​Job Jobse: "Mijn grootste droom is dat alles zo blijft als het nu is"

Van alle Trouw-residents is Job Jobse het meest met de club verbonden geweest. Hij was de eerste die er een avond organiseerde, deed er anderhalf jaar lang de programmering en promoveerde als dj van de plee-area naar de hoofdzaal, waar hij vaak de laatste uren voor zijn rekening nam – ook tijdens de legendarische sluiting. Gelukkig komen de boekingsaanvragen nu vooral uit het buitenland, want Job vind het moeilijk om te 'kiezen' voor een nieuwe Amsterdamse club, hij richt zich voorlopig op geboekt worden bij zo veel mogelijk toffe plekken wereldwijd - zoals Snowbombing, dat deze week plaatsvindt. Wel zonder producties, want hij wil alleen iets uitbrengen als het geweldig is: "Als ik nu iets uitbreng wat niet goed is, is dat zonde; ik kan nog beter niks doen dan een matig dingetje omdat het moet."

THUMP: Job, volgens mij heb je het hartstikke druk. Heb je nog wel tijd voor je werk als A&R manager van Life and Death?
Job Jobse: Nee, ik ben net gestopt inderdaad. Het kon niet meer, te weinig tijd. Er komt een Duitser voor mij in de plaats die verder niet draait, en die kan het vast strakker fixen dan ik allemaal. Je moet geen dj hebben als labelmanager. Ik blijf wel verbonden aan Life and Death als artiest, maar zal minder op hun events draaien – er moet natuurlijk ook meer ruimte zijn voor de artiesten die muziek op het label uitbrengen.

We kennen je eigenlijk pas vanaf het moment dat Trouw openging en jij een van de avonden programmeerde. Wat ging daaraan allemaal vooraf?
In mijn jeugd kwam geen dance voor, maar ik was wel altijd al bezig met muziek. Ik was hiphop-dj, scratchen en zo. Ik draaide op schoolfeestjes en organiseerde zelf feestjes in het restaurant van mijn vader. De hiphop en pop die ik toen draaide is best wel kenmerkend voor wat ik nu draai, het is gemakkelijker om allemaal verschillende dingen te doen.

Wanneer wist je dat je iets wilde doen met muziek?
Ik heb na de middelbare school een jaar lang vrij genomen van school, voor ik ging studeren. Tegen mijn ouders zei ik dat ik me moest oriënteren – dat hield voornamelijk in dat ik op de bank lag en niet vooruit te branden was. Mijn moeder zei op een gegeven moment wanhopig, bijna huilend: is er dan niks wat je interesseert? Het enige wat me toen interesseerde was Club 11. Ik dacht: er is iemand in Amsterdam, Olaf Boswijk heet-ie, en wat hij doet zou ik ook graag doen.

Dus je wilde eigenlijk programmeur worden?
Ja, ik was toen niet zo heel erg gericht op draaien, ik wilde gewoon deel uitmaken van een groter ding. Ik was zeventien en Olaf was mijn voorbeeld: hij had alles daar in handen. De mensen identificeerden zich met wat Club 11 te bieden had, het was een bijzondere vibe.

Ik denk dat iedere persoon in een bepaalde periode in z'n leven heeft dat-ie heel erg openstaat voor alles, en alles opslokt. In die twee of drie jaar heb ik meer dingen ontdekt dan in de afgelopen vijf jaar. Ik ging heel vaak naar 11, bijna altijd in m'n eentje, want m'n vrienden vonden het er niet tof. Ik stond op de gastenlijst omdat ik flyerde, maar ik was veel te nerveus om ze uit te delen dus legde ik ze ergens neer, zodat ik een beetje op de dansvloer kon staan. Ik was als eerste binnen en ging als laatste weg, stond de hele avond vooraan en zei geen woord. Het begon Olaf ook op te vallen: wie is die jongen die altijd superawkward voor de booth in z'n eentje staat?

