WhoMadeWho is na een kleine identiteitscrisis weer terug bij de kern

THUMP: Ik kan jullie bijna niet uit elkaar houden - hoe close zijn jullie met elkaar?
Tomas Barfod: Toen we elkaar meer dan tien jaar geleden ontmoetten, waren we alle drie heel verschillende mensen. Jeppe komt uit de jazzwereld, Tomas uit de rock en ik uit de elektronische scene. Daar hingen we toen onze persoonlijkheden ook erg aan op. Maar door de jaren heen zijn we elkaar heel aardig gaan vinden en nu zijn we close op alle denkbare manieren. Dat moet ook wel als je wekenlang samen de wereld over vliegt.

Dat jullie vrienden werden was een beetje een 'moetje'?
We hebben in het verleden wel wat issues gehad onderling, vooral toen managers en platenlabels zich overal mee begonnen te bemoeien. Al die mensen die je in verschillende richtingen proberen te duwen, dat maakte ons onzeker en in de war, en toen hebben we een periode veel gekibbeld. Totdat we ons realiseerden dat we gewoon weer moesten gaan genieten van het muziek maken, net als in het begin, en dat we zelf onze beslissingen moeten nemen.

Is een sterk karakter belangrijk als je artiest bent?
Wij hebben het eerder door ervaring geleerd, en nu weten we dat we op onszelf en elkaar kunnen vertrouwen. En dat als er strijd is, we er goed uit kunnen komen. Ons eerste album was WhoMadeWho in pure vorm. We zijn naar een strandhuis gegaan, hebben wiet gerookt, lekkere dingen gegeten, en wat opnames gemaakt die we later bewerkt hebben. Dat is echt de kern van WhoMadeWho; drie gasten die doen waar ze goed in zijn. Het tweede album, The Plot, kwam in de periode dat iedereen tegen ons zei dat we op Franz Ferdinand moesten lijken en dat we pophits moesten schrijven. Dat werkte dus voor geen meter en de hele band is het erover eens dat we dat album beter niet hadden kunnen maken.

Een identiteitscrisis!
Ja, dat album was één grote identiteitscrisis, dat is ook te horen. Maar het heeft ons wel geholpen om onze identiteit daarna weer terug te vinden. Ons laatste album, Dreams, heeft wisselende recensies gekregen, maar ons publiek wordt almaar groter en groter. Onze fans begrijpen beter dan de journalisten wie wij zijn, dat onze stijl best wel clean is. We zijn terug bij de kern.

In hoeverre heeft artiest zijn een impact op je identiteit?
Ik kan me de tijd niet meer herinneren dat muziek maken niet mijn werk was. En zowel solo als met WhoMadeWho heb ik ieder jaar meer succes dan het vorige. Maar ik denk wel eens: wat als het stopt en mensen niet meer naar onze concerten komen? Wat moet ik dan gaan doen? Ik zou geen muziek maken als het alleen voor mezelf en een handjevol nerds is. Wat dat betreft ben ik net een bokser: ik wil niet verliezen.

Als je het muziekgedeelte wegneemt uit jouw identiteit, dan blijft er een zielig hoopje over?
Nee, tuurlijk niet, ik heb geweldige mensen om me heen die mij ook maken tot wie ik ben. Maar om muziek te maken moet ik me er honderd procent op focussen, anders wordt het niet goed genoeg. Vijf jaar geleden wist ik niet zeker of de muziekbusiness het was wel voor mij; ik ben zo vaak weg van familie en vrienden. Toen ben ik een creatief consultancybedrijfje begonnen, maar na een tijdje had ik het gevoel dat ik een soort makelaar was geworden en dat ik alleen maar mails aan het beantwoorden was. Dat was niks voor mij, en toen heb ik heel bewust en vol overtuiging voor de muziek gekozen.

Je bent Deens, heeft dat invloed op wie jij bent?
Denemarken is een heel donker en melancholisch land. Het is moeilijk om daaraan te ontsnappen, maar we proberen het wel. WhoMadeWho doet z'n best om zo vrolijk mogelijke muziek te maken. We willen mensen niet aan het huilen maken, we willen ze laten dansen en roadtrippen met hun vrienden. Maar ook zonder dat donkere te omarmen, zit het er toch wel een beetje in.

Ik dacht al, als jullie proberen vrolijke muziek te maken en dit is het resultaat…
Tijdens het muziek maken denk ik meestal aan Los Angeles, waar ik gewoond heb. Lekker zonnig.

Ik hoor in jullie muziek eigenlijk vooral dat het belangrijk is om je te onderscheiden van anderen, en dat je ongelukkig wordt als je dat niet doet.
O ja?

Ja. Maar als die boodschap er voor jou totaal niet in zit, ben je het dan wel eens met die theorie?
Ik denk niet dat iedereen het in zich heeft om zich te onderscheiden van de rest, maar als het een mogelijkheid is zou je dat inderdaad wel moeten doen. Ik zie ze zo vaak: twintigers die net naar een grote stad verhuisd zijn en die daar van de ene opwinding in de andere vallen en rare kleren gaan kopen die ze op een blog hebben gezien. Dan ben je dus niet uniek en kun je net zo goed naar de H&M gaan en jezelf heel veel geld besparen. Er zijn niet veel écht unieke mensen, mensen die iets nieuws te bieden hebben. Maar om iets speciaals bij te dragen aan de wereld is ook heel moeilijk. Ik weet niet eens zeker of ik dat zelf wel kan.

Wie kunnen het wel?
Ik herinner me dat ik toen ik VICE voor het eerst las onder de indruk was van de soort journalistiek. In Denemarken bestond dat toen nog niet, mensen die van zulke fucked-up kanten naar de wereld keken, ik werd er bijna high van. En als het over muziek gaat: Drake, James Blake, Caribou, Jamie XX, Kanye West en Chrome Sparks, bijvoorbeeld.

-----
WhoMadeWho zit op Facebook // Soundcloud