Dit Nederlandse festival bouwde een mini-Berghain waar niemand werd binnengelaten

Berghmania is real, lieve mensen. Nederige aanbidders van de Berlijnse techno-tempel hebben geprobeerd de uitsmijter om te kopen, simulators ontwikkeld die het beruchte deurbeleid nabootsen en korrelige video's gemaakt van wat er binnen zoal gebeurt (ook wel Berghrotica genoemd). Er zijn geïllustreerde gidsen om je binnen te loodsen, niet-geïllustreerde gidsen om je binnen te loodsen en grootse Berghain-profielen, geschreven door de Rolling Stone en The New York Times. Kortom: het is de beroemdste club ter wereld, en er is een grote kans dat zelfs je moeder van Berghain heeft gehoord.

Waar komt die obsessie vandaan? Waarom geven we zoveel om een club waar velen van ons nooit een voet binnen zullen zetten? Natuurlijk vanwege de magnifieke muziek en de sfeer van het monumentale pand, maar het concept van afwijzing zal ook ongetwijfeld aan de status van Berghain hebben bijgedragen.

Afgelopen weekend werd datzelfde gevoel gevierd op het Beyond Festival in Liempde. De Amsterdamse organisatie Bauhaus bouwde daar een mini-Berghain na, waar helemaal niemand binnenkwam. Laat het nog maar even tot je doordringen: he-le-maal niemand. Nee, ook jij niet. Het deurbeleid van de 'Berghenk'-ervaring was vrij simpel: je staat in de rij om binnen te komen, wordt geweigerd en probeert het nog maar eens. Kennelijk was er binnen zelfs een DJ aan het draaien die zichzelf The Self noemt, en vanzelfsprekend plaatste hij een korrelige video van zijn twaalf uur durende set op Facebook, voor wie niet binnenkwam. Rens Mors was een van de initiatiefnemers. THUMP: In de rij staan is hartstikke kut, waarom wilde je juist dat element van de Berghain-ervaring nabootsen?
Rens Mors: We kregen van Beyond de ongeschreven opdracht om een mindfuck te creëren. Als er een rij ontstaat, willen mensen er vanzelf in gaan staan en naar binnen. Berghain is een vrij minimalistische club. Is het echt zo leuk of is het zo leuk door die rij? We wilden die ervaring creëren, en kijken of een tent ook populair kan worden, juist doordat je iedereen weigert.
Maar er waren andere voordelen: je hoefde nu niet naar Berlijn toe om te ervaren hoe het is om in de rij te staan, en kon oefenen op je in-de-rij-sta-skills. Hoe moet je je gedragen, hoe zorg je dat je niet te zenuwachtig wordt? Het festival zelf was heel rustig, wij stonden helemaal achteraan weggemoffeld tussen gebouwtjes, maar toch wilden mensen massaal naar de Berghain-experience toe om geweigerd te worden.

Snapte het publiek die grap? Hoe waren de reacties?

De meeste mensen snapten het wel. Sommigen moesten erom lachen, maar niet iedereen. Een paar gasten werden boos, een meisje kreeg bijna tranen in de ogen: die wilde gewoon naar binnen rennen. Dat was wel moeilijk, ik was niet stoer om zo iemand dan te weigeren. Twee jongens werden vijf keer geweigerd, de zesde keer kwamen ze met trouwringen aanzetten.

Waarom zijn we zo geobsedeerd door geweigerd worden?

Wat je niet kunt krijgen, wil je des te meer. Een afwijzing is natuurlijk nooit leuk. Als je wordt toegelaten door iets of iemand die hard-to-get speelt, dan voel je je goed. Als je zo lang in de rij hebt gestaan en tóch binnenkomt, ga je vervolgens voor jezelf goedpraten wat er binnen te doen was. Vooruit, we hebben een paar mensen binnengelaten, maar wat die te zien kregen? Eigenlijk niets. Er brandden vier gloeilampen, er was hele moeilijke, pretentieuze techno te horen, en het was bloed-en-bloed-heet. Het ging nergens over, maar toch vertelden mensen aan elkaar dat je naar binnen moest. Ze waren zowaar trots als ze werden binnengelaten. Het lijkt zelfs op de circle of death van mieren: als één mier ergens naartoe loopt, volgt de rest: 'Die zal wel weten wat-ie doet.' Dan kan er een cirkeltje ontstaan waarin ze allemaal braaf blijven lopen, totdat ze sterven van uitputting. Mensen zijn net mieren, als je erover nadenkt.

Nog tips voor de walk of shame?

Wat je niet moet doen, is in discussie gaan. Onze doorbitch, een jongen van twintig die het heel goed deed, kreeg een paar keer te horen: 'Vind je dit nou leuk, het werk dat je doet?' Dat heeft geen enkele zin, dan kun je het ook geen tweede keer proberen, ze herinneren je nog beter. Neem gewoon je verlies en loop weg. Ja, en de truc bij Berghain die iedereen wel kent: ga rechtsaf, dan hoef je niet langs de rij te lopen als je niet naar binnen mag.

Is het jou ooit gelukt om binnen te komen in Berghain?

Ik heb het zes keer geprobeerd, en ben vier keer binnen gekomen. Best een goeie score, toch?

Wil jij ook in de rij staan bij Berghenk? Het plan is om er een Tresor naast te zetten, dan kun je altijd nog daarheen als je wordt geweigerd bij Berghain. Maar om eerlijk te zijn twijfelt Bauhaus een beetje: omdat er nu zoveel aandacht voor is, is het misschien een beetje flauw om nog een keer te doen.