Het is de oude kast van mijn manager. Hij verhuisde rond dezelfde tijd als ik, anderhalf jaar geleden, en liet een nieuwe kast bouwen. "Wat gaat er dan met al dit hout gebeuren," vroeg ik. DJ+, die naast dj ook timmerman is, heeft toen dit ding gemaakt. De kast is twee keer zo klein geworden, en de lange planken die eerst in de lengte stonden, heb ik verticaal. Ik vind het wel wat hebben, al die verspringende hokjes. Het is voor het eerst in mijn carrière dat mijn platen gesorteerd zijn. Voorheen was het een rotzooi, overal bakken. Ik verhuisde veel te vaak, altijd maar chaos. Toen de kast kwam, heb ik twee dagen vrij genomen om alles uit te zoeken. Pas daarna voelde ik me écht thuis.Hoe zijn je platen gesorteerd?
De bovenkant is allemaal hiphop, dat draaide ik vroeger veel. Ik vind die platen nog steeds supertof, maar ik neem ze niet meer mee naar clubs. Je zou het de rij van mijn oude dj-geschiedenis kunnen noemen. Hier hebben we bijvoorbeeld Ultramagnetic MCs. De logica van de genres gaat als een soort slang door de kast heen. Ik heb een dancehall/reggae-vak, met daarnaast een selectie van alles wat buiten hiphop en reggae valt maar wat wel down-tempo is. Dus triphop, DJ Shadow, Kid Sublime. Dan komen we bij het vak met oude electrodingen, Dez Dickerson - Modernaire, die plaat heb ik gekocht vanwege de remix van DMX Krew. En dat loopt dan door in jaren tachtig new wave.
Ja, daar vinden we het echte eighties-eighties-werk, Telex en zo. Of hier, Puttin' On The Ritz van Taco. Uitstekend voorbeeld, wat een hit! Dat glijdt door naar house. Eerst naar house op het randje van new wave, en het vak ernaast komen Detroit en Chicago in het verhaal. Vervolgens een vak met alleen maar Moodymann en Theo Parrish, waar ik groot fan van ben. Dan komen we bij de nineties house, waaronder Larry Heard. Daaronder staan enkele dingen die ik niet zoveel draai. De kast is zo ingericht dat wat ik het meeste draai in het midden staat, zodat ik er makkelijk bij kan. Maar wat ik écht het vaakst meeneem, staat in twee bakken op de grond. Sommige platen gingen zo vaak in en uit de kast dat het gewoon geen zin meer had om ze terug te zetten.
De platenkast van een dj is heilige grond. Tom Trago laat je zonder problemen vierentwintig uur lang je roes uitslapen op zijn bank, maar zomaar zijn kast doorspitten, dat doe je niet. Ik had de eer te worden ingewijd in het constant veranderende verhaal van vijftien jaar muziek kopen en verkopen, krijgen en weggeven. Al het domme breakbeat-met-panfluit-werk is verdwenen. Tom heeft nu alleen nog platen die hij de moeite waard vindt. Gelukkig blijft hij nuchter: "Als ik bij een vriend thuis kom en mijn plaat staat niet in zijn kast, dan boeit me dat geen reet".
Waar komt jouw platenkast vandaan?
Het is de oude kast van mijn manager. Hij verhuisde rond dezelfde tijd als ik, anderhalf jaar geleden, en liet een nieuwe kast bouwen. "Wat gaat er dan met al dit hout gebeuren," vroeg ik. DJ+, die naast dj ook timmerman is, heeft toen dit ding gemaakt. De kast is twee keer zo klein geworden, en de lange planken die eerst in de lengte stonden, heb ik verticaal. Ik vind het wel wat hebben, al die verspringende hokjes. Het is voor het eerst in mijn carrière dat mijn platen gesorteerd zijn. Voorheen was het een rotzooi, overal bakken. Ik verhuisde veel te vaak, altijd maar chaos. Toen de kast kwam, heb ik twee dagen vrij genomen om alles uit te zoeken. Pas daarna voelde ik me écht thuis.
Hoe zijn je platen gesorteerd?
De bovenkant is allemaal hiphop, dat draaide ik vroeger veel. Ik vind die platen nog steeds supertof, maar ik neem ze niet meer mee naar clubs. Je zou het de rij van mijn oude dj-geschiedenis kunnen noemen. Hier hebben we bijvoorbeeld Ultramagnetic MCs. De logica van de genres gaat als een soort slang door de kast heen. Ik heb een dancehall/reggae-vak, met daarnaast een selectie van alles wat buiten hiphop en reggae valt maar wat wel down-tempo is. Dus triphop, DJ Shadow, Kid Sublime. Dan komen we bij het vak met oude electrodingen, Dez Dickerson - Modernaire, die plaat heb ik gekocht vanwege de remix van DMX Krew. En dat loopt dan door in jaren tachtig new wave.
