Patricia Lay-Dorsey is 72 en heeft de afgelopen 10 jaar alle Movement-festivals in Detroit bezocht

Het is niet moeilijk om Oma Techno te spotten op het Movement festival in Detroit. Haar witte haar valt op als een eenzame wolk in een helderblauwe lucht, en ze danst meestal naast haar scootmobiel – haar voornaamste vervoermiddel. Door de jaren heen is zij een geliefd personage geworden op het festival: er staan talloze video's en foto's online van deze dansende vrouw, waaronder een minidocumentaire die geproduceerd werd door haar vriend. Maar wie is Oma Techno eigenlijk?

Haar echte naam is Patricia Lay-Dorsey, ze is 72 jaar oud en de afgelopen 10 jaar is ze naar alle Movement-edities geweest. De eerste keer was in 2005. Nadat ze verschillende festivals in Detroit had bezocht, besloten Patricia en haar vriend Movement uit te checken, zonder dat ze wisten wat ze konden verwachten.

"We gingen voor het eerst naar een festival, en het ging hard! Niet alleen bij de stages, overal waar ik heenging. Ik wist helemaal niets van elektronische muziek, maar ik hield ervan vanaf het moment dat ik het hoorde," zegt ze. Ze kijkt terug op haar eerste jaar. "Ik herinner me dat iemand een vragenlijst afnam toen we net weggingen, en diegene vroeg of ik house of techno beter vond. Ik had geen idee waar het over ging, maar ik deed alsof en ik koos voor techno. Toen wist ik echt niet wat ik moest zeggen, maar dat is nu wel anders."

Het jaar dat Patricia de naam 'Oma Techno' toe-eigende, probeerde ze op haar scootmobiel om te keren en ze vroeg een festivalganger om hulp, zodat ze bij de Beatport-stage kon komen. "Halverwege de weg daarnaartoe riep een grote man ineens: 'Het is Oma Techno, aan de kant iedereen!' De hele menigte begon toen Oma Techno te roepen," vertelt Patricia. Nadat ze afgelopen maand op de blog Humans of New York verscheen, werd ze nog bekender – iets waar ze aan gewend raakte nadat Movement haar documentaire op hun facebookpagina postte.

Het oude gezegde 'je bent zo oud als je je voelt' geldt zeker voor Patricia, die zichzelf alleen maar wilder voelt naarmate ze ouder wordt. "Ik denk dat ik rond mijn veertigste leip begon te worden, maar ik was op mijn top toen ik vijftig was. Ik zweer het je, elk decennium wordt het gekker. Het wordt vreemder en vreemder en steeds meer vanuit mezelf. Ik geef er niks om wat anderen van me denken." Ze heeft nog geen andere elektronische festivals bezocht, maar ze staat er wel voor open. "Je weet het nooit, het leven is gestoord. Ik weet niet wat er allemaal nog gaat komen."

Patricia geniet van het festival net als ieder ander en laat zich niet belemmeren door haar leeftijd of haar handicap. In plaats daarvan gebruikt ze haar beroemdheid om andere fysiek beperkte mensen te overtuigen van de muziek waar ze van houdt, en ze lobbyt voor meer mindervalide areas op festivals. "Ik wil niet ergens achterin staan. Wij willen ook feesten."

Ze trekt ook de aandacht van het oudere publiek. "De krant in Detroit schreef iets over me in 2012, en ik zie op het festival nu al iets meer ouderen dan normaal, geweldig toch? Er moet meer gebeuren tussen verschillende generaties. Ik wil hier graag mee aan de slag en kijken wat het doet met de energie," zegt ze.

Met het aankomende Movement-weekend wordt dit haar elfde keer. Patricia is erg enthousiast en vertelt over de beste sets die ze heeft gehoord. "Claude VonStroke is absoluut mijn favoriet. Ik hou van hem. We hebben elkaar een beetje leren kennen en hij is echt een lieve jongen. Afgelopen jaar draaide John Digweed en ik werd helemaal gek! En DJ Minx is ook super. Ik hou van haar!"

Door de jaren heen is ook Oma Techno een verandering bij het publiek van Movement opgevallen. "Ik ben een beetje een oldtimer geworden. We hebben een eigen motto binnen onze elektronische muziekcultuur: houd altijd rekening met anderen. Dat begint nu een beetje te veranderen. Jonge mensen die de mainstream volgen, dat is een heel andere wereld. Ze kennen onze ethiek niet en begrijpen de cultuur niet. Het is een andere sfeer."

"Het maakt me een beetje verdrietig," zegt ze. "Het is onderdeel van de natuur, dat weet ik, maar zodra iets bovengronds wordt, verandert het".

Je begrijpt hoe diep haar liefde voor de scene is als je haar erover hoort praten: "Ik ben gek op de geweldige, jonge mensen die zo liefdevol en vredelievend zijn. Het zou mooi zijn als andere mensen in de wereld ook zouden weten hoe deze generatie eigenlijk echt is. Als mensen nou gewoon naar het festival komen en de schoonheid zien van deze jongen mensen – het is fenomenaal."

Hoewel Patricia nooit moeder is geworden, heeft ze als trouwe bezoeker van Movement wel het gevoel dat ze een lading ravekinderen heeft geadopteerd. "Het zijn de kinderen die Movement zo speciaal maken. Hun energie is zo fijn, ik denk dat dat speciaal zo is bij elektronische muziekliefhebbers. En ik zeg kinderen omdat ik bijna 73 ben – iedereen is mijn kleinkind. Ik ben altijd de oudste persoon daar. Zelfs mensen van in de 50 zouden mijn kind kunnen zijn."

Patricia ziet vergelijkingen tussen het 'Summer of Love'-tijdperk waarin zij opgroeide en de dancecultuur van nu. De dikke baslijnen en tikkende hihats trokken haar aandacht tijdens Movement, maar de cultuur heeft haar een levenslange liefhebber gemaakt. "Het gaat om de mensen, ze herinneren me aan de love & peace van de sixties. Maar misschien komt dat wel door de ecstasy," zegt ze. "Waarschijnlijk wel."

Volg Bryce David op Twitter