ik heb wel zo mijn paradepaardjes. Een track die het vaak goed doet is de nieuwe van Autarkic. Daar krijg ik altijd de meest uitzinnige reacties op.

Je hield eerst niet zo van techno, door welke track veranderde dat?
Het is niet zo dat ik het niet kon waarderen, ik kon er gewoon niet naar luisteren, omdat ik het over het algemeen te functioneel en weinig onderscheidend vond. Maar twee jaar terug heb ik labels en artiesten ontdekt uit Amerika die er een bepaalde ziel en een meeslependheid in stoppen. Vooral New Yorkse labels als Cititrax, Jealous God en Bunker NY en de Berlijnse artiest Ancient Methods, die techno maakt die niet alleen maar functioneel is. Het omslagpunt kwam met Valium Water van Aeternam Vale: het begint niet heel spectaculair, maar het bouwt steeds verder op, totdat er een soort explosie ontstaat.

Nijmegen is je thuisstad, de stad van de Vierdaagse. Welke plaat is geschikt om een teringeind te lopen?
De Vierdaagse is van oorsprong een militair evenement, waar soldaten kwamen om te marcheren. Ik denk daarom dat het een marcheer-achtige plaat moet zijn. Bostich van Yello, en dan vooral de Joe Claussell Rough Mix, lijkt me het meest geschikt daarvoor. Dan houd je het in elk geval wel een tijdje vol.

Welke plaat staat symbool voor je jeugd in Iran?
Ik heb daar tot mijn tiende gewoond, en ik hoorde muziek alleen thuis of op bruiloften. Verjaardagsfeestjes en bruiloften zijn daar veelal gescheiden, maar als jongentje van vijf jaar mag je nog bij zowel de mannen als de vrouwen dansen. Wat mij het meest is bijgebleven van die tijd is Dooset Daram van Davood Behboodi. Daar zag je tantes de meest gekke dansmoves op maken.

Welke plaat staat voor totale euforie?
Het is misschien niet de meest uitbundige track die ik op een usb-stick heb, maar ik word altijd heel euforisch van Jean Luc Ponty met Open Mind (Special Dance Version), het is een nummer met blokfluitjes, dat geeft me een vrolijk gevoel. Het is geen plaat waarmee iemand als Dixon op de mainstage het publiek wegblaast. De eerste keer dat ik dit liedje hoorde, was in een donkere club. Leek het toch eventjes alsof de zon scheen.

Wat is een goede plaat om te zwelgen in een deprimerende dinsdagdip?
Een krautrockplaat die zo meeslepend is, dat je op een dinsdagavond diep melancholisch over het leven gaat nadenken. Dan kom je vanzelf wel in de stemming om er wat traantjes uit te persen.

Welke plaat vat je eclectische smaak samen?
Ik zou nooit een plaat draaien om een beeld te bevestigen of juist te ontkrachten. Ik vind eclectisch dan ook een nietszeggend woord. Ik waardeer juist artiesten die de grens opzoeken en meerdere disciplines overschrijden. Ik zou daarom graag twee platen als voorbeeld nemen. De eerste is voor mij de perfecte kruising tussen techno en krautrock. Er zit een lange break in, dus als ik hem draai, weten mensen soms even niet wat ze ermee aan moeten. Daarna komt het helemaal goed, als er een rare twist volgt. De tweede is van een band die door techno-dj's vaak geremixt wordt, maar van zichzelf ook goed draaibaar is. Het is een trage, gothic-meets-techno-achtige plaat.

Welke plaat draai je werkelijk helemaal stuk?
Ik ben er geen voorstander om een plaat vaak te draaien, maar ik heb wel zo mijn paradepaardjes. Een track die het vaak goed doet is de nieuwe van Autarkic. Daar krijg ik altijd de meest uitzinnige reacties op.

Je hield eerst niet zo van techno, door welke track veranderde dat?
Het is niet zo dat ik het niet kon waarderen, ik kon er gewoon niet naar luisteren, omdat ik het over het algemeen te functioneel en weinig onderscheidend vond. Maar twee jaar terug heb ik labels en artiesten ontdekt uit Amerika die er een bepaalde ziel en een meeslependheid in stoppen. Vooral New Yorkse labels als Cititrax, Jealous God en Bunker NY en de Berlijnse artiest Ancient Methods, die techno maakt die niet alleen maar functioneel is. Het omslagpunt kwam met Valium Water van Aeternam Vale: het begint niet heel spectaculair, maar het bouwt steeds verder op, totdat er een soort explosie ontstaat.

Advertentie

Nijmegen is je thuisstad, de stad van de Vierdaagse. Welke plaat is geschikt om een teringeind te lopen?
De Vierdaagse is van oorsprong een militair evenement, waar soldaten kwamen om te marcheren. Ik denk daarom dat het een marcheer-achtige plaat moet zijn. Bostich van Yello, en dan vooral de Joe Claussell Rough Mix, lijkt me het meest geschikt daarvoor. Dan houd je het in elk geval wel een tijdje vol.

Welke plaat staat symbool voor je jeugd in Iran?
Ik heb daar tot mijn tiende gewoond, en ik hoorde muziek alleen thuis of op bruiloften. Verjaardagsfeestjes en bruiloften zijn daar veelal gescheiden, maar als jongentje van vijf jaar mag je nog bij zowel de mannen als de vrouwen dansen. Wat mij het meest is bijgebleven van die tijd is Dooset Daram van Davood Behboodi. Daar zag je tantes de meest gekke dansmoves op maken.

Welke plaat staat voor totale euforie?
Het is misschien niet de meest uitbundige track die ik op een usb-stick heb, maar ik word altijd heel euforisch van Jean Luc Ponty met Open Mind (Special Dance Version), het is een nummer met blokfluitjes, dat geeft me een vrolijk gevoel. Het is geen plaat waarmee iemand als Dixon op de mainstage het publiek wegblaast. De eerste keer dat ik dit liedje hoorde, was in een donkere club. Leek het toch eventjes alsof de zon scheen.

Wat is een goede plaat om te zwelgen in een deprimerende dinsdagdip?
Een krautrockplaat die zo meeslepend is, dat je op een dinsdagavond diep melancholisch over het leven gaat nadenken. Dan kom je vanzelf wel in de stemming om er wat traantjes uit te persen.

Welke plaat vat je eclectische smaak samen?
Ik zou nooit een plaat draaien om een beeld te bevestigen of juist te ontkrachten. Ik vind eclectisch dan ook een nietszeggend woord. Ik waardeer juist artiesten die de grens opzoeken en meerdere disciplines overschrijden. Ik zou daarom graag twee platen als voorbeeld nemen. De eerste is voor mij de perfecte kruising tussen techno en krautrock. Er zit een lange break in, dus als ik hem draai, weten mensen soms even niet wat ze ermee aan moeten. Daarna komt het helemaal goed, als er een rare twist volgt. De tweede is van een band die door techno-dj's vaak geremixt wordt, maar van zichzelf ook goed draaibaar is. Het is een trage, gothic-meets-techno-achtige plaat.