Onze lievelingsmuziek van de maand april

EXCAVATE

A Kind of Place

soundcloud.com/excavate

Wouw, ik heb zelden zoiets rustigs gehoord als dit. Ik denk dat we hier getuige zijn van de geboorte van een nieuwe genre, jongens. Een genre waar we nog even een naam voor moeten bedenken, misschien iets als ‘extreem kabbelen’ ofzo.

AIRHEAD

Wait

soundcloud.com/r-srecords

De explosieve saaiheid van de meeste sample-pop die er op deze planeet wordt gemaakt is de nummer twee oorzaak waarom aliens de aarde al zo lang links laten liggen. Maar dit liedje van Airhead is een bijzonder juweeltje en erg knap gemaakt. Het is kalm en rustig en lieflijk, maar bevat alsnog genoeg merkwaardige momenten om elke kleine kans op saaiheid in de kiem te smoren. Het feit dat ‘iets in de kiem smoren’ een regelmatig gebruikte uitdrukking is op deze planeet is de nummer één oorzaak waarom aliens de aarde al zo lang links laten liggen.

ALTER DER RUINE 

Really  

Stel je voor, het is later. Veel later. Het is het jaar 50.000 en de kennis van de eerste twee millennia van de christelijke jaartelling is enorm vertroebeld. De mens/toekan-hybrides die op dat moment de aarde bevolken hebben een verkeken beeld van hoe het leven in onze tijd is geweest. Ze zullen denken dat de iPhone werd uitgevonden tijdens de industriële revolutie, ze zullen denken dat Marilyn Monroe in alle films van Tim Burton speelde en ze zullen denken dat dit feestelijk vooruitrazende hardstylenummer van Alter Der Ruine is wat de nazi’s luisterden tijdens de brainstorm over hun ambitieuze plannen voor Europa.

NAC/HUT REPORT

One Last Time

soundcloud.com/nac_hut_report

Deze in Italië gevestigde Polen maken de vriendelijkst in het oor liggende noise die ik ooit heb gehoord. Luisteren naar deze track bijvoorbeeld is alsof je met een roestig kapmes aan stukken wordt gereten door een welgemanierde jongeman met prachtige ogen.

DIRTY PROJECTORS

Gun Has No Trigger

soundcloud.com/dominorecordco

Ik vind dit een mooi liedje maar eigenlijk is het voor Dirty Projectors best wel brave shit. Ergens vrees ik dat ze hebben bedacht dat ze rijk willen worden en daarom Pitchfork-vriendelijke indiepop zijn gaan maken die heel Paradiso volkrijgt, in plaats van alleen een halve Ekko. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat dit bestaat, maar ik hou jullie in de gaten jongens, ik hou jullie in de gaten. Nah, dat is eigenlijk helemaal niet waar.

RETRAL

Insecure

soundcloud.com/retral

Oehhh, dit klinkt allemaal zo spannend! Het is alsof de sfeer een plot voortduwt, en de druk wordt op een bijna filmische manier opgevoerd. Ik denk misschien dat als Alfred Hitchcock in de UK bass scene zou zitten, iedereen dan echt zoiets zou hebben van dude what, je bent echt 100 en dood, ik vind het heel raar jou opeens in de UK bass scene tegen te komen.

OREAGANOMICS

Odd Wounds

soundcloud.com/oreaganomics

Ik heb geen idee wat hier precies aan de hand is en waarom, en dat vind ik altijd een goed teken. Waar het zo ongeveer op neerkomt is dat er hier sprake is van een depressieve countryzanger die over een achteruit afgespeelde opname van een (volgens mij beschadigde) mondharmonica filosofeert over de achterliggende betekenis van zijn wonden, om af en toe onderbroken te worden door korte elektronische glitchmomenten. Zie maar wat je ermee doet, ik vind het awesome.

