Popster Nicky Romero over het sterrenbestaan

Elke Facebookpost van Nicky Romero – variërend van Nicky tijdens een optreden, tot Nicky op de bank met GTA V of Nicky met een Google Glass – kan rekenen op 20 tot 40 duizend likes en tientallen liefdesverklaringen. Dat zijn omgerekend extreem veel likes, meer dan die Afrojack en Tiësto bij elkaar krijgen. Dat zegt natuurlijk nog niet zo veel. Dus oké: voor aanvang van zijn sets zakt Nicky Romero aan een staalkabel zijn dj-booth in. Alleen Britney Spears doet hem dat na. Wat ik zeggen wil: deze jongen van 24 jaar uit Veenendaal is een popster. In elk geval in Amerika. Daar treedt hij op voor 300 duizend man, verplaatst zich met een helikopter en in Las Vegas zit-ie doodleuk aan dezelfde pokertafel als Leonardo DiCaprio. Nicky Romero deed er drie jaar over om op dit punt te komen. Geen andere dj is zo snel groot geworden. Zo snel, dat we het in Nederland niet eens in de gaten hebben.

Woensdag (vanavond dus) staat hij met zijn eigen label Protocol op ADE in de Melkweg. Als ik met hem afspreek in zijn gloednieuwe studio in zijn woonplaats, komt hij net uit de sportschool. “Daar heb ik eindelijk weer energie voor.” Blijkt dat ie een half jaar de ziekte van Pfeiffer heeft gehad, opgelopen nadat hij iets te dicht in de buurt kwam van een meisje na zijn optreden op het Ultra Festival in Miami. Hij heeft daardoor meer dan twintig optredens moeten cancelen. Sinds drie weken voelt hij zich eindelijk weer de oude, dus wordt het aantal optredens geleidelijk weer verhoogd. “Eigenlijk moest ik eind vorige week alweer weg, maar dat hebben we laten schieten. Ik kwam net terug van een maand touren in Amerika, dat zijn al snel 24 optredens. Soms heb ik dan een dag vrij, maar als dat het geval is, doe ik er die dag erna twee. Dan vliegen we met een jet bijvoorbeeld van New York naar Toronto en terug, anders is het niet haalbaar.” Noisey: wie zet jouw tourschema in elkaar?
Nicky Romero: Dat doen meerdere mensen. In Amerika houdt iemand zich daar mee bezig. In Europa gebeurt dat vanuit Nederland, waarna dan mijn tourmanager kijkt of het schema te doen is. Mijn vader heeft de uiteindelijke overview. Hij kan zeggen: dit gaan we niet doen. Gebeurt dat wel eens?
Ja, helemaal in die Pfeifferperiode. Dankzij de Pfeiffer heb je wel meer tijd gehad om terug te kijken op wat er de afgelopen drie jaar met je is gebeurd. Dat moet wel effe nodig zijn geweest.
En toch heb ik dat niet gedaan. Op zo’n moment denk je alleen maar: ik wil beter worden, presteren. Hoe krijg ik de energie weer terug? Dat is het enige wat me bezighield. Gelukkig, moet ik erbij zeggen, had ik in de tijd dat ik ziek was nog genoeg tracks liggen die ik kon releasen en sloegen de releases van mijn label aan. Er was alsnog een hype rondom het merk Nicky Romero. De Facebookstatistieken gingen zo heftig omhoog. Die stijging van je populariteit op Facebook viel me ook op. Daarom zit ik ook hier. Ik heb je stats een tijdje in de gaten gehouden. Als ik jou tegenover Tiësto zet, win jij het met gemak.
Een jongen, Denis Doeland, houdt de Facebook stats van alle grote dj’s over de hele wereld bij. Ik ben dit jaar de grootste stijger, met de grootste gemiddelde groei. Dus groter dan Skrillex, Avicii of Steve Aoki. Wanneer ik iets post, reageren daar de meeste mensen op. Wat zegt dat?
Ik, maar ook bijvoorbeeld Hardwell die ook van de nieuwe generatie dj’s is die heel goed gaat, weten onze fans te bereiken. Dat doen we niet alleen met muziek, maar ook met social media, radioshows video en andere content. De credits daarvoor gaan niet alleen naar mij, maar naar mijn hele team. Dit is een gezamenlijk doel van alle mensen die voor mij werken. Iedereen draagt iets bij. Het merk Nicky Romero ben ik niet alleen. Ik ben slechts het gezicht en bedenk de dingen, maar ik voer niet alles uit.

Zie je je inmiddels ook echt als een merk?
Ik werk voor een merk, maar ik ben het niet. Ik zie Nicky Romero als een derde persoon, niet als mezelf. Je bent niet helemaal jezelf wanneer je op het podium staat. Dan ben je die persoon die de mensen willen zien. Dan entertain ik en ben ik energiek, de persoon die je een leuke avond gaat bezorgen. Als je die switch kunt maken, kun je jezelf ook in de derde persoon zien. Dat groeit natuurlijk. In het begin voelde mijn stagenaam Nicky Romero veel meer als mijn eigen naam. Dan doe je ook alles nog zelf. Maar op een gegeven wordt je zo groot, dan zie je dat het een merk wordt in plaats van een persoon. Dat is nu wel prettig. Dan kun je het ook loslaten.

