We spraken met de Meu van Meubel Stukken

Samen met Joost van Bellen richtte Peter van der Meulen in 1997 Meubel Stukken op, de organisatie die verantwoordelijk is voor feesten als Manifesto en Valtifest en natuurlijk Speedfreax. Van Bellen, die sinds 2010 niet meer officieel betrokken is bij Meubel Stukken, is een van de bekendste gezichten van het Amsterdamse nachtleven. De naam van 'feestaannemer' Peter van der Meulen is wat minder bekend, hij was – en is – de stille initiator van het geheel. Iemand die ervoor zorgt dat alles wat wordt bedacht daadwerkelijk kan worden gerealiseerd, en dat de feestjes de typische Meubel Stukken-kwaliteit hebben.

Met de ADE-editie van O.W.A.P. in Warehouse 22 in aantocht, vonden we het tijd om Van der Meulen te vragen naar de ontstaansgeschiedenis van het positief geluimde feestcollectief. Daarbij kregen we gelijk zijn ongezouten mening over de hedendaagse dancecultuur cadeau: "Het organiseren van feesten draait allang niet meer om het uitdragen van een passie, maar om het verdienen van geld."

THUMP: Hey Peter. Hoe ben je ooit in het uitgaansleven verzeild geraakt?

Peter: Ik kreeg een baan als assistent-bedrijfsleider aangeboden bij de nog te openen club RoXY. Ik werkte tot dat moment als ober in een familierestaurant en viel op doordat ik een goede gastheer was. RoXY werd opgezet om de club te worden voor alle grote sterren; zo zou Mick Jagger er bijvoorbeeld zijn verjaardag gaan vieren. Die sterke verhalen waren leuk, maar het was mijn eigen nieuwsgierigheid en de spanning die me over de streep trokken. Ik hield van het nachtleven en wilde ook ooit zelf een club of restaurant beginnen. Na een jaar daar dacht ik het wel gezien te hebben, maar toen house doorbrak veranderde dat. Ik ben er uiteindelijk van '87 tot '96 geweest. Maar Mick Jagger heb ik trouwens nooit zijn verjaardag zien vieren.

Wat was de reden dat je er na al die jaren mee stopte?

Het beleid en de directie veranderde; zij besloten dat er minder geld vrij zou komen voor decors en acts. Nieuwe muziekstromingen en feesten deden hun intrede en daarbij werd er gekort op die extravagantie – iets wat voor mij juist belangrijk was. Een deel van de oude garde, waaronder ikzelf, heeft er toen een punt achter gezet.

Kort daarop hadden Joost (van Bellen) en ik al plannen om onze krachten bundelen en een feest te geven dat een voorbeeld moest worden voor onze manier van uitgaan. Je kon de RoXY binnenwandelen in je spijkerbroek; het publiek deed steeds minder moeite om er bijzonder uit te zien. Joost en ik wilden dit veranderen. Daarom zijn we in het toenmalige Club de Ville bij de Westergasfabriek begonnen met een UK-garage-feest, onder de naam Speedfreax. Er werd veel aandacht geschonken aan decors, acts, champagne en oesters, en er was ook een streng deurbeleid. Het bleek een succes, we zagen dat mensen moeite deden voor ons feest.

Hoe wist je in het begin zoveel reuring te creëren?

We gebruikten de adressenlijst van de RoXY en hebben iedereen per post een uitnodiging gestuurd. Tickets konden alleen via het nummer en wachtwoord dat op de uitnodiging stond worden besteld. De telefoon stond roodgloeiend en binnen no time waren we uitverkocht.
Ondanks dat het publiek bij de eerste feesten vooral afkomstig was uit ons eigen netwerk, was het wel een succes dat we moesten voortzetten. Dat gebeurde onder de naam Meubel Stukken: de 'Meu' van 'van der Meulen' en 'Bel' van 'van Bellen'. Met 'stukken' bedoelden we onze producties en onszelf: we vonden onszelf behoorlijk knap. Tegelijkertijd was het een sneer naar onze vorige werkgever. Ze hadden ons bestempeld als meubilair en vonden ons niet meer relevant.

Had je daardoor het gevoel dat je iets moest bewijzen?

