Louis Thomlinson: van arbeiderszoon naar popster van 40 miljoen

"Vind je het erg als ik rook?" vraagt Louis Thomlinson mij met een mentholsigaret tussen de vingers. Als ik nee zeg, loopt hij naar het raam en steekt hij zijn peuk op.

Ongeveer zeven jaar voordat ik afspreek met Louis om het over zijn hectische carrière te hebben, doet hij voor de derde keer mee aan de Britse The X Factor. Hij is op dat moment net achttien jaar en moet zijn eindexamen nog herkansen. Tussendoor werkt hij voor een hongerloontje in de horeca. "Ik deed het nooit goed op school," bekent hij. "Ik was zo'n type waarover iedereen zei dat hij nooit iets ging bereiken."

Hij beschouwt zich op dat moment nog niet als zanger, maar hij weet dat hij genoeg zelfvertrouwen heeft om er een te worden. Als jonge tiener danst hij op zijn slaapkamer op de muziek van poppunkbandjes als Green Day. Als hij meezingt met Billie Joe Armstrong doet hij zijn Amerikaanse accent na. Zijn eerste band richt hij op wanneer hij veertien is, en logischerwijs is dit een Green Day-coverband. Later wordt hij uit de groep gegooid omdat een nieuwe jongen op school beter wordt gevonden door de rest van de groep. "Toen dacht ik: fuck jullie allemaal, ik ga meedoen aan The X Factor. Al moet ik wel toegeven dat ik me in die band voor het eerst een performer voelde. Ik had daarvoor nooit zoiets gedaan, maar ik kreeg er wel aandacht mee. Toen dacht ik: dit is cool, ik kan dit."

Zijn auditie bij de talentenshow is vooral opvallend door hoe gewoontjes die is. Hij haalt de noten amper en de juryleden kijken verveeld om zich heen. Met zijn asymmetrische kapsel en cardigan ziet hij eruit als de meest doorsnee Britse tiener ooit. Hij is typisch zo'n deelnemer die zich wel door de eerste rondes heen worstelt, maar te alledaags is om door te breken. Toch gebeurt er iets anders. Een paar maanden na zijn auditie is hij plots een van de grootste tieneridolen ter wereld. Vandaag de dag wordt zijn waarde geschat op zo'n veertig miljoen pond.

Op het eerste gezicht lijkt zijn succes met One Direction onwaarschijnlijk, maar eigenlijk is het perfect te verklaren. In de tijd dat Louis auditie doet voor The X Factor is de populariteit van boybands te verwaarlozen. Jonge popfans hebben op dat moment genoeg van de gefabriceerde groepjes met gelikte danspasjes en afgezaagde liedjes. Juist het feit dat Louis uit een simpel gezin komt en dat zijn verhaal zo herkenbaar is, maakt hem zo interessant. Hij komt uit de arbeidersklasse en die achtergrond verloochent hij niet. Niks aan Louis was 'showbizz' en One Direction was op die manier geen typische boyband.

Zelfs nu, zeven jaar later, klampt hij zich vast aan zijn achtergrond. Dit terwijl andere leden zoals Harry Styles en Zayn Malik juist heel erg lijken te genieten van hun faam. Ze daten andere beroemdheden, zitten vooraan bij fashionshows en gaan naar alle extravagante feestjes. Louis lijkt dat mediacircus juist te vermijden.

"Nou ja, mijn geboortestad Doncaster is alles behalve flashy," reageert Louis lachend op mijn analyse. "Ik heb twee kanten, maar ik kan echt niet tegen die hippe feesten waar het draait om zien en gezien worden. Waar iedereen heel lief tegen elkaar doet alsof je samen hebt geknikkerd. Je ontmoet mensen die alleen maar met zichzelf bezig zijn en daarom is het ook een hele gevaarlijke plek. Geef mij maar een uit de hand gelopen feestje met mijn echte vrienden."

Volgens Louis zijn diezelfde vrienden de reden dat hij altijd nuchter is gebleven. "Ik vraag mezelf vaak af, wat zouden mijn vrienden uit Doncaster – die niet veel weten van mode en muziek – hiervan vinden? Zo heb ik veel gekkigheid kunnen relativeren. Ik geloof dat als ik een walgelijk trainingspak zou dragen, dat ze dat tegen mij zouden zeggen. Als je zo in de spotlight staat, gaat namelijk niemand anders dat tegen je zeggen. Je wordt alleen omringd door andere beroemdheden die heel veel succes hebben, maar dat wereldje slokt je op."

Dit wil niet zeggen dat hij helemaal niet heeft geproefd van zijn succes. "In het laatste jaar van One Direction ben ik wel aardig losgegaan. Ik had door dat we een pauze namen als groep, ik had me tot die tijd redelijk netjes gedragen, dus heb ik het in de laatste fase van de band even ingehaald. Touren is best pittig, en het feesten maakt het er niet makkelijker op, maar wat kan je anders doen? Als je net een show hebt gegeven kun je moeilijk daarna rustig in je bus gaan chillen."

Ondanks alle faam blijft Louis die typische gast die op zaterdagavond in zijn stamkroeg biertjes wegtikt en met meisjes flikflooit. Hij doet normale dingen als naar Britse reality-tv kijken en hij brengt veel tijd door met zijn vriendin en eenjarige zoon Freddy. Maar in de manier waarop hij praat merk je toch wel dat hij al jaren in de spotlights staat. Elke zin die hij uitspreekt klinkt doordacht en hij voelt zich ontzettend gemakkelijk voor de camera. De fotograaf hoeft hem geen enkele aanwijzing te geven – hij draait zijn gezicht elke keer naar een perfecte hoek, waarbij het licht op zijn kaak schijnt. Het is indrukwekkend om te zien.

