Ik sprak met Kolja Verhage, de programmeur van het nieuwe Rotterdamse poppodium in de oude Hollywood

Kolja Verhage is de nieuwe 'boyscout captain' van Revolt, de Rotterdamse organisatie verantwoordelijk voor Vrije Volk Festival, Kralingse Bos Festival en Expeditionl, en de Rotterdamse club Perron. Hij gaat zich bezig houden met creatieve invulling en programmering van die evenementen - maar met name met een nieuw poppodium in de oude Hollywood en een ander geheim project in Rotterdam.

De geboren Amsterdammer, die zich onlangs nog verkiesbaar stelde als nachtburgemeester, heeft zich met zijn LET (Les Enfants Terribles) evenementen altijd ingezet voor de vuigere vierkwartsmaat. De laatste twee jaar werkte hij in Trouw als artist handler, waar hij niet alleen een groot netwerk opbouwde, maar ook zag hoe je een club runt met internationale allure. Hij wil deze expertise nu in gaan zetten in Rotterdam.

THUMP: Wat doe je bij Revolt?
Kolja: Ik heb momenteel nog geen duidelijke functieomschrijving, maar word voor het gemak boyscout captain genoemd. Ik doe programmeringen voor de club en festivals van Revolt. Daarnaast denk ik mee over de creatieve invulling. Je groeide op in een Amsterdams grachtenpand. Is muziek je met de paplepel ingegoten?
Ik kom uit een creatief nest. Mijn vader was filmregisseur, hij is helaas overleden. En mijn moeder is actrice en schrijfster. Mijn vader had een grote vinylcollectie en zette vaak muziek op van de Stones, Beatles en Roy Orbison, maar ook veel klassiek. Tot mijn achtste zette hij elke avond voordat ik ging slapen een stuk van Bach aan, Komm du süsses Todesstunde. Elke keer als ik dat hoor is dat een herinnering aan slapen gaan in de veilige armen van mijn vader. Heb je het gevoel dat je in zijn schoenen treedt?
Zijn overlijden is voor mij een trigger geweest om iets van mijn leven te gaan maken. Hij overleed aan longkanker. Ongeveer drie weken was er een aftakeling, waarin het elke dag slechter werd. Die periode was als een soort droomwereld. Ik ging veel naar 11. Elke dag luisterde ik naar een set van Kevin Saunderson in Fabrik Madrid uit 2008. Die set was een steun voor me en hielp me door die vreemde periode heen. Elektronische muziek is toen belangrijker geworden voor me dan puur entertainment.

**Waarom ben je destijds *Les Enfants Terribles* begonnen?**
Toen ik politicologie studeerde, leerde ik Daan Akse en Jan-Pieter Kind (DJ Jean Pierre Enfant, red.) kennen, met wie ik samen de organisatie Les Enfants Terribles opzette. 11 was dicht en Trouw was net open. We gingen veel uit, maar vonden dat er iets miste in het Amsterdamse nachtleven. Het ging voor ons veel te weinig over de muziek en veel te veel over nihilistisch naar de klote te gaan. De belichaming van die attitude was voor ons Plak. Achteraf gezien was het een kinderlijk afzetten van onze kant. Wat wij wilden doen was GZG maar dan met goede muziek. Want op de GZG feesten ging het helemaal goed los, maar nooit was de muziek écht goed. Wij wilden diezelfde vibe, maar dan met de muziek die wij goed vonden.

Hoe kwam de link met Trouw tot stand?
Trouw zagen we als het hoogste goed qua feesten geven. Na ons derde feest mochten we er feesten geven. Vanaf die eerste avond in Trouw had directeur Olaf Boswijk door hoe zorgvuldig wij omgingen met artist handling en de avonden programmeren. Vrij snel na ons tweede feest vroeg Olaf of ik artist handler en host wilde worden. Toen ik klaar was met studeren ben ik bij Trouw aan de slag gegaan. Ik heb er een kleine twee jaar gewerkt.

