Toen ik nog een piepjong ravertje was – we praten over eind jaren negentig – wist ik het verschil nog niet tussen Carl Craig, Tiësto of Tom Harding. Ik had zojuist de zaligheid ontdekt van de elektronische muziek en van het daarbij behorende joepiegevoel, zoals Joost van Bellen het een keer heel treffend noemde. Dat joepiegevoel duurde altijd langer dan de talloze clubavonden die we van donderdag tot en met zondag bezochten; thuis werd er nog stevig nagejoepied.De soundtrack beperkte zich dan tot het handjevol house-cd's dat ons vriendengroepje in bezit had. Het waren voornamelijk dubbelaars met veelzeggende namen als Hardtrance 3, Trancenation en The Pillman Presents: Dance Trance. En ze bestonden voor het grootste gedeelte uit dertien in een dozijn (hard-)trance. Toch was er van iedere cd wel een echte klapper, die wekenlang op repeat kwam te staan.Een van de eerste en grootste klappers uit dat gulden tijdperk – ja, we hadden fluoriserende shit aan en ja, onze crib leek op een uitgewoonde chillout – was Transfiguration van Dave Davis. Met dat betoverende 'Ah-oh-ah' trotseerden wij iedere dinsdagmiddagdepressie. Het was onze jam.
Advertentie
Zodra ik mijn Carl Craigs wel van mijn Tom Hardings kon onderscheiden, ben ik deze track gaan zien als guilty pleasure. Inmiddels ben ik erachter dat 'guilty pleasure' een fucking domme term is. Voor wie moet ik me schamen, voor andere 'muziekkenners'? Nee, ik weet het zeker: Transfiguration is nog steeds dope.En iemand die dat roerend met me eens moet zijn, is DJ Metatron, die er een paar maanden terug onderstaande herbewerking van uitbracht. Nu kan ik weer ieder weekend naar dat betoverende Oh-ah luisteren, maar dan in een nieuw en ook nog eens supercredible jasje.