Begin van een vriendschap?
Ik was echt fan van Olaf, en al redelijk snel klikte het en bood hij me een avond in Trouw aan. Dat was het moment dat ik dacht: oké, in wat voor vorm dan ook, dit gaat hem gewoon worden nu voor mij. Toen Olaf zei dat Trouw een label ging starten, wilde ik daar heel graag voor werken. Maar ik had geen ervaring, en hij zelf ook niet. Toen heb ik aan Dixon gevraagd of ik stage kon lopen bij Innervisions, en dat kon. Zes maanden was ik in Berlijn, en toen belde Olaf dat hij een baan voor me had als programmeur – dat wilde ik het allerliefst.

Tot dat moment was je werkveld de backstage. Wanneer kwam het moment waarop je zelf aan de knoppen wilde zitten?
Ik denk dat veel boekers, programmeurs en organisatoren ook stiekem zelf dj willen zijn – ik in ieder geval wel. Mijn drijfveer was altijd om bepaalde muziek aan mensen te laten horen – dat kun je doen door artiesten te boeken, maar nog beter door zelf te draaien. Olaf heeft me gelukkig ook die kans gegeven, door me mijn eerste gigs in Trouw te geven.

Moest je je bewijzen?
Ja. Ik kreeg op een gegeven moment een kans maar die moest ik wel waarmaken. De eerste paar sets gingen gelukkig ontzettend goed, wat ook wel logisch was, want ik was vanaf dag één in Trouw te vinden, van donderdag tot en met zondag. Altijd stond ik vooraan met in mijn achterhoofd die honger van: geef me die koptelefoon en ik ga los. De eerste keer dat ik boven mocht draaien was dat omdat Melon het laat op de ochtend wel mooi vond en vroeg of ik in zijn plaats wilde draaien; ik had toen al honderd jaar nagedacht over hoe mijn set in Trouw moest klinken.

Het lijkt er nu op dat Trouw een springplank was voor je internationale carrière. Denk je dat er ook dj's zijn die hierna in een gat vallen? Hoe zal het de Amsterdamse scene vergaan in het komende jaar, denk je?
Trouw is inderdaad een mooi visitekaartje geweest. Dat is nu weg, maar de plek heeft wel een hele generatie voortgebracht die doorgaat met wat Trouw heeft achtergelaten, met producties en internationale boekingen. De knal waarmee Trouw vorig jaar eindigde is er niet een waarna alles weg is, maar eerder eentje waardoor alles zich verspreidde.

Je bent een van de weinigen die, zo goed als, zonder producties internationale faam vergaarde.
Heb je het over die megamix? Ik vond het wel tof dat ik niks heb geproduceerd, dat ik gewoon dj ben. Deze track is een mashup, op een dj-manier, en ik wil het daar voorlopig bij houden. Ik heb het idee dat als ik nu iets uitbreng wat niet goed is, dat het dan zonde is – ik kan beter niks doen dan een matig dingetje.

Dixon bijvoorbeeld is al zo lang ik hem ken bezig met 'de Dixon EP,' en toen ik stage liep bij Innervisions stond hij al gepland als release. Het had toen nog wel gekund, maar dan had het geklonken als een degelijke Âme-track, dus eigenlijk zou het alsnog een beetje tegenvallen. Het is dus beter als Dixon helemaal niks meer uitbrengt dan een middelmatige track. Dat zou alles verpesten.

Misschien voelt muziek draaien meer als je roeping dan muziek maken?
Kijk, het is niet hetzelfde. Als je bijvoorbeeld in een band speelt, dan zou je kunnen zeggen dat het een logische stap is om zelf nummers te gaan schrijven. Van nummers draaien naar nummers maken is iets heel anders, en andersom natuurlijk ook. Er zijn zo veel mensen bekend van hits, en die mogen overal draaien maar bakken er niks van. Een tijdje terug had ik met Barnt wat tracks af, maar het voelde toch niet helemaal goed. Maar ik weet ook dat als ik nu een goede track zou maken, alles nog tien keer zo snel zou gaan.

