Zou Google Detroit kunnen kopen? We spraken met Carl Craig over de toekomst van de techno stad.

Detroit is een stad met meerdere gezichten. Het is het de thuishaven van Motown, de bakermat van de auto-industrie en het het epicentrum van de elektronische muziek - een beeld dat het nauwelijks kan behouden. De economische realiteit is als onkruid over het kleine beetje erfgoed gegroeid dat de stad nog heeft. Velen zien alleen nog maar het verval. Motown's gloriedagen zijn lang voorbij (de naam van het sublabel Motown Classics onderstreept dit feit) en het label is inmiddels in New York gestationeerd.

In de tussentijd zijn de grote auto bedrijven in Detroit, GM en Chrysler, in 2008 net aan de dood ontsnapt dankzij een miljarden bail-out door de Amerikaanse overheid. Motor City verklaarde zichzelf afgelopen juli failliet met een schuld van €22mrd en is daarmee de grootste Amerikaanse stad die dit ooit heeft gedaan. Maar de ellende van Detroit reikt nog veel dieper dan de getallen doen vermoeden. Dat wordt in beeld gebracht in Julien Temple's indrukwekkende documentaire genaamd Requiem For Detroit?

Temple heeft films gemaakt over The Sex Pistols en Glastonbury Festival en brengt in Requiem For Detroit? de booming periode van Detroit's economie in de twintigste eeuw in beeld. Van de explosie van de auto-industrie en de mate waarin de stad afhankelijk was van deze industrie, tot de verwoestende rassenrellen in 1943 en 1967 en de crack/cocaine epidemie van de jaren tachtig. House en techno zijn valuta waar Detroit nog steeds mee kan handelen en de stad steunt nog altijd een koppige en intens gepassioneerde elektronische muziek scene.

Carl Craig is een producer wiens discografie meerdere decennia beslaat en hij is een van Detroit's meest iconische figuren. Hij runt zijn label Planet E vanuit zijn basis in Detroit, waar hij nog steeds woont. Carl heeft dan ook een betere positie dan de meesten om zich uit te laten over de toestand van de stad. Ik sprak hem na een screening van Temple's documentaire op het Glasgow Film Festival om te praten over de film, opgroeien in Detroit en waarom hij nog liever heeft dat Satan de leiding over Motor City krijgt dan een populaire zoekmachine.

BBC Documentary: Requiem For Detroit van Logan Siegel op Vimeo.

THUMP: De film behandelt de geschiedenis van Detroit behoorlijk grondig, ongeveer tot het punt dat jij zelf opgroeide in Detroit. Kan je omschrijven hoe het was om op te groeien in Detroit in de jaren tachtig en negentig? 

Carl Craig: Er was een scheiding tussen jong en oud en een perceptie van wat Detroit was en wat het niet was in die tijd. De nationale trends waren drive-by shootings en crack cocaine en Detroit was er op dezelfde manier aan toe als wat je in films zag over Compton.

Er was een heroine gang genaamd YBI, Young Boys Incorporated, zij waren toen de big deal. Zij zijn vast ook overgegaan op crack cocaine toen zij nog drugs verkochten. Dit gebeurde niet alleen in Detroit, maar ook in mijn eigen buurt en mijn ouders waren daar natuurlijk erg bezorgd over. Ik had er al heel vroeg mee in aanraking kunnen komen als mijn ouders niet zo overbeschermend waren. Daarnaast was er ook nog het educatie aspect wat heeft geholpen.

Veel van wat wij in Requiem for Detroit hebben gezien, zeker het deel over de vroege dagen van Ford, ging over de vakbonden. Zij zorgden voor hun werknemers maar jammer genoeg was er niet genoeg educatie. Wat je zag was dat ze doorbetaald werden zonder dat er werk was. Ze leefden in die huizen, verkochten drugs en vernielden dingen. De helft van de buurt was gesloopt omdat zij thuis zaten en doorbetaald werden.