We zijn nu bij de derde rij van boven, helemaal rechts.
Ja, daar vinden we het echte eighties-eighties-werk, Telex en zo. Of hier, Puttin' On The Ritz van Taco. Uitstekend voorbeeld, wat een hit! Dat glijdt door naar house. Eerst naar house op het randje van new wave, en het vak ernaast komen Detroit en Chicago in het verhaal. Vervolgens een vak met alleen maar Moodymann en Theo Parrish, waar ik groot fan van ben. Dan komen we bij de nineties house, waaronder Larry Heard. Daaronder staan enkele dingen die ik niet zoveel draai. De kast is zo ingericht dat wat ik het meeste draai in het midden staat, zodat ik er makkelijk bij kan. Maar wat ik écht het vaakst meeneem, staat in twee bakken op de grond. Sommige platen gingen zo vaak in en uit de kast dat het gewoon geen zin meer had om ze terug te zetten.
Welke platen zitten er dan zoal in die bakken?
Urban Culture, Carl Craig. Maar ook de nieuwe dingen die ik koop komen erin terecht. Het hangt wel af van het soort gig, natuurlijk. Zaterdag draai ik de hele nacht in Studio 80, en ter voorbereiding van zo'n lange set is er niks lekkerder dan die bakken uit te ruimen, een jointje te draaien, en een paar uur de kast in te duiken op zoek naar dingen die ik lang niet gehoord heb. Daar kan ik erg van genieten.
Mogen daar ook andere mensen bij aanwezig zijn?
Ja, sowieso. Er zijn eigenlijk altijd mensen in mijn huis. Vrienden, zoals Steven de Peven, of dj's uit het buitenland die liever bij mij slapen dan in een hotel. Er zijn niet veel dagen dat ik hier helemaal alleen ben, daar heb ik ook geen behoefte aan. Tijdens zo'n avondje platen uitzoeken vind ik het juist leuk als er iemand anders bij is. Iemand die er het geduld voor heeft, die bijvoorbeeld half zijn kater ligt uit te slapen. The Mole, San Proper en Seth Troxler liggen hier allemaal regelmatig op de bank.
En zitten ze dan ook met hun tengels aan de kast?
Nee, dat laten ze aan mij over. Ze geven wel aanwijzingen, zo van: ik heb helemáál geen zin in jazz. En dan ga ik natuurlijk meteen jazz draaien. Om in andermans platenkast te komen, dat is toch een beetje een no-go.
Toen je me net die platenbakken aanwees, ging je er zomaar met je voet bovenop staan. Hoe zuinig ben jij op je platen?
Ik ben volgens mij het minst zuinig op mijn platen van alle mensen die ik ken. Het zijn voor mij gebruiksvoorwerpen, geen collectors items. Ik ben niet het type dj dat platen van tachtig dollar koopt op discogs. Het gaat om de muziek, vinyl is slechts een drager. Ik wil gewoon het nummer kunnen draaien. Ik distantieer me van het voetbalplaatjessyndroom, van die boys die platen beschouwen als materialistische hebbedingetjes. Maar ik kan het best waarderen bij vrienden, hoor, als al hun platen netjes in hoesjes zitten.
Heb je wel dure platen in je bezit?
Zeker. Ik heb platen die veel geld waard zijn, maar dat heb ik er zelf niet voor betaald. Er is hier weleens iemand geweest die een dubbelgevouwen Moodymann uit de kast trok en zei: gast, hier zijn er maar twee van, wat de fuck. Dat is wel het laatste wat me interesseert. Aan het eind van de avond als ik gedraaid heb, dan liggen overal losse platen, lege hoezen, dingen in verkeerde hoezen, drie platen in één hoes gepropt...
Weerspiegelen die afgeragde platenhoezen wellicht een stukje van jouw karakter?
Platen zijn gemaakt om te draaien. In die zin reflecteert het misschien een stukje van mijn karakter. Er moet wel gewoon geleefd worden. Een van de eersten die mij heeft leren draaien was DJ Chaos, de Amsterdamse drum and bass-dj. Als die klaar was met het draaien van een plaat, dan flikkerde hij hem gewoon zo over z'n schouder naar achteren. En neem Mr. Wix, die zei altijd: ik ben geen archivaris. Zij zijn voor mij in bepaalde zin leermeesters geweest, dus mijn perspectief op vinyl is deels door hen gevormd.
