Palmbomen en Betonkust op avontuur in Hotel Breukelen: “Dit is écht mooi!”

"Kijk, dit is nou stijlvol!" Kai Hugo (Palmbomen) zwaait met een paarsfluwelen kussentje. Kevin Miller (Betonkust) schuift een potsierlijk vaasje bloemen aan de kant: "Dit is misschien iets te veel van het goede, hè?" Hij fluistert meteen daarna: "Wedden dat dit de plek is waar het meest wordt vreemdgegaan in Nederland? Dat kan toch niet anders?"

We zijn in Hotel Breukelen, het boegbeeld van de Van Der Valk-keten en al decennia een prachtig gebouw op de snelweg richting Amsterdam. Ik weet nog hoe ik mijn neus tegen het raam drukte als ik er met mijn ouders langsreed. Hotel Breukelen had een mythische allure. Het leek de Efteling wel, een magische attractie die vele geheimen zou herbergen. Dat dacht ik, maar ik was er nog nooit binnen geweest.

Primeur van Donkerblauwe Auto's van de EP Hotel Breukelen

Tot nu. Eerst langs de windmolen en McDonalds, daarna richting dat gigantische Chinese bouwsel, door de ingang met de kerstverlichting nog hangend boven de deurpost, langs de receptie en linksaf de brasserie in. Daar waar je glas halfvol wordt geschonken, omdat ze denken dat het chique is. Miller bekijkt de kaart alvast. "Een broodje gezond 2.0!" grinnikt hij. "Oh, wat klinkt dat goed."

De reden voor deze wonderlijke date is simpel: zoals Palmbomen en Betonkust eerder al een EP maakten over Center Parcs, brengen ze met hun komende release een ode aan Hotel Breukelen. Hij verschijnt via Pinkman Records en is fantastisch. Er staat weirde analoge techno en acid op die doet denken aan I-F en Legowelt, er staan meeslepende, trage liedjes op met buitenaardse melodieën. Wegens die EP leek het me een uitstekend plan om af te spreken in het hotel, en dat vonden zij ook. "De eerste afspraken met mijn nieuwe manager wilde ik ook hier houden," zegt Hugo. Hij wijst naar een paar tafels verderop en wordt steeds enthousiaster. "Daar zaten we. Het was druk. Er kwamen een paar zakenmensen naast ons zitten. Zonder gêne of ironie stak een van hen van wal: 'Zo, heren van het goede leven…' Het was helemaal Jiskefet-stijl! Dat is het mooie aan deze plekken: het kan bijna niet echt zijn. Het is een soort waanzin. Het is bijna kunst hoe niet-verbonden zulke gasten over cijfers praten, met vakjargon die nergens meer over gaat. Ik vind het heerlijk om me daar af en toe in onder te dompelen."

De EP Hotel Breukelen is 24 oktober verschenen via Pinkman Records

"Mijn ex-vriendinnetje werkte hier toevallig", breekt Miller in, "en die is vandaag jarig. Dus nu komt alles samen, hè? Ik zat op school in Breukelen, en dit was de enige plek waar je kon drinken zonder je legitimatie te laten zien. Daarom gingen we hier weleens drinken als vijftienjarigen. Als je maar betaalt, denk ik dat je alles hier kunt krijgen. Escorts, drugs, al-les."

Hugo: "Weet je het zeker? Het is wel corporate geworden, hoor."
Miller: "Nou ja, misschien hebben ze het niet in huis, maar ze hebben wel nummers, hoor. Meisjes die hier werkten kregen heel veel oneerbare voorstellen van de gasten. Sterker nog: meisjes mochten niet alleen naar de kamer voor roomservice."

Hij kijkt opeens verbaasd naar zijn glas. "Wat is er?" vraagt Hugo. Miller: "Nou, dit is opvallend: ik heb Pepsi. Dat betekent dat ze een deal hebben met Pepsi, niet met Coca Cola. Dat is eigenlijk raar, hè?"

Ik besluit maar eens een vraag te stellen. We zitten hier tenslotte al een kwartier te ouwehoeren. "Zeg, eh… We hadden het er net al een beetje over: Center Parcs herbergt ook een sneue alledaagsheid, net als Hotel Breukelen…" Miller laat me niet uitpraten. "Nee, maar wacht even.. Ik vind Hotel Breukelen niet grappig. Ik meen dit vanuit het diepste van mijn ziel: ik vind het écht mooi. Het is zó Hollands! Niet-ironisch, ook." Hugo valt bij: "Dat is ons thema: niet-ironisch." Miller: "We omarmen ons erfgoed. We zijn gewoon die blanke Nederlanders, laat ons dat niet ontkennen."

