Techno heeft geen gezicht of woorden nodig volgens Barnt

Tù dù dù dù, tú dú dú dú. Tùdù dú dú. Geffen was sowieso mijn meest geneuriede deuntje van 2012. Barnts idool Karl Lagerfeld gebruikte het voor zijn Chanel-show. Net zoals zijn muziek eerst primitief binnenkomt maar vervolgens heel gelaagd blijkt, is Daniel Ansorge zelf ook een man van contrasten. Het liefst zit hij een paar dagen tussen de koeien in het dorp van zijn vader, waarna hij het touren weer oppakt en met volle overtuiging elke tent op z'n kop zet. Je kunt zaterdag 22 augustus van hem gaan genieten op onze THUMP-stage op het STRAF_WERK Festival. Wij stelden hem alvast op meta-niveau wat interviewvragen.

THUMP: Je laat in interviews vaak doorschemeren dat 'de muziek voor zich spreekt'. Is dat niet een beetje paradoxaal?
Daniel: Dat is waarom ik interviews soms wat ongemakkelijk vind. Mensen kennen mijn muziek, en dan krijgen ze ook nog woorden en een foto te zien. Die combinatie kan leiden tot een verkeerd beeld van wie ik ben. Mijn muziek zegt zeker iets over mij, maar je kunt er niet in horen hoe ik ben als ik bijvoorbeeld in de natuur naar een boom sta te kijken. Daar ben ik oké mee. Ik vind het zelfs wel leuk als mensen mijn muziek kennen, maar vervolgens niet verder komen dan dat het door een of andere Duitser gemaakt is.

Kan je houding ten opzichte van een track veranderen als je meer te weten komt over de artiest?
Die context kan zeker verschil maken. Als ik een artiest ontmoet en ik kom erachter dat ik hem niet mag, of nog erger, ik merk dat hij anderen slecht behandelt, dan draai ik zijn muziek niet meer. Zelfs niet als het goeie tracks zijn. Andersom ook, ik draai graag platen van mensen wiens manier van leven ik bewonder of waarvan ik weet dat ze hetzelfde over dingen denken als ik, zoals bijvoorbeeld Jonnie van Optimo.

De muziek van mensen die je niet moet, draai je die dan alleen niet meer in clubs of ook thuis niet meer?
Ook thuis niet meer. De lol is er voor mij dan af. Het is met elkaar verbonden, natuurlijk. Stel, je ziet een charismatisch persoon draaien in een club. De volgende keer dat je thuis een track van diegene opzet, dan heeft die positieve ervaring zich in de muziek genesteld en geniet je er extra van. Ik denk dat dit onbewust voor iedereen zo werkt.

Daar heb ik nou nog nooit over nagedacht.
Dat hoeft ook niet, maar ik vind dat ik als dj dat wel behoor te doen. Als ik een liedje opzet, wordt het soms door duizend mensen tegelijk gehoord. Ik ben geen politicus, maar ik ben wel politiek bewust, en via muziek kan ik een punt maken dat ik ergens voor sta of ergens tegen ben. Ik zou het heel erg vinden als ik de wereld een track zou voorschotelen die gemaakt is door een vrouwenhater, een rechts persoon, of een homofoob. Maar goed, soms weet je dat natuurlijk niet.

Nu ben ik benieuwd naar jouw mening over het Ten Walls-debacle.
Als hij werkelijk die dingen gezegd heeft, is dat natuurlijk afschuwelijk. Ik denk dat het goed is dat clubs en festivals hem niet meer boeken. Dat doe ik ook als ik besluit iemands muziek niet meer te draaien; je zorgt dat iemand geen deel meer uitmaakt van jouw wereld. De organisatie van een festival wil iets uitdragen, en daar past Ten Walls niet bij. Maar eerlijk gezegd ben ik erg geschrokken van hoe ver mensen gingen om hem kapot te maken. Het was alsof hij hulpeloos op de grond lag en iedereen maar bleef schoppen. Zijn carrière is voorbij, dat is een van de ergste dingen die een mens kan overkomen. Dat wat hij het allerliefste deed, kan hij nu niet meer doen.

Het klinkt alsof je medelijden met hem hebt.
Nee, ik heb geen medelijden met hem. Maar als hij ooit werkelijk van mening verandert en oprecht een respectvol en tolerant persoon wordt, vind ik dat de maatschappij hem zou moeten vergeven.

En wat vind je van artiesten die juist geheimzinnig blijven over hun identiteit?
Dat verstoppen zegt juist heel veel over iemand. Neem nou Burial; er bestaan een paar foto's, we weten dat hij Four Tet kent van school en dat ze vrienden zijn. Hij maakt geweldige tracks over mensen die gepest zijn, daar hoor je al aan dat hij een goed hart heeft. Dus voor mijn gevoel weet ik meer van Burial, dan van al die artiesten met grote PR-bureaus. Ik denk dat artiesten zoals Burial heel goed begrepen hebben dat techno geen gezichten nodig heeft.

Kun je daar wat meer over vertellen?
In Duitsland werd techno groot na de val van de muur. Het is altijd verbonden geweest met eenwording en vereniging. Na de Tweede Wereldoorlog hebben de Duitsers zich heel lang een beetje awkward gevoeld op massale bijeenkomsten, omdat het deed denken aan het fascisme. Maar mensen houden er nou eenmaal van om samen te komen, en techno maakte het voor het eerst weer mogelijk om dit met een goed gevoel te doen. Dat sterke gevoel van samen dansen met duizenden anderen, tot er een break in de muziek is en iedereen tegelijk z'n handen omhoog gaat. Dit alles zonder boodschap die je mee naar huis dient te nemen, en die mogelijk fatale gevolgen heeft als het een verkeerde boodschap is.

Mensen die niet van techno houden, verbinden die cultuur juist vaak met drugs en agressiviteit.
Ik vind techno heel vreedzaam. Ik moet wel toegeven dat als je je niet in het epicentrum bevindt, omdat je bijvoorbeeld buiten naast een club staat en alleen maar boem boem boem hoort, dat techno irritant kan overkomen. Het negatieve imago komt waarschijnlijk omdat techno zichzelf niet verdedigt. Wederom omdat het geen woorden heeft. Dat maakt tegenstanders alleen nog maar meer achterdochtig. Met techno kun je geen conflict aangaan, en daarom voel ik me zo thuis in die wereld.

Barnt treedt zaterdag 22 augustus op tijdens STRAF_WERK festival bij Sportpark Riekershaven in Amsterdam. Naast Barnt draaien Henrik Schwarz, KiNK, Job Jobse, Frankey & Sandrino en Nino & Frankie ook op onze THUMP-stage.

Volg Barnt via Facebook // Twitter // SoundCloud