Terug naar de kast.
Hier hebben we Planet E, de ietwat straffere dingen. Och een Legoweltje, die hoort eigenlijk ergens anders. Kenny Larkin, Delta Funktionen, die vind ik logisch passen in hetzelfde vak. En hier een oude DJ Sneak. We gaan richting de Nederlandse vriendendingen; Aardvarck, Juju & Jordash. Ik heb ook een vak met mijn eigen producties. Dat vakje wordt steeds leger, want bijna elke keer als hier iemand is, geef ik er er eentje mee. De allereerste anonieme Trago-track staat er ook bij. Piet Parra verzamelde beats van vrienden. Echt beats, geen liedjes. Hij bracht ze uit op Rockwell: Hedde Gij 'n Nieuwe Jurk, 2008. In het volgende vak staan de disco-12''.
Die staan netjes onder eighties. Het is echt een soort sudoku!
Ja precies, je begint het te begrijpen. Hier zit ook een lijn in, zo van boven naar beneden. Donna Summer, met de vijftien minutenversie van Patrick Cowley. Dan weer een dosis discodingen, maar de 12''s draai ik vaker. Disco op een lp is vaak slecht geperst. En nu komen we bij het echt speciale vakje, het 'realness-vakje': de platen die ik van begin tot eind supergoed vind, zoals Terry Rileys In C. En Melvyn Price's Rhythm And Blues, die heb ik gekregen van een verzamelaar uit Australië. We zaten te afteren bij hem thuis en ik werd helemaal gek toen hij deze plaat opzette. Aan het eind van de avond zei hij: neem maar mee. In het volgende vakje staat vrij waardeloze disco; platen die nét te goed zijn om te verkopen, maar die ik vrijwel nooit meer aanraak. Daarnaast de classics, zoals Nina Simone en inklappers zoals Michael Jackson. Meer naar onderen zitten twee vakken jazz, twee vakken Zuid-Amerikaans, enkele in de steek gelaten disco-dingen, en de fado-platen van mijn ouders. Het laatste vakje is nieuwe electro/dance, Ed Banger enzo, wat ik tof vind omdat het me herinnert aan mijn tijd in Parijs met die jongens.
Gaat de kast ooit vol komen?
Nee, een volle kast is arelaxed, daar kun je niet doorheen scrollen. Ik ben van mening dat een dj maximaal drieduizend platen nodig heeft. Op het moment dat ik een nieuwe plaat koop, is een van mijn andere platen alweer het minst van het hele groepje. Op die manier slijp je de diamant, je platenkast, gaandeweg steeds dichter naar je persoonlijke smaak.
Tom Trago draait zaterdag 22 augustus in Studio 80. Eerder op de dag is hij ook te vinden op STRAF_WERK festival bij Sportpark Riekerhaven in Amsterdam. Volg Tom Trago via Facebook // SoundCloud // Twitter
Urban Culture, Carl Craig. Maar ook de nieuwe dingen die ik koop komen erin terecht. Het hangt wel af van het soort gig, natuurlijk. Zaterdag draai ik de hele nacht in Studio 80, en ter voorbereiding van zo'n lange set is er niks lekkerder dan die bakken uit te ruimen, een jointje te draaien, en een paar uur de kast in te duiken op zoek naar dingen die ik lang niet gehoord heb. Daar kan ik erg van genieten.Mogen daar ook andere mensen bij aanwezig zijn?
Ja, sowieso. Er zijn eigenlijk altijd mensen in mijn huis. Vrienden, zoals Steven de Peven, of dj's uit het buitenland die liever bij mij slapen dan in een hotel. Er zijn niet veel dagen dat ik hier helemaal alleen ben, daar heb ik ook geen behoefte aan. Tijdens zo'n avondje platen uitzoeken vind ik het juist leuk als er iemand anders bij is. Iemand die er het geduld voor heeft, die bijvoorbeeld half zijn kater ligt uit te slapen. The Mole, San Proper en Seth Troxler liggen hier allemaal regelmatig op de bank.
Nee, dat laten ze aan mij over. Ze geven wel aanwijzingen, zo van: ik heb helemáál geen zin in jazz. En dan ga ik natuurlijk meteen jazz draaien. Om in andermans platenkast te komen, dat is toch een beetje een no-go.
