Waarom ging de comeback van Giorgio Moroder zo verschrikkelijk fout?

Het is nu een maand geleden dat Giorgio Moroders zeventiende studioalbum Déjà Vu uitkwam. In die maand is het album door critici vaker met de grond gelijk gemaakt dan films van Adam Sandler. Toch was er in elke vernietigende review een vreemd schuldgevoel te herkennen, alsof het afkraken van het album leek op het achterlaten van een hond aan een boom in het bos. Pitchfork omschreef Moroders poging als 'een pijnlijke ervaring', Crack Magazine vond het 'verpletterend slecht', terwijl The Guardian het omschreef als 'deprimerend'.

Het lollige is dat Moroder helemaal geen druk had om een goed album af te leveren. Nadat hij dankzij Daft Punks Giorgio by Moroder weer aandacht kreeg, waren er enkel warme gevoelens voor Giorgio. Hij had niets te bewijzen. Zijn reputatie was allang erkend en de verschijning op Random Access Memories werd gezien als een ereronde. Hij had een greatest hits-compilatie uit kunnen brengen, er de woorden 'remastered' en 'deluxe' op kunnen plakken, en de wereld had hem hoe dan ook nog meer omarmd.

Moroder deed dat niet, en misschien moeten we hem wel prijzen voor de energie en moed om weer de studio in te stappen in een compleet veranderd muziekklimaat. Waar het bij Déjà Vu aan schort is niet de poging om iets nieuws te proberen, maar eerder het resultaat van een producer die zichzelf verloor in de mainstream. De kritiek op het album is dat het ontbreekt aan karakter. Opener 4 U With Love, of Diamonds met Charli XCX klinken als de muziek in een clubscène tijdens een foute kinderserie.

Veel critici beschuldigen Moroder ervan dat hij een poging doet om EDM te maken, maar in alle eerlijkheid kwam het niet eens zo ver. Déjà Vu lijkt op een album van een vergeten girlband die je vindt in een stoffige kringloopwinkel. Erger nog is dat tracks als 74 is the New 24 bijna komisch zijn. De tekst van het nummer gaat erover dat Moroders leeftijd er niet toe doet, maar het liedje bewijst precies het tegenovergestelde – de ironie.

Waar ging het allemaal mis? Nou, eigenlijk waren de signalen er allang en kon je het prima aan zien komen. In een interview met Pop Justice deed Morodor een paar uitspraken die achteraf gezien boekdelen spreken. Moroder zegt in het interview: "Na Daft Punk heb ik drie aanbiedingen gekregen om een album te maken, ik besloot om voor Sony te kiezen." Wat vreemd is, is hoe het gesprek over het album begint met het mechanisme. In plaats van 'ik had een hoop ideeën waar ik al een tijdje mee rondliep,' leek het album pas bij hem op te komen nadat hij benaderd werd door platenmaatschappijen.

In datzelfde interview met Pop Justice heeft Moroder het over de samenwerking met Britney Spears voor de bizarre en verwarde cover van Suzanne Vegas' Tom's Diner. Over dat onderwerp zei hij:

"Ze belde me op en wilde dat ik naar de studio ging om het liedje op te nemen, maar ik zat in een vliegtuig naar Europa, dus ik nam de vocals niet [zelf] op. Maar ze komt hopelijk binnen een paar dagen om de bridge op te nemen. Het is een nummer waar veel muzikanten onafhankelijk aan hebben gewerkt – ik had mijn versie, die ik maakte met mijn co-producer Patrick [Jordan-Patrikios], maar ik was er niet blij mee. Ik heb het nummer aan een groep gasten in Duitsland gegeven, maar daar was ik ook niet zeker van. Daarna heb ik het weer aan andere muzikanten gegeven. Uiteindelijk heb ik alles teruggekregen en alles samengevoegd. Het is een soort wereldwijd verbonden internetlied geworden! Maar ik zie Britney binnenkort. Als ze die bridge niet kan inzingen, moet ik dat stuk eruit halen.

Dit versnipperde proces is typerend voor de hele plaat. Het album is een verzameling van verschillende ideeën en invloeden, maar ligt verre van één denkwijze of richting. Niet alleen was de zang van Britney opgenomen op een totaal andere plek, maar het lied zelf, een bewerking van het origineel, had blijkbaar een bridge die weggegooid kon worden. Wat hij ziet als 'een wereldwijd verbonden internetlied' klinkt meer als een inzending voor het Eurovisie Songfestival. Het coveren van een klassieker met een bekende zangeres was kennelijk genoeg om het hele lied te dragen. De productie heeft hij links laten liggen.

Het is aannemelijk dat dit is waar het hele project instortte; Morodor had de veronderstelling dat als de samengestelde delen indrukwekkend genoeg klonken, de plaat op zijn minst te redden viel. In plaats daarvan resulteerde dit in een overvloed van bekende namen, en de afwezigheid van werkelijke inhoud.