Wat deed je drie jaar geleden?
Toen was ik 21, in die tijd werkte ik bij RTL op de nieuwsvloer, daar deed ik de montage. Ik heb ook voor Sterren dansen op het ijs en RTL Boulevard gewerkt. In mijn vrije tijd zat ik in studio en draaide ik in Scoob in Elst, daar ben ik als dj begonnen. Ik werkte bij de garderobe en maakte er tot zeven uur de volgende ochtend schoon. Op een gegeven moment vroeg ik aan de huisdj of ik een keer mocht draaien. Dat mocht. Het ging van Jan Smit naar hardstyle. Techno en house mocht alleen op de vrijdagavond. Ik vind je echt een popster.
(lacht) Ik voel dat niet zo.

Je komt met een kabel naar beneden de dj-booth in. Ik ken geen andere dj die dat doet hoor. Ik heb alleen Britney Spears eens vanaf de piano zien vliegen. Ben je in de Melkweg ook zoiets van plan?
In Nederland is het meer van doe maar normaal dan doe je al gek genoeg. In Amerika is dat eerder andersom: doe maar gek, dan ben je normaal. In Nederland ben ik ook liever normaal. Hier hoef ik mezelf niet te bewijzen, hier ben ik die benaderbare persoon die graag muziek maakt. Niet de superster.

Voelt het alsof dat er in Amerika een beetje bij hoort?
Superster ben je niet uit jezelf, mensen behandelen je daar zo. En als mensen dat gaan doen, ga je dat vanzelf ook zo zien. Als je daar bent.

Wie kwam er met het idee van de kabel?
De club The Light. Ze zeiden: wij hebben een systeem dat je via een kabel de dj-booth in kan, maar niemand durft het want het is best kwetsbaar. Ik zei: ik ga dat wel doen, maak me maar vast, dan oefenen we het. Ik heb het nu drie keer gedaan. The Light is de vetste club van de wereld, by far. Alles is er next level: het geluid, het licht. Er lopen mensen tegen de muur op zoals in The Matrix. Het is een soort Disneyland voor volwassenen, je wordt meegenomen naar een andere wereld. Nergens anders gebeurt dat op dit level.

Als je daar staat te draaien, hoe is dat dan voor je?
Alsof je in een film speelt. Je doet mee, je beleeft het verhaal en daarna ga je weer terug naar reality. En een maand later gaan de mensen weer naar de bios. Naar Nicky Romero, The Movie eigenlijk.
Nou, als ik soms kijk, dan zou dat best een film kunnen zijn. Ik weet nog wel dat iemand tegen mij zei dat mijn leven wel erg veel lijkt op dat van de hoofdpersoon uit het boek met iets van Grijs.

Vijftig Tinten Grijs bedoel je? Dat seksboek?
Ja, die! Die persoon zei: jij kan zo Christian Grey zijn. Dat is dus de hoofdpersoon uit dat boek. Over een paar details ben ik niet te spreken, zoals dat ie een sm-verslaving heeft, bijvoorbeeld (lacht). Maar voor de rest heeft hij meerdere bedrijven, is hij machtig op een bepaald gebied en is hij makkelijk met het weggeven van spullen. Nou ik heb mijn vader een auto en een motor gegeven en mijn zusje een auto. En die hoofdpersoon reed in een Audi R8, die heb ik ook. En we hebben allebei ambities. Het leuke was dat iemand die gelijkenis heeft moeten maken voor mij. Ik had het zelf niet in de gaten. Soms zien anderen veel sneller wat voor leven je leidt.

Snappen je ouders wat er met je gebeurt?
Mijn vader zit dus in het bedrijf, dus die heeft het zeker door. En mijn moeder houdt zich er ook mee bezig. Ze doet ook af en toe wat dingen. Maar hun leven is er ook door veranderd. Ze worden nu in de supermarkt aangesproken. Ze zijn laatst mee naar Amerika gegaan. Ze waren wel onder de indruk van hoe ik daar behandeld word. Als een koning. Iedereen houdt de deur voor je open. Zelfs mijn moeder kreeg beveiliging mee. Een hotelkamer, eten, drinken, alles is geregeld. Je hoeft maar een kik te geven. Waar ben je op dit moment mee bezig?
Met mijn album, al weet ik nog niet wanneer dat precies uitkomt. Ergens volgend jaar, hoop ik. Een album zie ik als kroontje op het werk en als een artistieke uiting: hoe zie ik mijn muziek? Ik ga echte instrumenten gebruiken. Vroeger heb ik veel gedrumd en ik kan een beetje piano spelen. Bassen wil ik graag leren.

Dat wordt dus wel effe iets anders.
Zeker, ook qua sound. En ik ga volgend jaar op tour naar Japan en China. Dat zijn nieuwe gebieden. En verder waarschijnlijk weer hetzelfde rondje (lacht).