Ik probeerde de cast op te sporen van de meest sexy video ooit, ‘Call on Me’ van Eric Prydz

Dit is een verhaal over een grotendeels vergeten sterrencast, blote billen en een zwetende en kwijlende oud-premier. Het bevat de ingrediënten spijt, verlangen en de kortstondige effecten van plotselinge roem. Onderweg ontmoeten we filmsterren en aerobicinstructeurs. We leren onszelf en anderen kennen. Dit is het verhaal over de video Call on Me van Eric Prydz.

Elk verhaal heeft een begin. Dit verhaal begint in een flat in Londen. Huse Monfaradi, een beginnende filmmaker, werd gevraagd om een video te maken voor Ministry of Sound, het label dat Prydz' filter-househit uitbracht. "De opdrachtgever was een vriend van mij," vertelt Huse aan de telefoon. "Hij zei: 'Dit is je kans, het gaat een grote hit worden, je moet het echt doen.' Dus schreef ik snel een ideetje over een seksueel getinte aerobicsles – zo simpel was het." Het idee schoot hem meteen te binnen toen hij het nummer voor het eerst hoorde, en het resulteerde in een van de belangrijkste kunstuitingen van de 21e eeuw.

Call on Me is een video die in ons geheugen staat gegrift. Je hoeft maar de eerste tonen van het nummer te horen om gelijk weer die zweterige, sexy en nogal obscene aerobicsles voor je te zien. Misschien zijn we inmiddels ongevoelig geworden voor sexy video's door de enorme hoeveelheid aan expliciete pornografische beelden op het web, maar toch heeft deze clip iets speciaals. Het is haast tastbaar, dat oprechte verlangen naar erotiek, met al die strakke lichamen gehuld in lycra; als je de video bekijkt, voelt het bijna alsof je een misdaad pleegt.

Om te weten te komen hoe het kan dat de video van een relatief onbekende Zweedse houseproducer ons allemaal in zijn greep hield, ging ik op zoek naar de belangrijkste deelnemers.

"Ik denk niet dat tijdens de pre-productie, het filmen, de post-productie of zelfs tijdens het editen, iemand de video echt over de top of zelfs maar erotisch vond," herinnert Huse zich. Dat lijkt een ietwat naïeve houding – het gaat om een video waarin aerobicinstructrice Deanne Berry en haar crew van danseressen, een van zweet doordrenkte man (Juan Pablo Di Pace) virtueel neuken op een met MDMA-besprenkelende soundtrack. Deze video is zo uitdagend dat de toenmalige Britse minister-president Tony Blair letterlijk van zijn roeimachine flikkerde toen hij de naakte sportbillen voor het eerst zag. Stel je die scène even voor: de premier met hoogopgetrokken witte sokken en een groezelig shirt, die zijn lichaam zit op te pompen op een fitnessapparaat. Zijn biceps glinsterend van het zweet, zijn tanden op elkaar geklemd, en een steeds groter wordende bobbel in zijn onderbroek terwijl hij naar de video van Call on Me staart. Hoe ontzettend geil is deze video, dat zelfs dit beeld me nu te binnen schiet?

De video zou nooit zo onvergetelijk zijn geweest als Huse zich niet had ingespannen voor het belangrijkste element van Call on Me: de danseressen. Dans en dansers zijn niet meer weg te denken sinds Elvis begon met het rondzwaaien van zijn fallus voor de bühne, waardoor de Amerikaanse omroepen hem vanaf zijn middel moesten gaan filmen. Goeie popmuziek zorgt ervoor dat mensen willen zingen, huilen, neuken of dansen. Call on Me zorgt dat de kijker het allemaal wil doen en het liefst allemaal tegelijkertijd. Daarom wilde ik, zoals ieder rationeel denkend persoon die een artikel wil schrijven over de video van Call on Me van Eric Prydz, proberen om de dansers op te sporen. Dat pakte echter niet uit zoals ik had gedacht.

Behalve voor een aantal fitness-dvd's waar ze snel geld mee konden verdienen – de clip komt uit een tijdperk waarin consumenten nog dit soort video's aanschaften via Tel Sell-televisie – is de cast nooit meer herenigd. Dat maakte het opsporingsproces wat moeilijker. De zoektocht naar Deanne en Juan, Laura More, Franky Wedge, Laura Jayne Smite, Rosy Hawkins en Laura Bowle leidde me in de richting van verdrietige en donkere delen van het internet. Plekken waarvan ik wist dat ze bestonden, maar waar ik in eerste instantie te schijterig voor was om naartoe te gaan.

Wat Call on Me zo'n interessant fenomeen maakt in de popcultuur, is het feit dat de video zo vaak is nagedaan, zowel door goede doelen, door mariniers als door deze verschrikkelijke metalband. De video is het perfecte voorbeeld van puur fysieke en anonieme identiteit. Niemand in de video wordt bij naam genoemd, niemand in de video is ook maar iets meer dan een stuk vlees – een strak stuk vlees weliswaar –, maar alsnog alleen maar een stuk gebronsde huid. Doordat de camera vol verlangen de borsten en de billen bekijkt, lijken de gezichten slechts een accessoire.

