Een wandeling door een Boxtelse boomgaard met Ben Penn

Het is een prachtige middag en ik ben met de Tilburgse dj, producer en organisator van harde feesten Ben Penn (echte naam: Jeroen Opstelten) ergens in een boomgaard in de buurt van Boxtel. Ik sprak hem eind 2015 voor Noisey en na ons gesprek liet hij twee liedjes horen. Die waren zo goed dat ik achterover van mijn stoel viel, figuurlijk. Nu zijn die twee liedjes eindelijk op vinyl uitgekomen, op Safe Trip, het label van Young Marco, en zijn wij hier, in de boomgaard, om erover te praten.

THUMP: Waarom wilde je in deze boomgaard afspreken?
Ben Penn: Dit vond ik een mooie, symbolische plek, omdat het gecultiveerde natuur is. Ik zit mentaal een beetje met één been in de stad en met het andere op het platteland. Zo ben ik ook opgegroeid, aan de rand van Tilburg. Ik zit mijn hele leven al van: kut, wil ik nou in de stad wonen of wil ik buiten wonen?

Wat houdt je dan in de stad?
Mensen.

Je bent bang dat je eenzaam wordt.
Nee, daar ben ik niet bang voor. Mijn deur staat altijd open, dus ik denk dat dat op het platteland ook nog wel zo is. Het is alleen nog zoeken naar een betaalbare plek. Ik heb nu minder behoefte om drie keer in de week het nachtleven in te duiken, dus wat dat betreft hoef ik niet meer in een stad te wonen.

Voor het verhaal zou het mooi zijn als er een link is tussen jou, je muziek en deze plek. Is die er? Of moeten we daar gaandeweg een beetje naar op zoek?
Nou, het zit in de dualiteit. Het ene nummer op mijn EP heet Carrera, dat betekent carrière, en de andere heet Spare Hobby. Deze EP maakte ik net nadat ik besloot om voor de muziek te gaan. Daarvoor wist ik nog niet of het gewoon een hobby moest blijven. Ook een beetje met het ene been hier en het andere daar.

Je hebt twee benen, is dat wat je wil zeggen?
Het is wel kenmerkend voor mijn karakter, ja.

Je houdt van rust, zeg je. Maar de muziek die je maakt is vrij druk.
Ik hou ook erg veel van de club en van wat daar gebeurt als mensen samenkomen en dansen op muziek. De volgende EP, die ook op Safe Trip uitkomt, is alweer een beetje rustiger. Ik ben nu bezig met een album waar ook veel ambient-achtige muziek op staat.

Deze EP klinkt nogal Afrikaans, viel me op. Was dat de bedoeling?
Niet per se. Het was niet zo van: oké, ik ga nu muziek maken met Afrikaanse invloeden. Die invloeden zitten er gewoon in, omdat ik veel naar Afrikaanse muziek luister. De naïviteit van hoe sommige Afrikaanse elektronische muziek gemaakt is en hoe die melodieën klinken, daar ben ik helemaal verliefd op. De wat naïevere synthesizermuziek vind ik überhaupt heel vet. In sommige Japanse nummers heb je dat ook. Zo'n raar randje vind ik mooi.

Je bent er wel lang mee bezig geweest, die EP.
Ja, dat kwam vooral omdat het label van Young Marco opgestart moest worden, dat duurde eventjes. We hebben ook lang gezocht naar een goed geluid, hoe we de muziek het beste konden afmixen. Daar hebben we veel tijd in gestoken. Marco heeft samen met Kai Hugo [Palmbomen, red.] de mix gedaan. Het moest analoog klinken, maar niet te retro, want dan loop je het gevaar dat het een gimmick wordt. Verder moest het ook nog goed klinken in een club. Van die Afrikaanse muziek is heel dansbaar, maar vaak zo slecht afgemixt dat het niet te draaien is in een club.

Ik las op je facebookpagina dat je op zoek bent naar werk met dieren. Wat voor dieren?
Nou, geen cavia's in elk geval, daar zit weinig in. Het zijn een soort vleeszakken, maar meer ook niet. Ik weet ook eigenlijk niet of ik er geld mee moet verdienen, want dan wordt het zo beladen. Soms moet je gewoon ergens werken om geld te verdienen en je liefde daarna in andere dingen stoppen. Of als je echt geluk hebt, dan vind je het in alle twee.

Ik heb verder eigenlijk alleen maar vragen die nergens op slaan.
Dat is niet erg.

Heb jij ook zo'n zin in soep?
Nee, ik hou niet van soep.

Ben je bang om dik te worden?
Ja. Nou, bang… ik wil niet dik worden. Ik heb laatst een maand niet gedronken. Als je dus wil afvallen, moet je dat doen. Het was ook helemaal niet lastig. Alleen toen ik met mijn broer uit eten ging. Dan wil ik wel ook wijn drinken. Ik had nog gevraagd of ze alcoholvrije wijn hadden bij dat restaurant, dat hebben ze toen speciaal in huis gehaald. Niet te zuipen.

Hoe zou je willen sterven?
Dat weet ik al vanaf m'n veertiende. Niet hoe ik wil sterven, maar wat er met mijn lichaam moet gebeuren. Ze mogen mij uit een helikopter gooien, ergens in Afrika, als voer voor de leeuwen. Het lichaam is toch maar een voorwerp. Ik zit erin, in die levenszak, maar het is een gebruiksvoorwerp. Als je het niet meer gebruikt, flikker het dan maar weg. Ik ben ook een leeuw van sterrenbeeld.

Oké! Wil je nog iets kwijt?
Nee.