Wat is nou het belangrijkste wat je hebt geleerd van LET en Trouw?
Dat is een lastige vraag. Het eerste is dat je trouw moet blijven aan je eigen ideeën en niet teveel met meningen van andere mensen meegaan. Het tweede punt is wat cynischer: wil je echt een succesvol feest geven, dan moet je toch durven concessies te maken. Als je alleen maar keiharde credible programmering aanhoudt en moeilijk doet of neerbuigend over andere feesten, zoals wij destijds bij Plak, gaat dat je tegenwerken op de langere termijn.

Dus je moet steeds schipperen tussen trouw blijven aan je concept en waar nodig concessies doen?
Ja. Dat proberen we ook met het artwork van LET uit te beelden. Er zitten gaten in onze posters, waardoor de onderliggende poster er deels doorheen komt als ze over andere posters worden geplakt. Wat we daarmee proberen uit te beelden, is dat wij graag de silver lining zijn, maar dat je geen silver lining van een wolk hebt zonder de wolk. Dankzij de evenementen waar je zelf misschien niks mee hebt, kan jij iets doen wat volgens jou wel vet is.

Je werkt nu als Mokummer in de Maasstad. Wat is het verschil tussen Amsterdam en Rotterdam?
Heel tekenend voor Amsterdam vind ik het volgende. Voordat de 24-uurs vergunning kwam, zat iedereen te klagen: "Waarom is het hier niet zoals in Berlijn? In Berlijn is alles beter." Toen kwam die 24-uurs vergunning en vervolgens kwamen diezelfde mensen niet op de uren dat de club dankzij die vergunning open was. Dat vind ik typisch Amsterdams: klagen dat iets niet goed is, maar als het dan gebeurt, er geen fuck mee doen.

Rotterdammers zijn toch ook goed in klagen?
Ja, maar ik vind Rotterdammers wat realistischer ten opzichte van Amsterdammers. Wat mensen pretentieus noemen aan Amsterdam, is ook een beetje het dromerige van: wij kunnen het wél. Eens in de zoveel tijd heb je geluk en dan leiden die dromerige Amsterdamse pretenties tot iets, zoals het succes van Trouw in de laatste anderhalf jaar. Zoiets zou in Rotterdam minder snel gebeuren, omdat mensen veel sneller denken: dat gaat hier niet werken, waarom zou je dat proberen, doe normaal.

Wat heeft Revolt allemaal in petto?
Ze doen de festivals zoals Kralingse Bos, Vrije Volk Festival en Expedition. Daarnaast hebben ze natuurlijk Perron. En ook nog het restaurant Ballroom. Perron gaat midden april dicht met een closing van acht dagen. Daarna komt er een nieuw poppodium met cafe en nog een geheim project waar ik nog niks van mag verklappen.

Kun je meer vertellen over het poppodium?
Het is in de oude Hollywood en wordt stripped down en basic. Naast een café met een enorm terras komt er een grote zaal met een podium en een kleinere tweede zaal. Het cafe en terras zullen voor de zomer al open gaan. Het poppodium pas na de zomer. De programmering daarvan zal heel breed worden. Maar desondanks vind ik dat er in Rotterdam een stap moet worden gemaakt richting meer creatieve en kunstzinnige programmeringen. Daar zal ik me hard voor maken. Het geheime project waar ik mee bezig ben zal sowieso een stuk meer edgy worden, maar dat is alles wat ik er over ga vertellen.

Je neemt dus de dromerige pretenties van Amsterdam met je mee?
Ja, zeker. Daarvoor ben ik denk ik ook aangenomen. Ik werk nu twee dagen per week in Rotterdam en Aziz Yagoub (de eigenaar van Revolt, red.) is zelf druk met de verbouwing. Ik denk dat hij me heeft aangenomen omdat Trouw hét voorbeeld was van een monoculturele club met een sterke identiteit, waar programmeringen in eigen hand werden gehouden. Dat wil Aziz ook in Rotterdam. Hij wil dat er ingespeeld kan worden op de groeiende markt voor elektronische muziek in de stad. En omdat die markt en interesse groeit, ontstaat er ook de vraag naar betere en edgier avonden. Daar heb ik ervaringen mee vanuit Trouw.