Maar dat zou misschien te geforceerd voelen?
Ja, en het is nu wel prima zo. Trouw is weggevallen maar ik heb nu weer andere dromen die uitkomen. Ik sta voor het eerst in alle grote clubs van Europa: Fabric, Fuse, Robert Johnson.

Dus nu moet je als een gek je dromen gaan herdefiniëren?
Eigenlijk is mijn grootste droom dat het zo blijft zoals het nu is. Niet eens doorgaat, als in een stap verder, maar ik zou het fantastisch vinden als ik dit jarenlang kan blijven doen.

Ik vraag me af of je als artiest op hetzelfde niveau kunt blijven – dat lijkt me bijna nog moeilijker dan groeien.
Ja, het is lastig. Ik heb het er ook vaak met mijn manager over, die is wat strategischer. Ik voel ook wel dat de bal nu aan het rollen is, het gaat ook niet lukken om op hetzelfde niveau te blijven. En wat je ook krijgt als je niet doorgroeit: je valt waarschijnlijk terug.

Wat zijn je plannen voor het komende jaar?
Het is nu mijn voornaamste doel om op zo veel mogelijk toffe plekken te draaien waar ik altijd al hoopte te staan – er komen nu gigs aan bij Rex, Fuse, Fabric, Robert Johnson en Berghain. Het tweede doel is om hier in Amsterdam iets nieuws te starten, een nieuw thuis.

Een avond of een club?
Ik denk eerder aan een avond. Waar precies weet ik nog niet, maar als alles een beetje doorgaat zoals het afgelopen jaar, zie ik het heel positief in.

Job Jobse draait deze week op Snowbombing in het Oostenrijkse Mayrhofen. Andere dj's zijn oa. Carl Cox, Skrillex, 2 Many DJs en Carl Craig. Hij zit op Facebook // Soundcloud

Van alle Trouw-residents is Job Jobse het meest met de club verbonden geweest. Hij was de eerste die er een avond organiseerde, deed er anderhalf jaar lang de programmering en promoveerde als dj van de plee-area naar de hoofdzaal, waar hij vaak de laatste uren voor zijn rekening nam – ook tijdens de legendarische sluiting. Gelukkig komen de boekingsaanvragen nu vooral uit het buitenland, want Job vind het moeilijk om te 'kiezen' voor een nieuwe Amsterdamse club, hij richt zich voorlopig op geboekt worden bij zo veel mogelijk toffe plekken wereldwijd - zoals Snowbombing, dat deze week plaatsvindt. Wel zonder producties, want hij wil alleen iets uitbrengen als het geweldig is: "Als ik nu iets uitbreng wat niet goed is, is dat zonde; ik kan nog beter niks doen dan een matig dingetje omdat het moet."

THUMP: Job, volgens mij heb je het hartstikke druk. Heb je nog wel tijd voor je werk als A&R manager van Life and Death?
Job Jobse: Nee, ik ben net gestopt inderdaad. Het kon niet meer, te weinig tijd. Er komt een Duitser voor mij in de plaats die verder niet draait, en die kan het vast strakker fixen dan ik allemaal. Je moet geen dj hebben als labelmanager. Ik blijf wel verbonden aan Life and Death als artiest, maar zal minder op hun events draaien – er moet natuurlijk ook meer ruimte zijn voor de artiesten die muziek op het label uitbrengen.

We kennen je eigenlijk pas vanaf het moment dat Trouw openging en jij een van de avonden programmeerde. Wat ging daaraan allemaal vooraf?
In mijn jeugd kwam geen dance voor, maar ik was wel altijd al bezig met muziek. Ik was hiphop-dj, scratchen en zo. Ik draaide op schoolfeestjes en organiseerde zelf feestjes in het restaurant van mijn vader. De hiphop en pop die ik toen draaide is best wel kenmerkend voor wat ik nu draai, het is gemakkelijker om allemaal verschillende dingen te doen.