ORIGAMI

Thinking About You

soundcloud.com/orig-a-mi

Laten we gewoon eerlijk tegen elkaar blijven: ‘Thinking About You’ van Frank Ocean is een van de mooiste liedjes aller tijden, ook al is-ie nog niet eens een jaar oud. Ik vermoed dan ook dat dat nummer zich in de komende tijd zal ontwikkelen tot go-to r&b-track om ongegeneerd mee te blèren op huisfeestjes. (Tijd om een nieuw baantje te zoeken, Ignition (Remix)!) Het zou me niet eens verbazen als uiteindelijk ook de hele Adele-crowd met ‘Thinking About You’ aan de haal gaat, want er moet uiteindelijk een punt komen waarop al haar fans moe wor- den van haar gejammer over dat haar ene ex minder goed smaakte dan haar andere. In elk geval, met je eigen muzikale aspiraties aan ‘Thinking About You’ gaan zitten is niet iets dat je zomaar even lekker moet gaan doen, maar jezus, Origami (voorheen nog met een hipsterdriehoek in de naam) heeft het hem gewoon geflikt, domme Daft Punk-vocoder of niet. De manier waarop de melodie in de coupletten is afgevlakt om die vervolgens een juist melodieus avontuurlijker refrein in te laten leiden doet dit nummer klinken alsof er een regenboog over het origineel heeft geplast.

FRANK OCEAN

White (Melo-X Remix)

Ja, nog een keer Frank Ocean, want ja, ik ben een 17-jarig meisje uit Diemen dat Naomi heet en altijd eerst haar iTunes-playlist ‘slow- jamz’ opzet voor ze de hele avond met haar vriendje Lablab gaat Pingen.

GOTH-TRAD

New Epoch

(Deep Medi Musk)

Ik geloof niet dat er op het moment een gênanter muziekgenre bestaat dan dubstep. Die hele race die nu bezig is om maar de luidste, hardste, smerigste tracks met de meeste impact te produceren heeft ervoor gezorgd dat de gemiddelde dubsteptrack nu klinkt alsof er een zeemeeuw wordt doodgemarteld op een drumstel. Sowieso is het hele ‘dub’-aspect verdwenen; het genre is eigenlijk meer het krijsende, verwende ADHD- broertje van de popmuziek geworden. Zo’n luid kutkind in een park dat hysterisch gillend rondrent, en wiens ouders niet ingrijpen, behalve dat ze om de vijf seconden zijn naam roepen vanaf het fleecekleed met vrolijke bloemenprint waar ze hun welvarende hummusreten op geparkeerd hebben. “Lucas. Lucas. Hé! Lucas! Lucas. Lucas. Lucas. Lucas. Lucas. Lucas. Lucas. Lucas. Lucas. Laat die eenden nou met rust Lucas. Lucas. Lucas. Lucas. Lucas. Lucas. Lucas. Lucas.” Dubstep is een Lucas geworden. De meeste dubstep dan, want er zijn ook nog producers als de Japanner Goth-Trad, wiens tracks terug doen denken aan vroeger tijden, toen dubstep nog draaide om de boze bassen en niemand nog wist hoe je er in vredesnaam op moest dansen.

ZAMBRI

House of Baasa

(Kanine)

Dit klinkt alsof Katy Perry in elkaar is geslagen door een sprookjesprins.

DAWN GOLDEN AND ROSY CROSS

Blow Remixed

(Mad Decent)

Ik snap nog steeds niet helemaal wat die dude van Dawn Golden & Rosy Cross op het label van Diplo doet, want als er iets is wat je niet kunt doen op zijn uitgestrekte, verdrietige pianoballades dan is het wel je legendarisch vette reet er kapot op schudden (wat verder toch wel het mission statement is van Mad Decent). Op dit remixalbum is dat hele schud- den nog steeds niet mogelijk, want ook al vind je hier veel meer beats (van onder anderen Shlomo en Dntel) dan op het originele album, zijn het niet het soort beats waar je als dj de dansvloer van een bubblingtent blij mee krijgt. Sterker nog, ik vermoed dat je dan ontzettend hard in elkaar geslagen gaat worden! :-)

