Hoe je weet dat je relatie op z'n einde loopt

De dagen worden langer, het zonnetje schijnt, en de hormonen gieren weer door ieders lijf als de mazelen door een kind uit de Bible Belt. Als er een tijd van het jaar is waarin de meeste relaties op de klippen lopen, dan is het de lente wel.

Misschien heb jij helemaal geen last van lentehitsigheid en gaat het allemaal hartstikke lekker met je relatie, maar er zijn een paar dingen waaraan je kunt herkennen dat een break-up nabij is. En het kan handig zijn om van zo'n naderende breuk op de hoogte te zijn, zodat je bijvoorbeeld alvast wat nieuw beeldmateriaal voor je Tinderprofiel kunt verzamelen.

We hebben de slechte voortekenen van een naderende relatiebreuk even voor je op een rijtje gezet.

Ruziemaken hoort bij een relatie. Tuurlijk zijn er altijd uitzonderingen op die regel: van die pas getrouwde stellen die met een stalen glimlach op hun gezicht beweren dat ze nog nooit ruzie hebben gehad – "nog nóóit" – en die zo keurig en onkreukbaar lijken dat je vermoedt dat ze hun relatie draaiende houden door regelmatig een weekendje naar een grimmige parenclub in Wallonië te gaan om zich zij aan zij te laten afranselen door een sm-meesteres.

Maar er is een subtiel doch belangrijk verschil tussen ruziemaken over iets ("Jij bent bang om je gevoelens te uiten! Je maakt nooit de kattenbak schoon! Je zeurt altijd dat je geen geld hebt maar haalt wel elke vrijdagavond coke!") en ruziemaken over niets ("WAAROM HEB JE BIJ DIE ENE PIZZERIA BESTELD ALS JE WEET DAT DIE ANDERE BETER IS. WIE RUIMT EEN VAATWASSER NOU ZÓ IN. WAAROM STAAN ER ZESTIG AFLEVERINGEN VAN NEDERLAND IN BEWEGING! OP DE DVR.) Deze knetterende schreeuwpartijen ontstaan steeds vaker door de manier waarop ze uit een blikje drinken of lachen of herhaaldelijk een bepaald woord verkeerd gebruiken en dan, ah, ja. De realisatie dat hij of zij niet daadwerkelijk iets verkeerd heeft gedaan. Ze deden gewoon iets, ze ademden, ze bestonden, en dat is al genoeg om je te laten ontvlammen in blinde, withete woede.

Als je beseft dat je alleen nog maar klaarkomt tijdens de seks door van de eerste tot de laatste stoot aan iemand anders te denken, is het al te laat. Hun lichaam is in jouw ogen totaal ontsekst, is een vreemd vleesding geworden waarvan je niet meer weet wat je ermee aan moet. Gelukkig gebeurt seks vaak 's avonds, wat betekent dat je genoeg tijd hebt om in het donker voor je uit te staren terwijl er wat lusteloos gefrunnikt wordt, en na te denken over wat het allemaal betekent. Als seks – het enige gratis pleziertje dat we krijgen in dit vreugdeloze bestaan – slecht wordt is dat meestal het eerste teken dat alles gruwelijk misgaat, en niet echt iets dat je gewoon kan negeren in de hoop dat het vanzelf weer overgaat.