In

een artikel van SPIN wordt het idee geopperd dat Moroders eerste golf van hits staakte omdat hij door hiphop werd 'ontspoord'. In het interview zegt hij: "Ik had er geen idee bij. Helemaal niet. Ik hoorde dat het nieuw was, maar ik kon het niet goed produceren. Ik kon niet verstaan wat ze zeiden. Ik ben geen man van de straat, ik ben niet urban."

Uit deze verklaring kun je twee interessante dingen opmaken. Voor de eerste verklaring moeten we kijken naar Sia en twee samenwerkingen die ze heeft gedaan: Déjà Vu en het nog niet uitgebrachte Wolves van Kanye, dat geproduceerd is door West, Cashmere Cat en Sinjit Hawke. De twee melodieën zijn bijna identiek. Hoe dan ook is de eerstgenoemde track een zielige vertoning, terwijl de melodie in Wolves de track meeslepend maakt. Waar Déjà Vu niets laat horen dat karakteristiek is voor Moroder, is Wolves sexy, spookachtig en pervers op de Kanye-manier.

Spookachtig en sexy waren voorheen juist Moroders ding. I Feel Love is een van de vreemdste muziekstukken die je in een club kan horen. Het wervelt en draait, en gaat over intimiteit in een kosmisch decor. Je zou het argument kunnen geven dat Moroder 'het' had, maar het nu is verloren. Dit brengt ons bij de tweede interessante stelling van zijn opmerkingen over hiphop. Naast dat hij zegt dat rap hem opbrak, geeft hij in het interview met Spin ook een verwijzing naar zijn gevoelens over popmuziek. "Je hoort nu alleen maar Europese disco op de radio."

Waarschijnlijk heeft deze wankele beredenering ervoor gezorgd dat dit project gedoemd was om te mislukken. Het klopt dat disco weer is uitgegroeid tot een hoofdbestanddeel van hedendaagse pop. Het is alleen een vergissing om te veronderstellen dat muziek weer terug bij af. Natuurlijk zie je dingen uit het verleden terug in muziek van nu, maar er worden ook nieuwe dingen bedacht. We zijn niet letterlijk het verleden aan het herkauwen. Voor een producer als Moroder, die schijnbaar al meer dan dertig jaar niet meer in actie is geweest, is de verschuiving gewoon te groot.

De uitdaging was deze dertigjarige kloof te overbruggen, maar in plaats van zijn eigen identiteit te tonen, viel Moroder voor de meest voor de hand liggende moderne productietrucjes. Hij slaagde erin om zijn album min of meer te laten klinken als iets uit 2015, maar verloor zichzelf volledig in het proces.

Een laatste voorbeeld om dit te aan te tonen: laten we Moroders vroegere hit Together in Electric Dreams, de fantastische samenwerking met Philip Oakley, eens vergelijken met Right Here, Right Now van Déjà Vu, waar Kylie Minogue op zingt. De nummers lijken niet op elkaar, maar in de kern zijn het allebei dansbare Europop liedjes. Beide tracks proberen een emotioneel refrein te bereiken, maar slechts een van de twee is geslaagd. Er is niets afschuwelijks aan de samenwerking met Minogue ­– het is zelfs een van de sterkere tracks van het album – maar op Together in Electric Dreams krijgt Oakley de ruimte om te ademen. Moroders productie wordt gekenmerkt door details en eigenaardigheden. De gitaarlicks en glijdende synthgeluiden maken het een onnavolgbare, karakteristieke Moroder-plaat. Ja, het is cheesy as fuck, maar als de melodie zo geweldig is, wat maakt het dan nog uit?

Maar dan Right Here, Right Now. Het nummer is oké, en als mensen genoeg gedronken hebben, krijg je misschien een paar armen de lucht in. Toch klinkt het nummer volkomen anoniem. Het is een beetje David Guetta, een beetje Mark Ronson en een heleboel niemand. Het enige element dat klinkt als Moroder is de vocoder, maar de meeste mensen denken bij dat geluid inmiddels aan Daft Punk.

De vraag die overblijft is een vraag over genialiteit, en nog belangrijker: het uithoudingsvermogen van een genie. Giorgio Moroder is absoluut een van de meest belangrijke, invloedrijke en productieve producers in de geschiedenis van de dansmuziek. Toch is het pijnlijk om te horen dat een aantal liedjes op Déjà Vu zo gebruikt zouden kunnen worden als soundtrack voor een Disneyfilm. Misschien is dit album het bewijs dat genialiteit niet bestaat in afzondering. Talent is een kwaliteit dat reageert en samenwerkt met sociale, culturele, politieke en technologische invloeden. Tussen 1976 en 1986 past de wereld perfect bij zijn vaardigheden. 2015 zou voor hem aanvoelen als iets waar hij eerder is geweest, maar in werkelijkheid is alles veranderd.