We maakten een muzikale tijdreis met de Vlaams-Nederlandse housepionier Eddy De Clercq

Onlangs verscheen het boek Laat de Nacht Nooit Eindigen van Eddy De Clercq en journalist Martijn Haas (Bas Lubberhuizen. ISBN 9789059374270). Daarin vertelt De Clercq, medeoprichter en programmeur van onder meer Club RoXY en De Koer, over zijn ervaringen in het nachtleven. Hij zag met eigen ogen het fenomeen 'discothèque' evolueren in de populaire raves van nu, en over die ontwikkeling vertelt hij in het boek. Een paar weken terug verzorgde Nederlands grootste dj-pionier in de Rush Hour-winkel een speciale luistersessie waarbij hij bezoekers (en volgers op de live-stream) meenam op een tijdsreis gebaseerd op de playlists van het boek Laat de Nacht Nooit Eindigen. Hij zegt hierover: "Ik wil met deze muzikale rondreis een eer bewijzen aan de clubs en muziek uit mijn lange carrière als dj en clubeigenaar. Tegelijkertijd leek het mij leuk om als verzamelaar van lang vergeten dansmuziek eens diep in mijn eigen verzameling te duiken."

Dat vonden wij ook, en daarom vroegen we de in Amsterdam woonachtige Belg – die al jaren de blog Soul Safari bijhoudt over Afrikaanse muziek – of hij ons nog wat meer kon vertellen over de platen die belangrijk voor hem zijn geweest tijdens zijn loopbaan in het nachtleven.

Peggy Lee – Fever (1958) Capitol Records

Eddy de Clercq: Fever, geschreven door Eddie Cooley and Otis Blackwell, onder het pseudoniem John Davenport, is een iconisch nummer dat oorspronkelijk is opgenomen door R&B-zanger Little Willie John in 1956. Het werd een grote hit voor hem. Er moeten onderhand duizenden coverversies, remakes, en afgeleiden van zijn gemaakt – zelfs Beyoncé en Madonna vergrepen zich eraan. Maar het nummer werd pas een wereldhit in 1958 met de versie van Peggy Lee, en daarmee werd het ook een synoniem voor de zangeres. Lee's versie bevat herschreven teksten die afwijken van het origineel, en het kreeg een bijzondere lading door de onorthodoxe arrangementen.

In de versie van Peggy Lee swingt het nummer op een traag tempo, met een zeer ingehouden drumritme dat voor een deel gespeeld werd door de vingers van Shelly Manne. Verder is er alleen nog een bas te horen. De zwoele, zijdezachte stem van Lee zorgt voor een koortsige, hitsige sfeer die onweerstaanbaar werkt op de luisteraar. Ik heb een aantal versies van Fever achter elkaar gezet waardoor goed te horen is hoe het nummer decennia lang ontelbare muzikanten en zangers inspireerde.

Fever is gecovered in het Italiaans, Duits en Frans, en de Spaanse versie van La Lupe werd wereldberoemd. Het nummer drong zelfs door tot in Afrika: zanger Guillem d'Efak uit Equatoriaal-Guinea gaf er een geheel eigen draai aan.

Zie deze uitgebreide lijst van covers van Fever.

Ray Baretto – Babalu (1966) Tico Records

In de jaren zeventig speelt het hoogtepunt van de Belgische dj-cultuur zich goed beschouwd af op een paar kilometer van Sint-Niklaas, waar in de weilanden dancing The Popcorn ligt. Een omgebouwde hoeve waar een wild publiek van gemengde komaf al jivend losgaat op obscure soulhits en crooners uit de jaren zestig, de zogeheten oldies. The Popcorn heeft alles wat het Belgische uitgaansleven in deze jaren zo bijzonder maakt: een aparte inrichting, een vrijgevochten publiek, en een geheel eigen muziekkeuze, waarbij de dj's hun platen pitchen en daarmee vertragen tot een sensueel ritme waarop gedanst kan worden.