Wat ga je hetzelfde doen en wat wil je anders doen dan bij Trouw?
Ik heb me altijd gestoord aan hoe weinig techno er in Trouw was. Ik denk dat in Rotterdam meer interesse is voor techno. En qua house wil ik niet zozeer de gladdere 'deephouse' programmeren, die je in Amsterdam op Pleinvrees of Next Monday's Hangover hoort. Dat werkt niet in zo'n omgeving. Ik ga wel house doen, maar meer het soort dat wordt uitgebracht op Clone. Rotterdamse house, niet te zweverig.

Niet te zweverig… Realistische house?
Precies.

Hoe zie jij het Nederlandse festival- en clubklimaat en hoe moet Revolt daar een toonaangevende rol in spelen?
Ik beperk me eerst even tot Rotterdam. Toen ik voor het eerst de programmering van Expedition zag, dacht ik: damn, er zijn vette line-ups in Rotterdam. Het is echt een opwaartse golf voor mijn gevoel. Ik zie steeds meer gebeuren in de stad. Sowieso heb je natuurlijk Clone, dat is een instituut. Maar ook Triphouse en de programmeringen in Bird vallen op. En laten we Perron niet vergetn. Terwijl veel mensen in Amsterdam het een beetje gehad hebben - iedereen is clubmoe en vernieuwingsmoe - hangt er een vernieuwende vibe in Rotterdam. Er is veel interesse en enthousiasme voor nieuwe dingen.

Wat betreft de situatie in Nederland: De interesse voor elektronische muziek groeit maar er zijn weinig festivals die een podium bieden voor vernieuwing. Het overgrote deel van de festivals in Nederland boekt artiesten voor hun promotionele waarde. Die artiesten worden geacht niet teleur te stellen, want ze krijgen veel betaald, dus gaan ze op safe spelen en hun standaard riedeltje afdraaien. Als programmeur is het niet meer interessant om naar festivals te gaan, omdat artiesten alsmaar hetzelfde doen. Er zijn uitzondering, zoals STRP Festival, Todays Art en Pitch, waar artiesten de vrijheid krijgen om te doen wat op dat moment goed voelt. Maar zelfs een Dekmantel Festival biedt wat mij betreft te weinig ruimte aan artiesten om te experimenteren. In clubs is die ruimte er veel meer, omdat er minder druk op zit om te performen en te presteren.

Hoe kan Revolt daar verandering in brengen?
Door ons nieuwe podium te gebruiken als kraamkamer voor artiesten om door te groeien van ons podium naar onze festivals. Je laat een artiest groeien in je podium of club, zet ze vervolgens op de festivals en daarna weer in de club, waar ze iets nieuws kunnen uitproberen. Als dat nieuwe werkt, kun je dat weer op je festivals neerzetten. Zo werk je vernieuwing in de hand en worden clubs en poppodia kraamkamers voor de festivals.

Even advocaat van de duivel spelen: een Amsterdammer in Rotterdam, werkt dat?
Veel mensen die ik spreek vinden het wel apart dat ik naar Rotterdam ga. Ze vragen zich af wat ik kan brengen dat Rotterdammers zelf niet kunnen brengen, terwijl ik er niet eens woon. Ik heb geen ambities om Rotterdammers te gaan vertellen wat ze wel of niet moeten gaan doen. Wel geloof ik dat mijn functie is om als frisse wind binnen Revolt een andere kijk te bieden op de zaak. Ik probeer zoveel mogelijk advies in te winnen van Rotterdammers zelf. Vanaf het moment dat ik hier ben gaan werken, ben ik afspraken gaan maken om te horen wat er volgens de Rotterdammers mist in Rotterdam. Ik denk dat ik met mijn ervaring en kennis samen met hen kan neerzetten, wat zij al jaren missen in hun eigen stad.

Dus eigenlijk ben je gewoon politicologie aan het bedrijven?
Haha. Eigenlijk wel ja.

Wat vind je het vetste aan Rotterdam?
Het heeft een hele urbane sfeer. Ik ben een echte stedeling. Ik hou van beton en wolkenkrabbers. En dat heeft Rotterdam in overvloed.

Cultuurpodium Perron is te vinden op Facebook.