Tiësto tussen de gewatteerde jassen

Mocht je tijdens Amsterdam Dance Event met een broodje Döner door de Leidsestraat lopen en ineens zin krijgen om twee hits van Tiësto aan elkaar te mixen, wanhoop dan niet. Je hoeft alleen maar even binnen te lopen op nummer 24, bij de Just Brands Store.

Maandagavond was de feestelijke opening van iets dat 'Tiësto Experience' heet. Tiësto zou zelf ook acte de présence geven, zodat alle Just Brands-verkopers en hun zussen met hem op de foto konden. En ikzelf. Naast de ingang van de winkel stond een Japanse über-fan te klappertanden. Hij probeerde al sinds de ochtend binnen te komen om een buiging te maken in Tiësto's bijzijn.

Binnen waren veel mannen die op Tiësto leken. Tussen kartonnen borden met foto's van spijkerbroeken met kreten als 'bare metal generation 2' wachtten alle aanwezigen tezamen in spanning tot Tiësto zou arriveren. En daar kwam hij! Ondanks dat hij er een beetje moe uitzag, spatte het tiëstosteron ervanaf. Omdat ik per slot van rekening aanwezig was in de hoedanigheid van journalist, had ik een opschrijfboekje in mijn hand. "Jij wil zeker een handtekening vragen," zei iemand begrijpend.

Tiësto werd als eerste rondgeleid door de Tiësto Experience. Zijn volledige prijzencollectie – Officier in de Orde van Oranje Nassau, Grammy Award, noem maar op – stond tentoongesteld. Aan weerszijden hing kleding die Tiësto speciaal geselecteerd had uit de collectie van Cast Iron, omdat Tiësto al sinds 2003 helemaal weg is van hét kledingmerk voor mannen die ambitieus, ijdel en onopvallend anders zijn. Verder waren er natuurlijk tv-schermen met Tiësto die in een Tiësto-shirt met een Tiësto-koptelefoon nummers van Tiësto draait. Verstopt achter alle glimmende awards stonden vier CDJ's en een mixer, waar bezoekers van de Tiësto Experience tijdens ADE hun eigen superstermomentje kunnen beleven.

Tiësto installeerde zich met een relaxte glimlach in de provisorische dj-booth, alwaar direct een lange rij ontstond van mensen die hem wilden vertellen dat hij de beste ooit is, voor het geval hij dat nog niet wist. Ik besloot mijn werk te doen en Tiësto te verleiden tot een exclusief interview.

THUMP: Dat is zeker voor de show, die vier CDJ's. Beetje overdreven.
Tiësto: Meestal is dit wel echt mijn set-up, hoor. Twee om te draaien en twee om te checken. Ik heb natuurlijk best veel tijd tussen de nummers. Een liedje duurt drie minuten, mixen duurt dertig seconden, dus dan heb ik nog tweeënhalve minuut over om een loop te maken of alvast de volgende plaat te luisteren. En het is ook handig voor als er eentje kapotgaat.

THUMP: Kapot? Iemand die jou boekt zorgt toch wel dat de boel werkt?
Ja natuurlijk. Maar niet als de dj voor me erop heeft staan springen. Of laatst, toen er iemand jarig was en Martin Garrix voor de gein met taart begon te gooien. Dan komt er slagroom in je apparatuur en ben je blij dat er vier staan."

THUMP: Gebeurt dat vaak, slagroom in de apparatuur?
Het komt weleens voor.

Ik moest plaatsmaken voor de volgende bewonderaar. Het zal zijn omdat ik niks gewend ben, maar ik had de tijd van m'n leven, daar tussen de gewatteerde jassen en de coated denim blazers. Tiësto was het toonbeeld van vriendelijkheid en er was sushi. Opeens moest ik aan de verkleumde Japanner denken, die nog steeds buiten stond te wachten op zijn idool. Hij sprak te weinig Engels om zijn diepste gevoelens over Tiësto te kunnen verwoorden, maar hij had inmiddels wel een Tiësto Experience-goodiebag gekregen die hij met trots droeg. Toen het Nederlandse stijlicoon het pand verliet, leek de Japanner in eerste instantie te versteend om achter hem aan te gaan, maar met een beetje aansporing durfde hij toch dé vraag te stellen: "W-w-when you come Japan?"