Heb je ooit een treurige brunch gehad? Een treurige brunch is een brunch die treurig is. Je zou denken dat dit onmogelijk is – brunch is fantastisch, brunch is de beste maaltijd van de dag, brunch is ontbijt waar je niet vroeg voor hoeft op te staan en waarbij je een mimosa mag drinken – maar dan kijk je op van het menu naar de persoon die tegenover je zit en waar jij zogenaamd nog verliefd op bent en dan: niks. "Dus wat…" begin je, en je pakt het zoutvaatje op, zet het weer neer, verschuift je vork een stukje naar links. "Dus wat…zei je moeder?" En de persoon, jouw liefdespersoon, zegt: "Hm?" En jij zegt: "Wat zei je moeder toen je haar belde gister?" En de ander kijkt op van het menu, en zegt: "Hm, ja…niets. Ze had het vooral over de hond." En dan zit je daar vijf minuten lang in doodse stilte tot de serveerster aan je tafel verschijnt en vraagt: "Wat gaat het worden?" – en je zo blij bent dat er iemand is tegen wie je wel iets te zeggen hebt, waarbij je wel woorden kan bedenken om uit je mond te laten komen, woorden die ergens op slaan, dat je haar nog een keer vraagt wat de dagspecial ook alweer was, alleen maar om nog niet terug te hoeven naar die ijskoude conversatietoendra waar niets meer te zeggen valt. Zo'n brunch, dus.

Een ondergewaardeerd aspect van een relatie is dat je iemand hebt die verplicht naar jouw opgewonden telefoontje moet luisteren als je een salarisverhoging krijgt of je zus gaat trouwen of je net een ongelofelijk schattige bichon frisé op straat hebt gezien, want laten we wel wezen: niemand anders in jouw leven mag je graag genoeg om je dat niveau van emotionele support te bieden. Maar langzaam maar zeker merk je dat je andere mensen eerst gaat appen – een goede vriend, je moeder, die redelijk aantrekkelijke persoon waar je platonisch mee aan het chatten bent – als er iets groots gebeurt. Hetzelfde geldt voor als er iets ergs gebeurt. Kijk, wat er hier aan de hand is, is dat je jezelf onbewust aan het voorbereiden bent op het moment waarop je iemand anders nodig zal hebben om te vertellen over het beste/ergste dat er net is gebeurd in je leven: dat je relatie uit is.

Weet je nog, die keer dat je thuiskwam en je geliefde in de keuken zag staan, met tranen in zijn ogen. Z'n tante is ziek, of zo; je kent de details niet echt; je bent al een dag of acht niet thuis geweest – en je voelde een klein beetje van de tederheid die je vroeger voor hem voelde en gaf hem een knuffel. Het voelde een soort van natuurlijk maar ook heel erg niet, en hij snotterde een beetje op je schouder en je hield hem vast en dacht: dit voelt letterlijk net als het vasthouden van een stuk huilend vlees.

'Hmm', denk je, terwijl je droomt van een luie zondagochtend voor jezelf, waarop je eindelijk weer eens kan hardlopen, iets dat je jezelf al maanden had voorgenomen. Een kop koffie van vier euro drinken terwijl je naar de gracht staart. Naar een café wandelen voor een witbiertje en een burger, naar vrienden toe die je eeuwen niet hebt gezien omdat je partner ze haat. Wat zou het fijn zijn als je alleen zou wonen. Je kunt een hond nemen. Of even naar het buitenland vertrekken. Veganist worden? Je zou zo vrij kunnen zijn. Eindelijk Breaking Bad kijken, waar jullie na een seizoen mee stopte omdat je vriendin het te traag vond. God, zou het niet fijn zijn als… nee, denk er niet aan. Maar zou het niet fijn zijn als ze gewoon… dood zou gaan?

Vroeger maakte je het goed na een ruzie door te smeken, te huilen, bloemen te kopen en hem of haar een dubbele sessie oraal te geven, maar nu zeg je gewoon vluchtig "oké, sorry" en gaat verder met oude filmpjes van De Gouden Kooi op YouTube kijken.

Qua tekenen dat je relatie aan het doodbloeden is, is vreemdgaan met een hoofdletter V een vrij duidelijke indicatie dat de dingen beter zouden kunnen gaan. Zeg maar dat je uitgaat, dronken wordt en iemand neukt, daar is vrij lastig om heen te draaien. Maar kleine-letter-v-vreemdgaan telt ook en is verraderlijker, je hebt niet echt door dat je het doet: je appt 's nachts met die ene collega, je hebt lange Facebookgesprekken met iemand die je een soort van leuk vindt en je volgt je ex weer op Instagram. Je zou een leugendetectortest wel doorstaan, maar je zóu vreemd kunnen gaan. Je back-up is er al. De motor is gestart, je hoeft alleen nog maar gas te geven om je leven om te gooien.