Deze lichamelijke preoccupatie is interessant om een paar redenen. Allereerst omdat het de deelnemers genadeloos neerzet als puur fysieke en seksuele objecten, zonder ze ook maar iets van een 'persoonlijkheid' mee te geven. Ten tweede, omdat het de potentie laat zien van naakte lichamen op een scherm; we worden gedwongen om onze relatie met het medium 'videoclip' te onderzoeken, iets wat altijd belangrijk is als je naar een derderangs houseplaat zit te kijken. Ten derde, en dat is het belangrijkste, deze fysieke anonimiteit is een middel waardoor de 'ik' is verdwenen en vervangen wordt door een lichaam in zijn puurste vorm; wat ook betekent dat bijna iedereen die betrokken was bij de video totaal onvindbaar is.

Voordat ik begon met mijn onderzoek voor dit artikel, dacht ik dat ik wist welke woorden een treurige zin kunnen vormen. Ik heb genoeg romans gelezen om enigszins te weten wat een sombere, destructieve, deprimerende aaneenschakeling van woorden is. Nu weet ik dat ik al die tijd helemaal fout zat. Het meest deprimerende wat je ooit kunt lezen is:

'Er is geen informatie beschikbaar over deze danser – laat het ons alsjeblieft weten als u wel over informatie beschikt.'

Fuck Hemingway en zijn babyschoentjes, dit is pas echt pure ellende. In een wereld waar alles over jou als persoon – elk humeur, verlangen of gekke obsessie – is terug te vinden op het internet, is het gebrek aan concrete informatie over een groep mensen die in deze video is vastgelegd, een van de allerdeprimerendste dingen die je je kunt voorstellen. Zeker als een website de informatie op deze manier aan je meldt:

De laatste rustplaats van de meeste dansers uit Call on Me, is bij Music Video Babes. Dit is een website die verschillende babes categoriseert die door de jaren heen te zien waren in verschillende videoclips. Er is geen tijd verspilt aan traditionele biografieën, omdat de voorkeur stevig ligt verankerd in de fysieke anonimiteit, waar enkele statistieken over je vitaliteit ertoe doen. Er is vast iets zinnigs te zeggen over de reductie van de menselijkheid tot een serie nummertjes, maar dit is een artikel over de smakeloze masturbatie-esthetiek waarmee veel platen zijn verkocht, en waardoor vooral Kleenex een tijd lang hele goede zaken heeft gedaan. Laat iemand anders, een slimmer iemand, dat artikel maar een keer schrijven.

Het punt is dus dat deze danseressen, met hun prachtige en heel herkenbare lijven waarmee ze voor eventjes wereldberoemd werden, niets anders voorstellen dan anonieme, inwisselbare lege vaten. En wat dan nog, zal je misschien denken? De meeste mensen gaan immers door het leven zonder iets wezenlijks na te laten voor de geschiedenisboeken. We werken ons hele leven en gaan dan dood, en alleen een klein groepje herinnert ons, maar uiteindelijk vervliegt zelfs onze naam en is er niets meer van ons over. Het maakt niet uit dat het videomodel Franky Wedge uiteindelijk geen grote beroemdheid is geworden, want dat is niet waar het om gaat bij kunst. Kunst doet meer dan dat. Kunst maakt ons onsterfelijk. Kunst is zowel een manier om de lichamelijkheid te vieren, als deze volledig te vernietigen.

En mocht er iemand nog twijfels hebben: Call on Me is absoluut een kunstwerk. Het is verbazingwekkend plat, ongelofelijk plakkerig, onvoorstelbaar onbezonnen en ontzettend onbescheiden. Het pakt het leven bij de kloten (of billen) en zet het in de hoogste versnelling door een dagelijkse situatie – een aerobicslesje – te voorzien van een soort oervorm van potente seksualiteit. Dit is de kracht ervan in een notendop: een alledaagse situatie en daar iets geweldigs in vinden. Zoals dat hoort bij een kunstwerk zoekt Call on Me de grenzen op met al dat naakte vlees, gepresenteerd zonder enige context, zonder enige ambitie om te laten zien dat het lijf bij een persoon hoort. Maar kom op, alles dat op zo'n intense manier een verreikende invloed heeft op onze psyche, verdient waardering en misschien zelfs koestering. Het zou eigenlijk in een constante loop geprojecteerd moeten worden op de gevel van het Rijks; dit is pas echt kunst van het volk. Het belichaamt precies waar we in de 21e eeuw zo naar verlangen. Het is tegelijkertijd fetisjistisch als innemend. Het spreekt tot ons allemaal, of we het nou willen of niet.

Het beste aan Call on Me? Dat het er bijna nooit zou zijn geweest. "Na een half uur filmen," vertelt Huse, "viel de stroom uit. Een graafmachine brak een van de hoogspanningskabels en we wilden al bijna een claim indienen bij de verzekering." Een wereld zonder de video van Call on Me is bijna onvoorstelbaar. Deanne en Juan en de rest mogen dan misschien wel spoorloos verdwenen zijn, ze zitten voor altijd in ons hart, in onze gedachte en in onze broek.

Like THUMP Nederland om niets te missen.