Ik ben volgens mij het minst zuinig op mijn platen van alle mensen die ik ken. Het zijn voor mij gebruiksvoorwerpen, geen collectors items. Ik ben niet het type dj dat platen van tachtig dollar koopt op discogs. Het gaat om de muziek, vinyl is slechts een drager. Ik wil gewoon het nummer kunnen draaien. Ik distantieer me van het voetbalplaatjessyndroom, van die boys die platen beschouwen als materialistische hebbedingetjes. Maar ik kan het best waarderen bij vrienden, hoor, als al hun platen netjes in hoesjes zitten.Heb je wel dure platen in je bezit?
Zeker. Ik heb platen die veel geld waard zijn, maar dat heb ik er zelf niet voor betaald. Er is hier weleens iemand geweest die een dubbelgevouwen Moodymann uit de kast trok en zei: gast, hier zijn er maar twee van, wat de fuck. Dat is wel het laatste wat me interesseert. Aan het eind van de avond als ik gedraaid heb, dan liggen overal losse platen, lege hoezen, dingen in verkeerde hoezen, drie platen in één hoes gepropt…Weerspiegelen die afgeragde platenhoezen wellicht een stukje van jouw karakter?
Platen zijn gemaakt om te draaien. In die zin reflecteert het misschien een stukje van mijn karakter. Er moet wel gewoon geleefd worden. Een van de eersten die mij heeft leren draaien was DJ Chaos, de Amsterdamse drum and bass-dj. Als die klaar was met het draaien van een plaat, dan flikkerde hij hem gewoon zo over z'n schouder naar achteren. En neem Mr. Wix, die zei altijd: ik ben geen archivaris. Zij zijn voor mij in bepaalde zin leermeesters geweest, dus mijn perspectief op vinyl is deels door hen gevormd.
Hier hebben we Planet E, de ietwat straffere dingen. Och een Legoweltje, die hoort eigenlijk ergens anders. Kenny Larkin, Delta Funktionen, die vind ik logisch passen in hetzelfde vak. En hier een oude DJ Sneak. We gaan richting de Nederlandse vriendendingen; Aardvarck, Juju & Jordash. Ik heb ook een vak met mijn eigen producties. Dat vakje wordt steeds leger, want bijna elke keer als hier iemand is, geef ik er er eentje mee. De allereerste anonieme Trago-track staat er ook bij. Piet Parra verzamelde beats van vrienden. Echt beats, geen liedjes. Hij bracht ze uit op Rockwell: Hedde Gij 'n Nieuwe Jurk, 2008. In het volgende vak staan de disco-12''.Die staan netjes onder eighties. Het is echt een soort sudoku!
Ja precies, je begint het te begrijpen. Hier zit ook een lijn in, zo van boven naar beneden. Donna Summer, met de vijftien minutenversie van Patrick Cowley. Dan weer een dosis discodingen, maar de 12''s draai ik vaker. Disco op een lp is vaak slecht geperst. En nu komen we bij het echt speciale vakje, het 'realness-vakje': de platen die ik van begin tot eind supergoed vind, zoals Terry Rileys In C. En Melvyn Price's Rhythm And Blues, die heb ik gekregen van een verzamelaar uit Australië. We zaten te afteren bij hem thuis en ik werd helemaal gek toen hij deze plaat opzette. Aan het eind van de avond zei hij: neem maar mee. In het volgende vakje staat vrij waardeloze disco; platen die nét te goed zijn om te verkopen, maar die ik vrijwel nooit meer aanraak. Daarnaast de classics, zoals Nina Simone en inklappers zoals Michael Jackson. Meer naar onderen zitten twee vakken jazz, twee vakken Zuid-Amerikaans, enkele in de steek gelaten disco-dingen, en de fado-platen van mijn ouders. Het laatste vakje is nieuwe electro/dance, Ed Banger enzo, wat ik tof vind omdat het me herinnert aan mijn tijd in Parijs met die jongens.Gaat de kast ooit vol komen?
Nee, een volle kast is arelaxed, daar kun je niet doorheen scrollen. Ik ben van mening dat een dj maximaal drieduizend platen nodig heeft. Op het moment dat ik een nieuwe plaat koop, is een van mijn andere platen alweer het minst van het hele groepje. Op die manier slijp je de diamant, je platenkast, gaandeweg steeds dichter naar je persoonlijke smaak.Tom Trago draait zaterdag 22 augustus in Studio 80. Eerder op de dag is hij ook te vinden op STRAF_WERK festival bij Sportpark Riekerhaven in Amsterdam. Volg Tom Trago via Facebook // SoundCloud // Twitter