Obscure nummers als Babalu van Ray Baretto en El Bang Bang van Jackie Mittoo, beide uit '66, houden de dansers in beweging. Deze niet-alledaagse dansmuziek past wonderlijk wel in de bizarre mix van stijlen die de dj laat horen: 'Popcornmusic', zoals de bezoekers het hier noemen. Ik hoor obscure soul, jazz, rauwe rhythm & blues, ska, reggae en latin-boogaloo voorbijkomen, net als hits uit Amerikaanse musicals gezongen door crooners. Bizarre sixties-instrumentals ook, en heel fijne Franse liefdesliedjes op een geil loom swingtempo. Maar ook Egypt Strut van Salah Ragab. Alleen de hardcore verzamelaar weet dat Salah Ragab in '68 de eerste jazz-bigband in Egypte vormde: The Cairo Jazz Band.

Manu Dibango – Soul Makossa (1972) Fiesta Records

Wanneer ik in '72 voor het eerst ga stappen in Le Club in Brussel, maak ik kennis met Soul Makossa. Manu Dibango heeft een enorme klapper gemaakt met dit nummer en zorgt in de vroege jaren zeventig voor een golf van Afrikaanse dansmuziek, die populair wordt in Franse en Belgische discotheken. Ik begin al heel snel Afrikaanse muziek te draaien en te verzamelen.

Taana Gardner – Work that Body (1979) West End Records

Bij mijn tweede bezoek aan The Paradise Garage in New York maak ik kennis met dj Larry Levan die mij wijst op een testpersing die op de draaitafel ligt. Op dat moment heeft zangeres Taana Gardner twee hits in The Paradise Garage, met de tracks Work That Body en When You Touch Me. Levan beveelt haar van harte aan: 'It's my baby, ya know?'

Even later raak ik in gesprek met Mel Cheren, een van de investeerders van The Paradise Garage, die ook eigenaar is van het label West End Records waar de debuutplaat van Gardner uitkomt. 'I've got this great great singer signed. You've got to hear this record,' declameert hij, staande achter de top-dj met een glas champagne in zijn hand. Levan zet het nummer op en de groove is onweerstaanbaar. Een jonge vrouwenstem kreunt haar polyritmische ode aan lijfelijke lust uit over het publiek van opgehitste gays in The Garage. 'Work that body, jerk that body, you gotta work that body'.

Net zo aanstekelijk als Body Talk van Eddie Kendricks, een bescheiden hit in '75 voor de ex-leadzanger van The Temptations.

Eddie Kendricks – Body Talk (1975) Tamla

Als mensen mij weleens vragen wat nou precies de invloed van disco op house is geweest, dan draai ik graag Definition Of A Track van Back To Basics uit '88. Het kale, minimalistische ritme en de stuwende baslijn doen mij altijd denken aan de nachten in The Paradise Garage. Maar ook Hermann's Tumblin Down ('92) en de geweldige cover van Tuff Jam feat Xavier uit '97.

Back To Basics –Definition Of A Track (1988) Big Beat Records

Als ik aan mijn houseperiode refereer, dan mag Prescription Records niet ontbreken: het kwaliteitslabel uit Chicago dat ooit werd gerund door producers Chez Damier & Ron Trent. Koude rillingen krijg ik nog steeds van Feel The Rhythm van Nagual (uit '93), een nummer dat een jaar later opnieuw gemaakt zal worden door de Nederlandse producers Alex Dijksterhuis en Gaston Steenkist onder de naam 51 Days, uitgebracht als Paper Moon.