Wanneer wist je dat je iets wilde doen met muziek?
Ik heb na de middelbare school een jaar lang vrij genomen van school, voor ik ging studeren. Tegen mijn ouders zei ik dat ik me moest oriënteren – dat hield voornamelijk in dat ik op de bank lag en niet vooruit te branden was. Mijn moeder zei op een gegeven moment wanhopig, bijna huilend: is er dan niks wat je interesseert? Het enige wat me toen interesseerde was Club 11. Ik dacht: er is iemand in Amsterdam, Olaf Boswijk heet-ie, en wat hij doet zou ik ook graag doen.

Dus je wilde eigenlijk programmeur worden?
Ja, ik was toen niet zo heel erg gericht op draaien, ik wilde gewoon deel uitmaken van een groter ding. Ik was zeventien en Olaf was mijn voorbeeld: hij had alles daar in handen. De mensen identificeerden zich met wat Club 11 te bieden had, het was een bijzondere vibe.

Ik denk dat iedere persoon in een bepaalde periode in z'n leven heeft dat-ie heel erg openstaat voor alles, en alles opslokt. In die twee of drie jaar heb ik meer dingen ontdekt dan in de afgelopen vijf jaar. Ik ging heel vaak naar 11, bijna altijd in m'n eentje, want m'n vrienden vonden het er niet tof. Ik stond op de gastenlijst omdat ik flyerde, maar ik was veel te nerveus om ze uit te delen dus legde ik ze ergens neer, zodat ik een beetje op de dansvloer kon staan. Ik was als eerste binnen en ging als laatste weg, stond de hele avond vooraan en zei geen woord. Het begon Olaf ook op te vallen: wie is die jongen die altijd superawkward voor de booth in z'n eentje staat?

Begin van een vriendschap?
Ik was echt fan van Olaf, en al redelijk snel klikte het en bood hij me een avond in Trouw aan. Dat was het moment dat ik dacht: oké, in wat voor vorm dan ook, dit gaat hem gewoon worden nu voor mij. Toen Olaf zei dat Trouw een label ging starten, wilde ik daar heel graag voor werken. Maar ik had geen ervaring, en hij zelf ook niet. Toen heb ik aan Dixon gevraagd of ik stage kon lopen bij Innervisions, en dat kon. Zes maanden was ik in Berlijn, en toen belde Olaf dat hij een baan voor me had als programmeur – dat wilde ik het allerliefst.

Tot dat moment was je werkveld de backstage. Wanneer kwam het moment waarop je zelf aan de knoppen wilde zitten?
Ik denk dat veel boekers, programmeurs en organisatoren ook stiekem zelf dj willen zijn – ik in ieder geval wel. Mijn drijfveer was altijd om bepaalde muziek aan mensen te laten horen – dat kun je doen door artiesten te boeken, maar nog beter door zelf te draaien. Olaf heeft me gelukkig ook die kans gegeven, door me mijn eerste gigs in Trouw te geven.

Moest je je bewijzen?
Ja. Ik kreeg op een gegeven moment een kans maar die moest ik wel waarmaken. De eerste paar sets gingen gelukkig ontzettend goed, wat ook wel logisch was, want ik was vanaf dag één in Trouw te vinden, van donderdag tot en met zondag. Altijd stond ik vooraan met in mijn achterhoofd die honger van: geef me die koptelefoon en ik ga los. De eerste keer dat ik boven mocht draaien was dat omdat Melon het laat op de ochtend wel mooi vond en vroeg of ik in zijn plaats wilde draaien; ik had toen al honderd jaar nagedacht over hoe mijn set in Trouw moest klinken.

