​We vroegen Guy Gravier naar een aantal platen in afwachting van zijn gig op 18HRS Festival

Als er over twintig jaar een fotoboek verschijnt over het nachtleven van Amsterdam, is de kans groot dat het hoofd van Gijs van der Grinten voorbij komt. Wanneer de zon namelijk onder is, kruipt Gijs uit zijn schulp en gaat hij door het leven als Guy Gravier. Elke dinsdag host hij zijn eigen avond, Dolly Dagger, in Disco Dolly. Ook als je een gewone sterveling bent die gewoon vroeg op moet staan op de woensdagochtend, heb je hem vast wel eens gezien achter de decks in Studio 80, Chicago Social Club, Club Up, AIR of de Westerunie. Dit weekend draait hij op het 18Hrs Festival als een van de afsluiters. Omdat hij toch al platen aan het uitzoeken is, vroegen we of we met hem mee mochten kijken, en te vragen naar een aantal bijzondere platen.

Wat luister je als je een kater hebt en weer even op krachten moet komen?
Dat is best een moeilijke vraag, want als ik een kater heb, is geluid het laatste waar ik zin in heb. Het liefst draai ik me dan nog een keertje om. Maar als ik het zwaar heb en wat steun kan gebruiken, dan luister ik graag naar Ben E. King met het nummer Stand By Me. Ik probeer dan de kracht uit het nummer te absorberen. Het heeft een positieve vibe, dat wekt me weer tot leven.

Je bent opgegroeid in de jaren negentig. Tot welke subcultuur behoorde jij en welke plaat hoort daarbij?
Ik ben opgegroeid in Hilversum, officieel ligt dat in Het Gooi – hoewel de echte ballen uit Blaricum en Laren dit zullen ontkennen – en dat zou betekenen dat ik dus tot de subcultuur kakkers behoor. Ik heb vroeger wel een tijdje een lichtroze overhemd gedragen, maar ik schaarde mij nooit onder die groep. Ik geloof graag dat ik een skater was op de basisschool, omdat ik ook Bauer-skates en Airwalks had. Op de middelbare school rookte ik voornamelijk joints en luisterde ik naar hiphop en reggae. Ik ontdekte elektronische muziek dankzij Underworld en Alter Ego. De plaat die echt past bij mijn jeugd, blowend op bankjes in het park met muziek uit de ingebouwde boxen in een scooter is toch wel Check The Rhime van A Tribe Called Quest.

Je hebt in Disco Dolly een vaste avond met Dolly Dagger, dat een verwijzing is naar het nummer van Jimi Hendrix over een van z'n romantische escapades. Welke plaat haalt bij jou de Don Juan naar boven?

Sade is voor mij echt de priesteres van liefdesliedjes en seksualiteit; zo sexy en smooth, maar tegelijkertijd ook toegankelijk en kwetsbaar. In deze remix van

Surrender Your Love

gooit Kenny Larkin er een lekkere beat overheen.

Heb je een geheim wapen waarmee je het publiek helemaal los krijgt?

Dat hangt volledig van het moment, de setting en het publiek af. Maar als ik een knalmoment wil creëren, probeer ik een plaat op te zetten die een opbouw heeft en die met energie de mensen kan meeslepen. De plaat waar ik nu aan denk, is van 4th Measure Men met

The Keep (Armand Van Helden Mix)

. Voor in de Dolly is deze wel net iets te heftig.

Waar zou je nog wel eens willen draaien?

Eigenlijk zou ik overal ter wereld wel willen draaien, waar mensen mijn geluid kunnen waarderen. Maar sinds ik ben begonnen met draaien zei mijn broertje gelijk dat ik ervoor moest zorgen dat ik ooit op Ibiza kan staan. Ik heb daarom een deal met hem dat ik voor mijn dertigste op Ibiza draai en als tegenprestatie gaat hij dan de hosting en beveiliging – hij is een stuk groter dan ik – op zich nemen. In de sfeer van dit magische eiland zou ik tijdens de zonsopkomst deze plaat ooit wel willen draaien:

Welke track wilde je de laatste keer per se draaien tijdens een afterparty?
Lastig. After party politics is namelijk iets waar je echt een studie van kan maken, aangezien er zich allemaal verschillende sociale en culturele fenomenen afspelen, vaak ook gevoed door stimulerende middelen. Iedereen wil wat opzetten, de een gaat hard, de ander wil chillen, alleen maar praten, en dan zijn er ook soms nog mensen die het liefst met hun zonnebril op in de bank verdwijnen. Een lastig publiek dus. Naar mijn mening kun je het best iets opzetten met een steady groove, iets dat vrolijk en herkenbaar is, om iedereen tevreden te houden. Bijvoorbeeld Jackie Moore met This Time Baby (John Morales Edit)

Je sets zijn erg energiek, wat is je favoriete plaat om even wat gas terug te nemen tijdens je set?
Als ik even een rustmomentje wil creëren dan werkt het altijd goed om de moderne klassieker Enfants van Ricardo Villalobos te draaien. Er zit eigenlijk helemaal geen echte beat in, maar het nummer is toch heel sfeervol en universeel herkenbaar door die kinderstemmen.

Zelf zeg je dat je muzikaal bent opgevoed in Studio 80, als je terug denkt aan die tijd, welke plaat betekende dan veel voor je?

Op mijn achttiende verhuisde ik naar Amsterdam, toen was Studio 80 de plek waar ik altijd naartoe ging. Naar WKND, 24 Hour Party People, Kreativ, of de Boris Wipwap Werner show bijvoorbeeld. En later naar SlapFunk en Tomorrow is Now, Kid! of Ricardo Villalobos die een keer acht uur lang draaide. Ik heb daar veel vrienden gemaakt, epische momenten beleefd en erg veel gelachen. De muziek die ik daar toen hoorde heeft me zeker gevormd. De track die mij het meest aan die tijd herinnert is DJ Assassin met A Face In The Crowd (Intellidread Mix).

Je staat zaterdag als afsluiter op de Happy Feelings-stage van het 18hrs festival. Met welke plaat trek je het laatste beetje energie uit mensen die al de hele dag dansen?
De plaat die het volgens mij echt goed gaat doen op de festivals deze zomer is deze van Floorplan. Hier zit alles in wat een vrolijke, energieke festivalplaat nodig heeft. Een zwaar drijvende bas, funky strings en een aanstekelijke vocal. En hij heeft 'm ook nog eens samen met zijn dochter gemaakt! Het lijkt mij vrij lastig om hier niet op te reageren, zelfs met een lange festivaldag in benen.

Check ook festivals.vice.com voor al je ronkende festivalverhalen, winacties voor tickets, fotoreportages en meer.