Fingers INC – So Glad (1988) Jack Trax

In het voorjaar van '88 doet Fingers Inc. voor het eerst Nederland aan; Club RoXY in Amsterdam heeft de primeur. Op dat moment ben ik er werkzaam als creatief directeur en op vrijdag draai ik als dj. Ik heb ze uitgenodigd voor een optreden, en hoewel het trio uit Chicago optreedt voor een publiek van maar vijftig man, weten ze de aanwezigen voor zich te winnen met een bijzonder spiritueel optreden. Alle nummers van hun debuut-lp Another Side worden enthousiast gebracht. Vooral Robert Owens maakt indruk, maar ook Larry Heard, de leider van het trio, vooral door zijn zang. Hij vertelt dat hij op deze Europese tournee voor het eerst ook zingt – hoogst ongebruikelijk, want meestal bespeelt hij alleen de keyboards. Na afloop neem ik de groep nog mee naar mijn studio thuis, waar we bijzonder geanimeerde after hours doorbrengen. Als dank voor mijn gastvrijheid signeert de groep de lp die dan net is verschenen. Uiteraard is dit aandenken een van mijn meest gekoesterde souvenirs uit de RoXY.

In de jaren die volgen zal ik mijn hart compleet verliezen aan Zuid-Afrika. Wanneer een Nederlandse promotor mij vraagt of ik in Durban wil draaien, met dj Remy als andere gast, zeg ik meteen toe. Zodra ik die dag in '95 voet aan de grond zet in een zonovergoten Durban, treft me meteen de kosmopolitische mix van mensen die zo kenmerkend is voor dit land. Ik raak al snel in een roes en besef hoe bijzonder het is dat ik nu echt in Afrika zal draaien – toch de bakermat van de westerse popmuziek. Ik kijk mijn ogen uit. Later zal ik boekingen aannemen in Kaapstad, waar ik meestal in kleinere clubs in Long Street draai. Mensen zijn er zo vriendelijk en open, er is snel contact, hoe oppervlakkig het ook mag zijn. Ik weet de dansvloer vol te houden met een mix van vocale house, disco en garage. Groovy, funky en vooral heel soulful, met veel tribal-invloeden ook. Net zoals de producties van Black Motion, misschien wel het beste voorbeeld van Zuid-Afrikaanse house van nu.

Playlist Eddy De Clercq RH in store 2 december 2015

Peggy Lee – Fever (1958)

Nancy Adams ‎– Somebody's In My Orchard (1964)

Matt Monroe – Honey On The Vine (1966)

The Three Suns – Fever (1961)

Gabriel Dalar ‎– "39 De Fièvre" (1958)

Ben E. King – Fever (1962)

Esther Philips – Fever (1966)

Ray Baretto – Babalu (1966)

The Chateaus – Seven Come Eleven (1964)

L'African Team – Africa Boogaloo (1970)

Billy Larkin & The Delegates – Pigmy (pt 1) (1965)

Billy Larkin & The Delegates – Pigmy (pt 2) (1965)

Salah Ragab – Egypt Strut (1968)

Jackie Mittoo – El Bang Bang (1966)

Buster All Stars – Vera Cruz (1966)

Manu Dibango – Soul Makossa (1972)

Lou Rawls – Dead End Street (1967)

Bill Withers – Harlem (1971)

Eddie Kendricks – Body Talk (1975)

Paul Lewis – Girl, You Need A Change Of Mind –REMIX by Idjut Boys (2001)

David Williams – Come On Down Boogie People -Remix – Victor Rosado (2009)

Salsoul Orchestra feat Loleatta Holloway – Runaway (1975)

Taana Gardner – Work that Body (1979)

Janice Christie – Heatstroke (Garage Mix by Larry Levan) (1986)

Back To Basics – Definition Of A Track (1988)

Tuff Jam feat Xavier – Tumblin Down (1997)

Hermann – Tumblin Down (1992)

51 Days – Paper Moon (1994))

Nagual - Feel The Rhythm (1993)

Fingers INC – So Glad (1988)

Joe R. Lewis – Love Of My Own (Larry Heard Dub Mix) (1987)

Pete Shelley - Witness the Change (1981)

Depeche Mode – Never Let Me Go (Agrro Mix) (1998)