Hij blijft tijdens ons gesprek de periode waarin hij zich bij One Direction aansloot 'de omslag' noemen, wat aantoont hoe ingrijpend die tijd voor hem is geweest. "Ik heb een hele fijne jeugd gehad. Ik had veel geluk," legt hij uit. "Ik heb hele warme herinneringen aan mijn schooltijd. Dat is wat ik zo moeilijk vond aan de omslag; mijn leven stond ineens op z'n kop. Het was iets dat ik absoluut wilde, maar achteraf – en ik zou niets veranderen –weet je van te voren niet waar je belandt. Je hebt geen idee wat doorbreken betekent."

Maar wat 'betekent' het dan? Ik vertel hem dat ik me niet eens kan voorstellen hoe het moet zijn om in een band als One Direction te zitten, een groep die bijna acht miljoen albums heeft verkocht wereldwijd, van wie de gezichten voor altijd in de popgeschiedenisboeken staan gedrukt, en waarbij elke adem die ze namen grondig werd bekeken door de rest van de wereld. Ik vraag mij af wat zijn favoriete moment was in die jaren, maar hij vindt dat moeilijk om te zeggen. "Tijdens de eerste maanden waren we heel erg naïef," vertelt hij. "We werden de hele wereld overgevlogen en kwamen op allerlei gekke plekken. Het was alsof we ons constant in een orkaan bevonden. En als ik zeg naïef, bedoel ik niet dat we onwetend waren over de nare aspecten. Het is meer dat ik nu ouder ben, dingen heb gezien en meegemaakt, en in die eerdere dagen nog niet."

Hij neemt even adem en denkt na over wat hij wil zeggen. "Ik denk dat iedereen wel kon zien dat wij vijf beste vrienden waren die de wereld rondreisden. Het was echt fantastisch. Hoe meer tijd er verstreek, hoe beter we elkaar leerden kennen. We begrepen elkaar vaak verkeerd, maar we waren echt maatjes. Als je kijkt naar de finale van The X Factor, toen ik mijn liedje met Steve Aoki opvoerde, kwamen alle jongens mij steunen. Ik wist pas een paar uur van tevoren dat ze zouden komen." Met dit verhaal refereert hij naar de keer dat hij zijn eerste solosingle liet horen aan de wereld, een EDM-track genaamd Just Hold On. "Dat ze kwamen opdagen was geen stom marketingding om iedereen op Instagram te laten zien dat we beste vriendjes zijn of zo. We hebben de foto's die we toen samen namen niet eens online gezet. Er zijn altijd nog kleine gebeurtenissen waar het publiek niets over gaat lezen."

Na vijf succesvolle albums in zes jaar tijd, kondigt One Direction eind 2015 aan dat ze er tijdelijk mee kappen. Ze zouden eigenlijk maar een pauze inlassen van anderhalf jaar, maar na een tijdje wordt steeds meer duidelijk dat de band geen plannen heeft om weer bij elkaar te komen. Iedereen trekt zijn eigen plan en bloeit daar ook in. Louis weet op dat moment niet heel goed wat hij moet doen. "Mijn eerste single gebeurde een beetje per ongeluk," zegt hij. "In zes maanden tijd was ik alleen maar aan het schrijven. Niet voor mezelf, maar voor anderen. Toen de track met Steve Aoki klaar was, ging alles plotseling heel snel. Ik kreeg een telefoontje of ik het liedje tijdens de finale van The X Factor zou willen spelen, wat echt superveel voor mij betekende. Ik haalde daar heel veel voldoening uit."

Op een single die later uitkomt – Back to You – zingt hij samen met superster Bebe Rexha. Op het minimalistische electropop-liedje krijgt hij alle ruimte om zijn stem te laten schitteren en hij klinkt krachtiger dan ooit. "Vind je dan niet dat ik er heel voorspelbaar op klink?" vraagt Louis mij terwijl hij op het puntje van zijn stoel zit. Ik vertel hem dat het heel erg catchy is en dat ik het geregeld zelf opzet. "Mooi, mooi," zegt hij opgelucht terwijl hij weer rustig gaat zitten. "Het is namelijk op melodisch gebied heel anders dan wat ik normaal doe. Ik was nooit helemaal zeker van dit liedje, maar nadat ik het drie keer luisterde werd ik er toch wel heel blij van."

Ons interview zit er bijna op, en ik vertel Louis dat ik nog één vraag heb. Hij lijkt bijna opgelucht. Eerder in ons gesprek vertelt hij mij namelijk dat-ie nog niet echt gewend is om zo open over zichzelf te praten. In One Direction kon hij gemakkelijk naar de achtergrond verdwijnen als hij dat wou. "Soms deed ik even mee met een grapje, en als ik zin had om serieus mee te praten deed ik dat eventjes. Op de andere dagen sprak Liam vooral. Nu moet ik weer opnieuw beginnen. Alles voelt anders."

Mijn laatste vraag is cliché, maar wel op z'n plek: wat ga je nu doen? "Ik heb het gevoel dat ik een boodschap moet overbrengen met mijn muziek en met hoe ik mijzelf presenteer aan de wereld. Ik voel mezelf het minst beroemd in een wereld vol beroemdheden, dus daardoor heb ik wel een unieke manier van denken," vertelt hij. "We hebben uiteindelijk allemaal dezelfde problemen, ook al lijken ze anders. De fundamentele dingen waardoor je je slecht voelt, zijn allemaal hetzelfde. Zelfs wanneer je je aan de top van de wereld bevindt, moet je nadenken over je volgende stap. Binnen tien jaar wil ik een goed album afleveren waar mensen zich in kunnen vinden. En daarna? Wie weet. Ik vind wel weer een nieuw doel. Zodra je je comfortabel begint te voelen, wordt het gevaarlijk. Dat houdt me staande."