Was het leven maar een beetje meer zoals Wildeburg

Na de eerste editie van Wildeburg was ik verliefd. Niet op iemand in het bijzonder, maar op alles en iedereen. Afgezien van Into The Woods, ook uit de koker van de Amersfoortse feestvrienden van Kultlab, zag ik nog nooit zoveel creatieve gekte op een paar hectare. De sfeer in recreatiepark Netl de Wildste Tuin, in de Noordoostpolder vlakbij de Weerribben, zorgt ervoor dat je elke ochtend tollend van verwondering in je tent belandde.

Ik was duidelijk niet de enige met gelukzalige tienergevoelens, want praktisch alle eerstegeneratie-Wildeburgers – die voorrang kregen bij de verkoop – haalden weer een kaartje en namen hun vrienden mee. Wildeburg 2017 verkocht binnen no time uit.

Op donderdagavond stroomt de camping al vol. Van daar kun je meteen het terrein op; hekken en drankpolitie zijn nergens te bekennen. Als je zin hebt om het hele weekend je eigen lauwe pils te drinken, dan mag dat. Vrijheid is heilig in Wildeburg. Je kunt je doodnormale zelf zijn of een compleet andere versie: knapper, lelijker, gekker, net waar je zin in hebt. Er is opvallend veel voor de laatste optie gekozen, met geplunderde verkleedkisten tot gevolg. Op dag één noteer ik een naveltruitje-badjascombinatie, het immer onverwoestbare badjas-bergschoenensemble en de – bij gebrek aan een beter woord – kiltjurk met spiegeltjesceintuur. Allemaal gedragen door mannen met een aan arrogantie grenzende zelfverzekerdheid. De spaceleggings en fluorescerende fietskleding zijn zo alomtegenwoordig dat ze het vermelden nauwelijks waard zijn.

Wie niet beter weet zou denken dat dit een polderversie van de Parade is. Tussen de foodtrucks en het Wildlive-podium staan banken, picknicktafels en een gigantische schommelconstructie met vier tweepersoonsboten waarin je 'vliegles' kunt krijgen. Verderop klinken uit een kleine, met bananen volgehangen tent apengeluiden. Het is de Monkeyjam, waar de hele dag uit niets muziek ontstaat en iedereen met een beetje muzikaal benul mag meespelen. Dit blijkt slechts een mespuntje van het topje van de ijsberg. Als ik Kultlabber Sijmen Stronks spreek wordt duidelijk dat Wildeburg is begonnen aan een groeistuip. Er lopen nu 6.000 bezoekers rond, met een gemiddelde leeftijd van 28. In vergelijking tot vorig jaar is het terrein twee gebieden rijker: de Helling en het Bamboebos. De eettentjes hebben nu wél voedsel in overvloed en er is nog meer op de details gelet. Elk paadje leidt naar een nieuwe verrassing of 'fuck, waar ben ik'-moment.

De hoosbui die Wildeburg op vrijdagmiddag in een modderbad veranderd is een verrassing van de onaangename soort, maar iedereen is goed voorbereid en banjert vrolijk verder. Met de cumbia van La Banda Fantástica, gewoon uit Amsterdam maar zo Zuid-Amerikaans als wat, breekt voorzichtig de zon door. Een stel blije hippies met dreadlocks en harembroeken staat op blote voeten in de plassen voor het podium te dansen. Op de Helling, een aflopend strand, creëren de mannen van Spaceandtime een totaal andere vibe. Ik spot de eerste kauwers. Eric de Man draagt een T-shirt met de tekst 'Dan tyf je toch op naar Berlijn'. Het is soms net carnaval: ik zie scoutingoutfits, roze indianentooien en verdacht veel bontmutsen. Russische inmenging is ook in Flevoland niet uitgesloten.

Via een met bamboe overgroeid pad kom ik op het verborgen veldje van Radio de Koperen Hond terecht, waar Rembo van Rembo en Rembo – niet Maxim maar Theo (alias Hausmagger) – met hogere poëzie als 'dank je wel voor die tattoo op je reet' een feestje bouwt terwijl er spontaan een stoelendans uitbreekt. Ik word afgetroefd door een kleine travestiet met een roze pruik en een fanny pack.

Het Bamboebos is magisch. The Gaslamp Killer draait 's nachts onder twee gigantische rode insectenogen 8-bit Nintendomuziek en Kendrick Lamar. Het is ook de plek waar het Britse duo Otzeki de volgende dag een verpletterend goede show neerzet. Ze hebben een nachtje doorgehaald en zanger Mike is nogal onder de indruk van Wildeburg: 'I've never been to heaven, but I heard it's a bit like this.' Hij heeft charisma voor tien en een goede Peaky Blinders-kop op z'n in vrouwenbloes met verenthema gestoken romp. 'Electronic dance rock' noemen ze hun muziek. The xx met Jim Morrison achter de microfoon, het blijkt een winnende combinatie.

Op het Strand kunnen de kleren uit, want de zon heeft besloten de feestvreugde een handje te helpen. Halfontblote mannen en vrouwen chillen in de oversized vijver op opblaasbare eenhoorns en flamingo's terwijl Oceanic een al even ontspannen set draait. De zonnebrandbrigade bestaande uit twee dames met badmuts, grote blonde Ted de Braak-snor en oranje reddingvesten dartelt door het mulle zand.

Tijdens een potje petanque (glansrijk gewonnen) stel ik mezelf de vraag: wat is Wildeburg? Hoe zou ik deze waanzin in één woord omschrijven? 'Festival' dekt de lading niet. Daarvoor heeft dit dwaze dorp te veel gezichten. 'Grotemensenspeeltuin' lijkt er al meer op. Als je zin hebt om met karton een Ninja Turtle-outfit inclusief nunchucks te knutselen, dan mag dat. Wil je in je eentje 'and they goin' gorillas, haaah!' schreeuwen in een karaoketrailer, dan doe je dat. Ben je toe aan een sessie soundhealing of transformational breathwork, dan volg je die. 'Hedonistenparadijs' komt nog het dichtst in de buurt.

Was het leven maar een beetje meer zoals Wildeburg.