Het lijkt er nu op dat Trouw een springplank was voor je internationale carrière. Denk je dat er ook dj's zijn die hierna in een gat vallen? Hoe zal het de Amsterdamse scene vergaan in het komende jaar, denk je?
Trouw is inderdaad een mooi visitekaartje geweest. Dat is nu weg, maar de plek heeft wel een hele generatie voortgebracht die doorgaat met wat Trouw heeft achtergelaten, met producties en internationale boekingen. De knal waarmee Trouw vorig jaar eindigde is er niet een waarna alles weg is, maar eerder eentje waardoor alles zich verspreidde.

Je bent een van de weinigen die, zo goed als, zonder producties internationale faam vergaarde.
Heb je het over die megamix? Ik vond het wel tof dat ik niks heb geproduceerd, dat ik gewoon dj ben. Deze track is een mashup, op een dj-manier, en ik wil het daar voorlopig bij houden. Ik heb het idee dat als ik nu iets uitbreng wat niet goed is, dat het dan zonde is – ik kan beter niks doen dan een matig dingetje.

Dixon bijvoorbeeld is al zo lang ik hem ken bezig met 'de Dixon EP,' en toen ik stage liep bij Innervisions stond hij al gepland als release. Het had toen nog wel gekund, maar dan had het geklonken als een degelijke Âme-track, dus eigenlijk zou het alsnog een beetje tegenvallen. Het is dus beter als Dixon helemaal niks meer uitbrengt dan een middelmatige track. Dat zou alles verpesten.

Misschien voelt muziek draaien meer als je roeping dan muziek maken?
Kijk, het is niet hetzelfde. Als je bijvoorbeeld in een band speelt, dan zou je kunnen zeggen dat het een logische stap is om zelf nummers te gaan schrijven. Van nummers draaien naar nummers maken is iets heel anders, en andersom natuurlijk ook. Er zijn zo veel mensen bekend van hits, en die mogen overal draaien maar bakken er niks van. Een tijdje terug had ik met Barnt wat tracks af, maar het voelde toch niet helemaal goed. Maar ik weet ook dat als ik nu een goede track zou maken, alles nog tien keer zo snel zou gaan.

Maar dat zou misschien te geforceerd voelen?
Ja, en het is nu wel prima zo. Trouw is weggevallen maar ik heb nu weer andere dromen die uitkomen. Ik sta voor het eerst in alle grote clubs van Europa: Fabric, Fuse, Robert Johnson.

Dus nu moet je als een gek je dromen gaan herdefiniëren?
Eigenlijk is mijn grootste droom dat het zo blijft zoals het nu is. Niet eens doorgaat, als in een stap verder, maar ik zou het fantastisch vinden als ik dit jarenlang kan blijven doen.

Ik vraag me af of je als artiest op hetzelfde niveau kunt blijven – dat lijkt me bijna nog moeilijker dan groeien.
Ja, het is lastig. Ik heb het er ook vaak met mijn manager over, die is wat strategischer. Ik voel ook wel dat de bal nu aan het rollen is, het gaat ook niet lukken om op hetzelfde niveau te blijven. En wat je ook krijgt als je niet doorgroeit: je valt waarschijnlijk terug.

Wat zijn je plannen voor het komende jaar?
Het is nu mijn voornaamste doel om op zo veel mogelijk toffe plekken te draaien waar ik altijd al hoopte te staan – er komen nu gigs aan bij Rex, Fuse, Fabric, Robert Johnson en Berghain. Het tweede doel is om hier in Amsterdam iets nieuws te starten, een nieuw thuis.

Een avond of een club?
Ik denk eerder aan een avond. Waar precies weet ik nog niet, maar als alles een beetje doorgaat zoals het afgelopen jaar, zie ik het heel positief in.

Job Jobse draait deze week op Snowbombing in het Oostenrijkse Mayrhofen. Andere dj's zijn oa. Carl Cox, Skrillex, 2 Many DJs en Carl Craig. Hij zit op Facebook // Soundcloud