Het heeft te maken met de educatie van de mensen. Je kan goede ouders hebben die werken en elke dag hun best voor je doen, maar als je niet wordt opgeleid over wat je wel en niet moet doen als je ouders naar werk zijn, bestaat de educatie die je krijgt slechts uit impulsen. Het is een impuls dat je de buitenwereld in moet en die impuls leidt jammer genoeg tot destructie. Het gebeurt overal op die manier als je zestien, zeventien jaar oud bent. Maar Detroit is in zo'n grote mate beïnvloed door de slechte educatie en iedereen negeerde het gewoon. Het werd gewoon genegeerd zodat het niet direct ons eigen leven zou beïnvloeden.

De film suggereert om opnieuw te beginnen, de ruïnes van de stad opnieuw opbouwen. Vorig jaar moest het Detroit Institute of Arts bijna een aantal van haar meest iconische stukken verkopen, Picasso's, Rembrandt's, etc. Zou het echt zo erg zijn als Detroit een aantal van haar prestigieuze vermogens als die bij de DIA (Defence Intelligence Agency) zou verliezen, als dit een nieuwe start kan betekenen? 

Nou, het is vermogen. Dat behoudt je graag zo lang mogelijk. Iemand van Goodwill Industries (een educatie en werknemers hulp programma) zei dat toen de kunst en muziek vakken van school werden weggehaald, mensen zich gingen vervelen. Als je dat verkoopt neem je iets belangrijks weg, en geef je de mensen meer verveling dan goed is voor ze. Er waren discussies over het verkopen van de kunstwerken om de DIA te onderhouden, maar nu wordt er gediscussieerd over het verkopen van de kunstwerken om de schulden van Detroit te betalen.

Het zijn moeilijke omstandigheden maar het maakt het alleen maar erger dat het om een stad gaat die bereid is alles te verkopen, zelfs haar cultuur en geschiedenis, om de rekeningen te betalen. Wij proberen als individuen iets beter onze zaken vast te houden. Als je je nalatenschap of erfgoed wilt behouden, ga je niet je oma's trouwring verkopen omdat er nog een gasrekening open staat. Dan zoek je een andere manier om het op te lossen.

De auto-industrie lijkt een grote rol te spelen in de verhalen die worden verteld in de film. De industrie zit diep in de psyche van de stad. Wat heeft die voor invloed gehad op je muziek en jou persoonlijk? 

De auto-industrie heeft eigenlijk geen invloed gehad op mijn muziek. De impact die de auto-industrie op mij heeft gehad is dezelfde als bij de meeste mensen in Detroit: dat hij zo sterk is. De industrie is geworteld in onze cultuur, in onze psyche, in alles. Je kunt met vrijwel iedereen praten over het nieuwste model van Ford of General Motors. Je kunt iets vragen over een Cadillac Escalade uit 2014 en dan kan waarschijnlijk iedereen op straat je vertellen wat er in die Escalade zit. We zijn echt meer opgevoed met deze onzinnige bullshit, dan dat het ons ook interesseert. Ik heb een nummer gemaakt dat 'Landcruising" heet en het ging alleen over rondrijden in Detroit. Dat is namelijk hoe je je verplaatst in Detroit. Het openbaar vervoer is heel erg slecht. Op een gegeven moment was het zelfs gevaarlijk. We hebben geen metro's of trams. Er is geen andere goede manier om je te vervoeren dan met de auto. Ik vind het grappig om te zien dat er met -15˚C in Detroit ook nog mensen over de ijzige straten fietsen. Een auto is voor ons als een harnas. Hij is niet alleen voor de sier, maar echt nodig.

In de film wordt Packard genoemd, een club waar Richie Hawtin nauw mee verbonden was. Was jij betrokken bij Packard of andere feesten in Detroit als the Music Institute? Hoe waren die feesten en hoe verschilde the Music Institute van andere feesten, waaronder Packard? 

De feesten bij the Music Institute waren er al eerder dan de feesten bij de Packard fabriek. Ik kwam daar als toeschouwer, als liefhebber van de muziek van the Music Institute nadat die was begonnen. Het waren Derrick May, George Baker en Alton Miller die erbij betrokken waren.