Ik kijk nog eens goed rond, en val even stil. "Maar wat is het dan dat jullie hier zo niet-ironisch mooi aan vinden?" Miller: "Het is ook een stukje nostalgie, hoor. Ik ben vroeger ook veel in Center Parcs geweest en heb daar echt warme herinneringen aan. Ik hou heel erg van subtropische zwemparadijzen, door de friet zout en chloor op je gerimpelde vingertjes." Hugo: "Het is alsof je in een oude wereld ronddwaalt die eigenlijk niet meer zou mogen bestaan. Toen we in Center Parcs de vorige EP opnamen, hebben we in een compleet verlaten zwemparadijs gezwommen. Er was zelfs geen badmeester. Zwemmen op eigen risico, stond er op het bordje. Heel leuk."

24x33 van de Center Parcs EP

Het gezicht van Miller trekt langzaam in een frons. "Eigenlijk is het wel grappig dat de media, de pers, hoe je het ook wil noemen, de lijn doortrekt vanuit Center Parcs. Alsof we de EP hier in Hotel Breukelen hebben gemaakt." Hugo: "Maar dat insinueren we zelf toch ook?" Miller: "Ik vind het gewoon grappig dat niemand dat verifieert."

"Nou ja", steggel ik, 'ik heb het wel bij je manager gecheckt." Hugo: "Wat zei die?" Ik: "Niets, hij reageerde niet. Daarom heb ik het in mijn vorige stukje in het midden gelaten." Hugo: "Ah. Het is een drukbezet man. En het hoeft niet gefactcheckt te worden: we zijn Unicef niet, er hangen geen levens vanaf of dit de waarheid is." Miller: "Ja, maar het is wel vaak zo dat er onjuistheden staan in de muziekpers."

Ik had ze wel geloofd, geef ik toe, als ze hadden beweerd dat de EP hier was opgenomen. Dat ze die ene nacht nog ruzie hadden gekregen met een gast die met een escort tekeer ging. Miller: "Ha, misschien had je het zo wel leuker gevonden!"

Een serveerster verschijnt met de lunch: een ciabatta met zalm voor Hugo, een Waldkorn met geitenkaas voor Miller en een twaalfuurtje voor mij. "Maar het is helemaal geen twaalf uur meer!" grapt Miller. De serveerster kijkt nurks zijn kant op, reageert niet en verdwijnt.

Ik stel nog maar eens een vraag, daarom ben ik hier per slot van rekening. Of ze elkaar inderdaad kennen sinds de show van Daft Punk in de HMH, in 2007? "Klopt," zegt Hugo. "Onze toenmalige vriendinnetjes kenden elkaar, en stelden ons aan elkaar voor. We bleken een liefde te delen voor dezelfde muziek. De vroege Bunker-muziek van Guy Tavares, I-F, Legowelt, Rude66, dat werk. Ik kocht zulke platen in de lokale platenzaak in Breda, Kevin was al aan het klooien met hardware op basis van tapes die hij had gekregen van zijn tante."

Miller: 'Ik had je naam waarschijnlijk al eens gezien op Synthforum. Iedereen in Nederland die iets doet met hardware, zit op dat forum. Bas Bron heeft er eens zijn hele studio verkocht."
Hugo: "Ja, en Legowelt zat er altijd te stoken onder een andere naam."
Miller: "Hij was echt aan het trollen, soms. Had iemand weer een saaie hardstyletrack gemaakt, schoot-ie uit z'n slof: 'Godverdomme wat een troep, stop toch met muziek maken!' Of vroeg een jongetje van veertien hoe je een harde kick maakt, komt Danny met een foto van een of andere modulaire synth uit 1970 aanzetten: 'Deze moet je echt hebben!' Daarom werd hij geband."
Hugo: "Toen heeft iedereen op Synthforum uit protest zijn profielfoto veranderd in een foto van Legowelt, zodat hij weer unbanned werd. Je moet het eens terugzoeken, het staat allemaal nog online. Ja, zo heb ik ook weleens meegemaakt dat iemand bij een interview mijn hele YouTube-geschiedenis had zitten terugkijken."

"Dan komen ze er ook achter dat jij een crush had op Georgina Verbaan, toch Kevin?" vraag ik. Miller lacht dromerig. "Ja, nog steeds. Ik heb eens een liedje voor Georgina gemaakt, maar daar heb ik geen reactie op gekregen. Ik had het voor haar verjaardag gestuurd, toen werd ze 36. Het nummer heet 2x18. Nu is ze 37, dus misschien moet ik 2x18+1 maken?"