TORO Y MOI

June 2009

(Carpark / Konkurrent)

Weet je nog die zomer van 2010, toen chill-wave het helemaal was, elke nieuwe band het woord ‘beach’ in z’n naam had en alle albumcovers korrelige Instagram-foto’s waren van een Californische wolkenlucht? Dat was voor niemand een makkelijke tijd, maar we hebben het doorstaan en zijn er allemaal uiteindelijk sterker uitgekomen. Op deze uitgave van Toro Y Moi staan demo’s die hij voor die tijd heeft opgenomen en ik vind het eerlijk gezegd veel en veel leuker dan wat hij daarna allemaal heeft uitgebracht. De viezige vrolijkheid van de liedjes doet me beseffen dat ik eigenlijk helemaal ben vergeten hoe leuk ongelikte lo-fi pop was voordat jongens in slippers massaal besloten dat ze het “wel geinig” vonden, “die malle gitaarmuziekies met een ruis derdoorheen.”

MAC DEMARCO

Rock and Roll Night Club

(Captured Tracks)

Ik woon boven een café in Amsterdam waar mensen uit ‘t Gooi ‘champoepel’ komen drinken. Zo noemen ze het echt: ik hoor het ze soms bestellen vlak voordat ik STERF VAN VERDRIET OM DE STAAT VAN DEZE WERELD. En daar zitten ze dan een hele dag, te lullen over golf, de VVD en hoe je je wangen zo dik mogelijk houdt, ofzo. Regelmatig schalt er een loungeversie van een bekend liedje uit dat café, want dat is blijkbaar waar dit volk warm voor loopt: gepolijste varianten van bekende melodietjes. Laatst hoorde ik bijvoorbeeld een soort van soulversie van ‘Seven Nation Army’ uit dit café komen (stel je een zoete soulstem voor die “tun, tuntuntuntuntun, tun” een microfoon inhijgt) en mijn ziel ligt nu nog steeds trillend na te huilen in een hoekje van mijn lichaam (in een van mijn ellebogen zit-ie, mocht je het je afvragen). Ik gebruik het woord ‘walgelijk’ niet vaak, maar dit was het. Walgelijk. In elk geval, dit album van Mac DeMarco klinkt alsof hij softcore versies heeft gemaakt van een paar van zijn lievelingsliedjes die helemaal niet bestaan, en waar hij ook nog eens niet echt zijn best op heeft gedaan. Ik vind het best wel leuk.

BLACK DICE

Mr. Impossible

(Domino / Munich)

Ik weet niet wat de mannen van Black Dice in het dagelijks leven doen, maar je gaat me niet vertellen dat ze geld verdienen met hun inmiddels geperfectioneerde onluisterbaarheid. Dat je dus weet dat het waarschijnlijk Black Dice is geweest, mocht je je binnenkort afvragen waarom je stoep zo schoon is, of wie dat uiteinde van je nieuwe wc-rol heeft vastgeplakt aan de rol zelf.

ZAMMUTO

Zammuto

(Temporary Residence / Konkurrent)

Keurig!

HOODED FANG

Tosta Mista

(Daps Records)

Dit album krijgt overal slechte recensies, met steeds weer het argument dat hij te snel is uitgekomen na Hooded Fangs vorige album. Want blijkbaar is het alleen geoorloofd om muziek goed te vinden als het samengaat met een doordachte geraffineerdheid waar eerst een ziel langdurig voor moet zijn getormenteerd. Ik vind dat echt een beetje treurig; sinds wanneer mag het bij muziek niet meer gaan om domme lol? Als mensen eens wat minder zouden nadenken en wat meer domme lol zouden beleven, dan zouden er waarschijnlijk veel meer oorlogen zijn in de wereld en wacht, deze gedachtegang gaat niet helemaal de kant op die ik voor ogen had.