Tijdens een van jullie sombere wandelingen komen jullie langs een nieuwe restaurant in de buurt. "Ziet er goed uit," zegt een van jullie. "Hmm," antwoordt de ander. Vroeger, toen je nog naar z'n lichaam verlangde, geen dag zonder hem kon, zonder dat tedere gezicht, had je misschien gezegd: "Laten we er gaan eten!" Misschien praat je er nog even over, terwijl je al weet dat je er niet heen gaat, maar het idee is er. Zes weken later beland je er na een paar biertjes met vrienden. Thuis meld je dat de kip "oké" is, maar dat het niet per se de moeite waard is er nog met zijn tweeën naartoe te gaan. Dan zie je kort daarna een leuke, nieuwe zuurdesempizzatent. Je denkt meteen aan twee of drie vrienden met wie je er liever naartoe zou gaan, stuurt ze een bericht en maakt een reservering voor woensdag. Geef toe, in de treurige staat waarin je relatie verkeert is dit nieuwe restaurant bezoeken gewoon een verspilling van je geld.

Luister, ik heb hier begrip voor, want we staan allemaal doodsangsten uit bij de gedachte je huisbaas te moeten mailen om te vragen wat de schade zou zijn als je misschien, eventueel, je contract vroegtijdig wil beëindigen, als het écht zou moeten. Maar dat is niet genoeg reden om bij elkaar te blijven. De opwinding van jullie stelletjestripje naar de IKEA om drie kasten en een aloë veraplant voor de badkamer te kopen is allang verdwnen en het enige wat jullie nu nog over hebben is een eigen vaste plek op de bank en twee verschillend ochtendroutines, die zo op elkaar zijn afgestemd dat jullie geen contact hebben. Zij komt telkens laat thuis en is net uit jouw zicht iemand berichtjes aan het sturen. Je telt in je hoofd: nog maar acht keer salaris totdat je naar een andere plek kan zoeken. Nog maar 203 dagen in deze hel! Nee, maar serieus, als de administratieve angst van het terug moeten brengen van je sleutels en je borg terugkrijgen de enige reden is nog samen te blijven, kun je het het beste gewoon nu afbreken.* *Behalve als je in hartje Amsterdam woont voor minder dan vijfhonderd euro, dan is het misschien een idee die relatie nog even aan te houden.

Als het beeld van je partner die je smeekt door jou geliefd te worden je weinig doet en je dit beeld zonder al te veel fucks te geven weg kan wuiven, ben je slechts enkele minuten verwijderd van een telefoontje of berichtje waarin de genadeklap wordt uitgedeeld. Op dit punt zou je liever praten met een dronken, schaterlachende Bonnie St. Claire in een overvolle trein dan een bericht van je partner beantwoorden. En het boeit je ook niks. Dit komt doordat je het gevoel hebt dat ze jou in een hoek duwt om gesprekken te voeren waar je geen zin in hebt. Zoals in een bar opgescheept zitten met de 'vriend van' omdat je echt vriend naar de wc is. Niets gemeen, niets wat de moeite waard is om te zeggen, geen behoefte aan interactie, gewoon in stilte daar zitten. Als je wel praten wordt het zo'n "kunnen we even… praten?"-scenario waarin jullie bijna uit elkaar gaan en dan halfhartig besluiten nog moeite te doen. Terug naar de stilte. Terug naar het gesprek. Telkens weer, tot het einde. Totdat je verstrikt raakt in de volgende twee jaar durende relatie en het gezeik weer opnieuw begint!