Music Institute was mijn muzikale opvoeding. Voor ons was dat wat het meest in de buurt kwam van een Paradise Garage of een Music Box in Detroit. Packard was ook het gevolg van het feit dat Music Institute er niet meer was. De club was verhuisd naar een paar deuren verder, maar het is nooit meer hetzelfde geweest.

Het was dus geen club daar binnen. Bijvoorbeeld dat gebouw dat je zag waar het plafond naar beneden viel, daar kwamen mensen om te feesten! Er was nooit een legaal scenario. En als het legaal was, was het geen gevestigde locatie met een entree als bij Arches of Sub Club ofzo. Je liep gewoon echt een pakhuis binnen, zette een aantal speakers neer en vertelde al je vrienden om te komen. Soms waren er honderd mensen binnen, de andere keer misschien wel duizend. Het hing er net vanaf hoe de wind waaide.

Detroit is altijd rijk geweest aan getalenteerde house en techno producers; Kyle Hall, MGUN en Jay Daniel zijn slechts drie namen die in me opkomen en er zijn nog veel meer die ik niet benoem. Hun muziek is erg eigenzinnig en vooral anders dan de klassieke Detroit sound. Is er veel contact tussen gasten als jijzelf en deze nieuwe generatie van artiesten? En wat is het verschil tussen een artiest uit Detroit in 2014 en een uit 1994? 

Nou, ik ben heel erg trots op Kyle en Jay omdat ze iets doen dat heel erg rootsy is; iets dat echt bij de stad hoort. Ze letten op. Ze nemen iets van hun mentors, als Omar S en Theo Parrish en maken er iets nieuws van met de nieuwere invloeden waar zij naar geluisterd hebben op de radio enzo. Ze voegen een extra laag toe aan de muziek van Detroit. Een laag die wij echt nodig hadden volgens mij.

Toen ik begon met muziek maken - mijn eerste nummer kwam volgens mij 1989 uit [de No More Words EP, die eigenlijk in 1991 is gereleased] - was het mijn doel om zo snel mogelijk uit Detroit op te rotten. Ik wilde de wereld zien. Ik wilde rijden op de Autobahn! We vonden Kraftwerk helemaal de shit. We vonden Prince ook heel vet maar wilden niet naar Minneapolis. We wilden naar Duitsland gaan en alles rondom Kraftwerk beleven.

Er stond een stuk op het Internet over het idee dat Google Detroit zou kopen. De theorie luidt dat Google de middelen en het geld heeft om, in theorie, het voor elkaar te krijgen. Op korte termijn zou dat waarschijnlijk veel lasten van de stad verlichten, maar de effecten op lange termijn van zo'n dergelijke aankoop zijn moeilijker te voorspellen. Is een groot bedrijf dat Detroit op koopt precies wat de stad nodig heeft, of juist niet?
We vinden het idee wel leuk op gebied van vermaak: het idee van zo'n sci-fi beeld. Dat een groot bedrijf de stad overneemt en cyborgs gaat bouwen enzo. Veel van onze muziek is terug te koppelen aan zo'n denkbeeld. Wij keken Blade Runner en al die dingen in de jaren tachtig en begin jaren negentig en dat beïnvloedde onze muziek. Maar het idee dat een major bedrijf hier heen komt en de stad overneemt is slechts de eerste stap naar waar wij bang voor zijn: een major bedrijf dat ons land gaat overheersen.

Amerika wordt al gedreven vanuit grote bedrijven, maar stel je voor dat het er maar één was. Dat kan misschien leiden tot fantastische dingen voor de architectuur, voor de gevel van de stad, maar in realiteit is het bijna hetzelfde als dat Satan hierheen zou komen en besloot de stad over te nemen. Waarschijnlijk zou dat zelfs nog beter zijn. Dan zouden we tenminste nog feesten hebben.

Volg Ray Philip op Twitter: @rtgphilp