Mount Kimbie over onzekerheid op het podium

Foto: Chris Rhodes

Het album waarmee Mount Kimbie doorbrak, Crooks & Lovers, redde dubstep van het klinken naar auto vretende Transformers. Met hun muziek maakten ze het genre lichter, waziger en minder bonzend en creëerde ze een muzikale ontwikkeling die sommigen "post-dubstep" noemen. Een genre dat momenteel ook verkend word door namen als Jamens Blake en Throwing Snow.

Crooks & Lovers werd snel een van de meest geprezen debuut albums aller tijden, critici spraken watertandend over de zowel slaperige sfeer als de strakke structuren. Voor mij is dit album dan ook de muzikale vertaling van de film Eternal Sunshine of the Spotless Mind: een golf van melancholie - maar dan de lieve versie, de versie die bij je blijft en stiekem gewoon heel erg fijn voelt.

Het is inmiddels al drie jaar geleden sinds Crooks & Lovers uitkwam. Gedurende die jaren is dit in London gevestigde duo de hele wereld over gegaan en hebben ze faam verworven met hun constant improviserende en complexe liveshows. Op elke willekeurige avond kun je deze twee mannen tussen hun gitaren, a Native Instrument Maschine, delay pedals, drum pads en keyboards vinden. En als je geluk hebt, hoor je hun vriend James Blake ook nog achter de mic.

Kai Campos, de helft van dit duo, samen met Dominic Maker, was Turks aan het eten in Dalston, toen we hem belden. Met een mond vol Baklava spraken we met hem over het overwinnen van zijn onzekerheden en het veranderen van mindset bij het toenemende succes van de groep.

THUMP: Hey Kai. Als ik je een paar minuten voor een show zou tegenkomen, wat ben je dan aan het doen?

Zingend de locatie aan het verkennen.

Krijg je vlinders in je buik voordat je het podium opgaat?

Ja. Toen we net begonnen waren we niet echt goed, dus dat hielp niet mee. We liepen zo'n beetje elke keer shakend het podium op. Maar nu voelen we ons veel comfortabeler wanneer we performen - je groeit er gewoon overheen.

Hoe voel je, je als je eenmaal voor een groot publiek staat de draaien?

Op de goede avonden is het, het beste gevoel dat er bestaat. Maar ik ben nooit de muziek in gegaan om te performen. Ik wilde gewoon muziek schrijven. Mijn intentie was niet om op het podium te staan.

Waarom niet?

Je moet veel compromissen sluiten. Je stopt met muziek maken om te gaan touren en creatief gezien kan het frustrerend zijn om steeds opnieuw hetzelfde te moeten doen. Ik moest ook veel van mijn onzekerheden loslaten om op het podium te kunnen staan.

Foto: Maxwell Tomlinson

Hoe heb je die onzekerheden overwonnen?

Toen ik jonger was, was ik arrogant. Ik zag mezelf als meer dan een muzikant. Naarmate ik ouder werd realiseerde ik me dat niemand geboren word als iets, die labels worden je alleen opgelegd. Ik begreep ineens dat wanneer ik die labels los zou laten, ik ook iemand zou kunnen zijn die wel plezier beleeft aan live optredens. Iemand die zijn arrogantie niet in de weg zou laten staan bij het uitwerken van vreemde ideeën.

Kun je omschrijven hoe je mindset is veranderd vergeleken met toen jullie net begonnen en nu?

De toenemende interesse omtrent het uitbrengen van een tweede album verraste me. In het begin dacht ik altijd "Dit kan elke week zomaar voorbij zijn". Maar nu kan ik zelfverzekerd zeggen dat we in staat zijn om nog een album te maken, en nog een daarna..

Is dat gevoel van comfort terug te horen in jullie muziek?

Ons tweede album was een stuk dichter bij het ideale album gekomen dat ik de eerste keer wilde maken. Op een bepaalde manier was het een soort tegenreactie op de ontevredenheid van het eerste album geworden. We hebben altijd wel een breed scala aan muzikale gevoeligheden, maar we vertegenwoordigen ze op dit album beter. Het gaat waarschijnlijk overkomen alsof we deze keuze bewust hebben gemaakt, maar dat is niet zo. Het voelde gewoon alsof we het vorige album hadden uitgeput.

Zijn er muzikanten die je geïnspireerd hebben?

In het begin van het proces liep het niet lekker met de lyrics. Ik focuste me op de lettergrepen en de stijgende toon van de teksten, maar er waren geen woorden. Toen ik met Archy Marshall [aka King Krule] ging werken vertelde ik hem dat het voelde als vreemdgaan. Door woorden enkel op de muziek te baseren leek het alsof de tekst zijn betekenis verloor. Hij keek me aan en zei: "Who gives a @#$% anyway?". Die reactie heeft me erg geholpen.

Volg @michellelhooq hier. 

Dit interview is mede mogelijk gemaakt door Heineken Star Bottle