Waarom Europa moet stoppen met bitchen over de ‘naïeve’ elektronische muziekscene in Amerika

Herinner je de tijd nog dat je als 15-jarige met grote regelmaat te vinden was op de drum ’n bass-feesten in Waddinxveen? Ieder weekend probeerde je met je vrienden binnen de muren van jongerensoos Re-Axion spelenderwijs de juiste consumptieverhouding tussen bier en wiet vast te stellen. Of die keren dat je tamelijk zelfverzekerd een fluorescerend Ed Banger-shirt aantrok in de hoop dat het ding diezelfde avond tijdens de set van Tiga ondergekwijld zou worden door een meisje met een boblijn en polkadotjurkje? Of dat je je schaamde omdat je niet goed wist hoe je moest dansen op dubstep, die toen nieuwe muziekstijl die volgens jou klonk alsof er een zaagmachine onzedelijk betast werd door een Transformer?

Als je een Nederlander bent bestaat er een grote kans dat je “ja” kunt antwoorden op een van deze vragen. Maar je kreeg tenminste een kans om veel verschillende soorten elektronische muziek te checken. Als je een Amerikaan bent is dit een ander verhaal. Een trotse inwoner van de VS mag namelijk voor zijn of haar 21ste geen bar, en dus ook geen club in. De gehele elektronische muziekscene draait haast volledig om de live ervaring in een club. Dus mits je in het bezit bent van een fake ID gaat er een hele nieuwe wereld voor je open zodra je 21 wordt. Logisch dat je geen flauw idee hebt wat je te wachten staat.

Nienke (l): "Wat doet die schildpad onder mijn oksel?" Dagmar (m): "Laat me los ik wil naar huis." Jochem (r): "Nee."

Als je als Amerikaan de diepere krochten van het internet nog niet hebt verkend, en niet op zoek bent gegaan naar dansbare shit die je in de club wel op prijs zou kunnen stellen, dan kan het zijn dat je geen idee hebt wat nou precies de bedoeling is wanneer je daadwerkelijk geld neerlegt om naar een gerenommeerde DJ te gaan. Dit is ook vaak de kritiek die de Amerikaanse ravers voor hun kiezen krijgen: ze hebben geen smaak ontwikkeld op het gebied van elektronische muziek, en doen maar wat op de dansvloer. Best raar, als je je realiseert dat house is ontstaan in de USA. Er zijn al tientallen jaren scenes voor liefhebbers in Miami, New York, Detroit en Chicago etc. maar ik heb toch het idee dat het voor John met de cap allemaal hartstikke nieuw is. Op die manier kan ik er ook beter inkomen dat de verkoop van glowsticks, schmink en duikbrillen in bepaalde steden explosief stijgt zodra ‘bekende dj X’ komt draaien, dus “Raveeeuh!”

Ik denk dat de kritiek voor een deel terecht is. Ik was in New York om Jameszoo te spreken over wat hij nou precies uitspookt tijdens zijn verblijf aan de Red Bull Music Academy. Elke avond werd er een show gehost door Red Bull. Steeds op een andere locatie, steeds met andere muzikanten uit de vreemdste hoeken van de elektronische muziek. Op een avond bezochten we een show van o.a. Koreless en Four Tet in Webster Hall. Er waren speciale VIP-decks ingericht met tafels, stoelen en kaarsjes op de balkons van de zaal, die trouwens heel erg op Paradiso leek. Er werd geblowd in de zaal en ik zag ook zwetende mensen, die hoogstwaarschijnlijk aan de molly zaten. Ook was gemiddeld genomen, gedurende de hele avond, op welk moment dan ook, 63% van de mensen op hun smartphone aan het kijken. Tijdens de afterparty in de kelder waren er twee gasten nogal schaamteloos aan het breakdancen, en niemand keek er van op dat dit het domste is wat je kunt doen in een club. Ik zou dus na een avond EDM in Amerika ergens wel kunnen begrijpen waar die kritiek op deze scene vandaan komt.

Breakdancen doe je bij voorkeur op straat op een fles. Niet in een club!!!

Het publiek lijkt dus maar wat te doen, maar hier is eigenlijk niks mis mee. Ik begrijp niet waarom Europeanen zo graag Amerikanen de les willen lezen. Waarom is dat wat wij doen superieur aan de manier waarop elektronische muziek beleefd wordt in de VS? Ja, Amerikanen reageren anders op dubstep of house. De gemiddelde Iraniër reageert over het algemeen ook anders op een sloep vol hossende travestieten dan de hossende travestieten op de sloep ernaast. Niet overal ter wereld beginnen mensen te watertanden bij de gedachte aan een ambachtelijk bereide straathond. Dit heeft met cultuur en relativering te maken. Het is anders, maar niet per se beter.

Volgens Jameszoo valt er voor de elektronische muziek in de VS nog heel wat te winnen: “De VS lopen misschien vaak achter Europa aan, maar dit komt de Amerikaanse muziek ten goede. Je ziet het bijvoorbeeld bij trap. Het is van oorsprong een Amerikaanse muziekstijl die altijd relatief klein is gebleven. Trap werd in Europa opgepikt om vervolgens pas echt op grote schaal aan te slaan. Zo is het—kort door de bocht—ook met house gegaan, en zo is het een positief verhaal voor beide partijen.”

De Red Bull Music Academy zou je kunnen zien als een leerschool voor zowel de deelnemende muzikanten als het publiek in de stad die de RBMA aandoet. Zo wordt de Amerikaanse onwetendheid over elektronische muziek steeds kleiner. Het blijft een academy, toch? De muzikanten werken er aan zichzelf, en het publiek van de steden die de RBMA aandoet krijgt vijf weken lang de meest uiteenlopende en experimentele namen uit de elektronische muziek op bezoek. Het is niet zomaar een Red Bull-sticker die op een muziekevenement wordt geplakt. De juiste mensen worden op de juiste plek ingezet, met als belangrijkste doel: het stimuleren van nieuwe muziek wereldwijd. Zo steekt iedereen er wat van op, en voorzie ik een gunstige toekomst voor EDM in de USA en de rest van de wereld. Nu alleen nog stoppen met breakdancen en ALSJEBLIEFT die glowsticks thuislaten.

Twan houdt heel veel van pizza en doet nooit iets op twitter. Volgen dus: @twanpizzaman