Nu weet ik nog steeds niet hoe ze besloten om samen muziek te gaan maken. Hoe zat dat nou? Hugo: "Oh ja, daar hadden we het over! We hebben de naam Palmbomen ooit samen verzonnen, ik denk in 2008. We wilden samen een actje doen voor een of ander festivalletje, en toen zat die liefde voor subtropische zwemparadijzen er al in. Palmbomen, dus. Die gig ging niet door, maar later heb ik de naam alsnog gebruikt. Kevin heeft altijd al twintig procent meegeholpen met mijn platen, maar pas sinds kort is het fifty-fifty. Ik hoef bijna niet meer in mijn eentje muziek te maken, het zou onzinnig zijn: we maken samen wel vier nummers in een dag. Echt waar, we hebben in drieënhalve dag twaalf nummers gemaakt. Veel sneller dan ik in mijn eentje zou kunnen produceren." Miller knikt instemmend: "Inderdaad! Als ik alleen ben, dan ga ik twijfelen. 'Oh, dit baslijntje lijkt op iets dat al bestaat. Dat is niet interessant. Nee.. Fuck it, ik gooi het weg.' Als we samen zijn, maakt de een de baslijn en de ander de melodie. Je wordt de hele tijd getriggerd om door te gaan. En als ik een onderdeel van een nummer toch niet goed vind? Dan zeg ik gewoon dat hij het heeft gemaakt."

Opeens valt Miller stil, en steekt zijn vinger omhoog. "Hoor je dat? I've Been Thinking About You van Londonbeat wordt gedraaid. Mooi man." Al gauw beginnen de twee over puristen, en of het uitmaakt of iets 'credible' is. Miller: "Van mij hoeft die scheiding niet zo. Wij draaiden in Groningen laatst Storm van Storm, dat is echt een heel goed nummer en stond vroeger op een Hitzone-compilatie. Heel veel Dekmantel-dj's zouden het nooit doen.'
Hugo: "Jawel joh! Jij hebt het over vinyl-puristen die alleen maar originelen willen draaien, geen reissues, en alles met meer dan 50.000 views is te commercieel."
Miller: "Ik heb helemaal niets meer met 'het medium'. Waarom zou je een plaat kopen van honderd euro? Belachelijk! Hetzelfde geldt voor dure synths: mensen betalen gerust tweeduizend euro voor een 909. Drieduizend als-ie mint is! Weet je wel hoeveel leuke kleine apparaatjes je daarvoor kunt kopen? Niets wat wij gebruiken is duurder dan vierhonderd euro, dat weet ik zeker."
Hugo: "Dat verzamelaarsidee in de muziekindustrie heeft niets meer met muziek te maken. Het is puur materialisme waarmee mensen soort-van-quasi willen laten zien hoeveel ze wel niet met muziek bezig zijn. De muziek wordt dan bijna secundair. Het maakt ons niet uit waar een plaat vandaan komt, we willen gewoon harmonieën horen die we mooi vinden. Dat kan Storm zijn, maar ook een moeilijke plaat van een of andere rare ambient-gast." Miller: "Of een vertraagd loopje van een cheesy jaren tachtignummer dat heel mooi wordt met reverb, een vaporwavetrack zoals Nobody Here.'

Het gesprek loopt ten einde. We rekenen af en lopen nog eens een rondje om het gebouw heen. Hugo woont al een tijd in Los Angeles. Is er daar ook zo'n mooie triestigheid te vinden? Hugo: "Nou ja, die triestigheid is al veel meer bekend, hè? Trailer homes zijn bijna een design statement, het is geen uniek beeld meer. Onze triestigheid wordt misschien op een grappige manier getoond in New Kids, maar niet gevierd of getoond op een mooie manier. Dat wilden we doen. En hoe mooi is het dat mensen wereldwijd nu opzoeken hoe het met Center Parcs zit? Dat mensen ons vragen wat onze relatie met de toekan is? Dat dacht ik ook."

Palmbomen II op tour:
20 oktober in Hedon Zwolle
22 oktober in RADION Amsterdam (ADE)
29 oktober in PIP Den Haag
5 november in BAR Rotterdam
11 november in De Marktkantine Amsterdam
1 januari op Loveland

Betonkust op tour:
29 oktober live in PIP Den Haag
11 november dj-set in De Marktkantine Amsterdam