We wilden vooral een punt maken, laten zien hoe wij vinden dat uitgaan zou moeten zijn. Onze intentie was nooit om geld te verdienen, maar mensen mooie dingen te laten zien in plaats van een donker drugshol. Door licht, kleur, decors, performances en andere visuele spektakels probeerden we mensen uit hun comfortzone te halen en ze meer open te stellen voor elkaar.

Dat is een gedachtegoed dat de RoXY aan het begin ook had; iedereen werkte samen aan het eindproduct, van de directie tot de lichtman. Alles, ook het decor, werd betaald uit de totale inkomsten. Dus niet alleen de deuromzet, maar ook de drankomzet. Nu wordt er met budgetten gewerkt en krijg je steeds meer een soort eenheidsworst te zien.

Wat bedoel je precies?

Dat zijn clubavonden, maar vooral festivals. Er is een wildgroei in het festivalwezen. Het gaat niet meer om het uitdragen van een passie, maar om geld verdienen. De term festival is ook verbasterd. Wanneer je als club twee zalen hebt kan je al een 'indoor festival' geven, het is een holle term geworden. Als je teruggrijpt naar de basis, dan is een festival niet meer dan een lauwwarm biertje uit een plastic bekertje drinken, terwijl je in de modder staat en overvolle Dixies bezoekt. Deze zomer hoorde je op veel plekken dezelfde muziek, gedraaid door dj's die het maar een uur volhouden omdat ze anders door hun materiaal heen zijn.

Van Speedfreax in de jaren negentig ben je uiteindelijk uitgekomen bij feesten als Valtifest. Hoe is dat gegaan?

Speedfreax begon als een klein grachtengordelfeest en belandde al snel in club Now&Wow in Rotterdam. Met de hulp van Ted Langenbach is het daar uitgegroeid tot een gigantisch succes. Het publiek veranderde van extravagante Amsterdammers naar een jonger, meer multicultureel publiek. Toch werden we deels gedwongen om te stoppen. De Now&Wow ging dicht, een nieuwe locatie bleef uit en er ontstond een radiostilte. Toen er na twee jaar een geschikte locatie was gevonden, deed UK-garage er niet meer zo toe. Joost richtte zijn pijlen op Electro en ik ben andere dingen gaan doen. Valtifest volgde niet lang daarna, als een soort samenvatting van tien jaar Meubel Stukken. Al onze feesten kregen een eigen area op de NDSM-werf. Het festival werd een succes en al snel kwam er een samenwerking met MTV en ontstond Valtifest zoals we het nu kennen.

Voordat Joost vertrok was hij eigenlijk de spreekbuis van jullie twee. Was dat bewust gedaan?

Ik ben niet zo extravert wat dat betreft. Joost is een echte performer, het past bij zijn persoonlijkheid en carrière om op de voorgrond te treden. Als ik net zo was geweest dan zou onze samenwerking niet zo sterk zijn geweest als die is, en had het een hele andere wending genomen. Er zijn maar weinig momenten geweest waarop ik mezelf moest wegcijferen. Ik heb er nooit problemen mee gehad dat Joost in de spotlight stond.

Was jullie samenwerking ook de grootste kracht van Meubel Stukken?

Misschien wel. Ik bekijk dingen vanuit een bezoekersperspectief. Joost is de muziekfreak van ons twee. Ik ben ook een muziekliefhebber, maar ik hoef gewoon niet alles over een bepaald genre of artiest te weten.

Hoe denk je dat de toekomst eruit gaat zien?

Als Meubel Stukken moeten we vernieuwing niet vermijden. We werken steeds meer samen met jonge talenten op het gebied van kunst en mode; we geven hen een podium om zich te uiten. Verder hoop ik dat de komende tijd meer mensen uitgaan om met elkaar te zijn en minder om naar een dj te kijken op een podium. In plaats van dat iedereen hutjemutje in zijn eigen wereld staat te dansen, zou het mooi zijn wanneer het sociale aspect weer een grotere rol gaat spelen.

Op zaterdag 17 oktober vindt O.W.A.P. plaats in Warehouse 22 met onder meer Masters At Work, Todd Terry, Dimitri en Remy