Waarom verafschuwen mensen mijn muzieksmaak toch zo? :(

Ik heb dit stuk geschreven met bovenstaande nummer op heavy rotation. Misschien is het leuk om het aan te zetten tijdens het lezen, misschien niet. Kijk zelf maar. Ik vind in ieder geval van wel, want zoals dat gaat als je 26 bent heb ik een muzieksmaak ontwikkeld. In mijn geval is dat pulp uit de Top 40. Als ik deze smaak desgevraagd kenbaar maak aan mensen die ik net heb ontmoet bespeur ik vaak een denigrerende of verschrikte blik, in combinatie met een paar lichte stuiptrekkingen in het gezicht die verraden dat ze me een enkeltje hel toewensen. “David Guetta? Maar… dat is… heel erg… mainstream,” stamelde een meisje in de kroeg ooit, waarna ze naar de wc vluchtte. Het was het type dat gekleed in een crèmekleurige zomerjurk en een strik in het haar met haar ogen dicht van een biertje nipt terwijl ze punk luistert. Het woord mainstream alleen al deed haar kokhalzen.

De mensen die mijn muzieksmaak verafschuwen zijn onder te verdelen in twee groepen. De eerste groep bestaat uit mensen die dit soort muziek daadwerkelijk verafschuwen, maar het prima vinden dat jij er lekker op gaat. Na je 20ste hoort de tijd dat je mensen afkeurt om hun muzieksmaak namelijk achter je te liggen en deze groep begrijpt dat. De tweede groep bestaat uit mensen die alles wat mainstream is krampachtig proberen niet leuk te vinden en wit wegtrekken als ik het heb over David Guetta feat. Nicki Minaj. Dit is de krampachtige mainstreamhater. Het meisje uit de kroeg behoorde tot die laatste groep.

Krampachtige mainstreamhaters beginnen te zweten als een hoer in de kerk bij de gedachte dat ze misschien wel niet uniek zijn. Ze hebben nachtmerries over herkend worden in de Kalverstraat (“Oh mijn God, de H&M!”), kopen daarom alleen Scandinavische shit in gruwelijk dure boetieks of tweedehandskleding in de Negen Straatjes en hebben zo ‘een heel eigen stijl’. Favoriete broodjeszaken worden meteen aan hun zwarte lijst toegevoegd als ze er op zaterdagmiddag een kennis van de middelbare school uit Bladel tegenkomen, die na een dagje Amsterdam met twee Blokker-tassen in de hand gekscherend vraagt of ze hun zachte g op het nachtkastje hebben laten liggen.

Ook de muzieksmaak van deze figuren is een belangrijk middel om te bewijzen dat ze echt niet op aarde zijn weggezet om ‘zomaar iemand’ te zijn. Op huisfeesten proberen ze elkaar af te troeven met wie de obscuurste band kent. Zodra reacties als “Ja, daar luister ik ook vaak naar” eindelijk uitblijven na het namedroppen van een Engelse straatmuzikant die met zijn banjo en een tamme rat op zijn schouder per ongeluk op YouTube is beland, is de avond helemaal geslaagd. “Heh? Ken je die niet? Hij is echt zo goed,” roepen ze dan. De klap is enorm als ze twee weken later een ‘Fwd: haha moet je dit eens zien’-mailtje ontvangen van tante Gerda met daarin een link naar het YouTube-filmpje van hun nieuwe idool. Of nog erger: ze horen het nummer in een kroeg voorbijkomen. Een kroeg!

Het is namelijk veel beter voor hun imago als dat soort door hen ontdekte artiesten het helemaal nooit maakt en met een fles spiritus en een spuit wegrot in de goot. “Het is muziek die je moet begrijpen,” hoor ik veel vaker dan me lief is. Een zin die ik nooit begrepen heb, maar dat is misschien ook weer gerelateerd aan het feit dat ik van Top 40-muziek hou. Is het niet gewoon zo dat je muziek, wat voor muziek dan ook, mooi vindt of niet? Waarom zou het de bedoeling van de maker zijn dat je moeite moet doen om muziek te begrijpen? Waarom zou je je geforceerd in allerlei bochten moeten wringen om iets leuk te vinden? Dat slaat nergens op, maar de krampachtige mainstreamhaters zijn het waarschijnlijk niet met me eens. Zij begrijpen de muzikale drollen van de onontdekte ‘artiest’. Niet oprecht natuurlijk: net als de rest van de wereld snappen ze eigenlijk geen reet van de onsamenhangende klankenmassa die deze persoon uitschijt, maar de schijn dat zij hem als enige begrijpen is een perfect middel om hun unieke rol in deze wereld te bevestigen. Dus doen ze graag alsof.

<3

Maar niet getreurd, er zitten ook hele leuke kanten aan de krampachtige mainstreamhater. Ze zijn namelijk ontzettend doorzichtig (sorry, dat is helemaal niet zo leuk, maar goed, we moeten verder). Ze zijn de eersten die met genoeg drank op hun zorgvuldig opgebouwde imago verwoesten en Afrojack opzetten tijdens dat huisfeest. Het stamelende, onzekere meisje dat ik in de kroeg tegenkwam en naar de wc vluchtte, kwam ik later die avond weer tegen in een foute tent op het Rembrandtplein. Ze danste op David Guetta feat. Nicki Minaj en op remakes van oude nummers uit de tijd van onze ouders waar ongegeneerd de ziel uit is gehaald, die vervolgens is vervangen door een dancebeat. Ze was dronken en blèrde alles mee. Er waren mensen in H&M-kleding. Was dit niet de hel voor haar? Nee, bleek al snel. Ze herkende me, kwam naar me toe en zei dat ze het “echt super naar haar zin had!” Ik had een beetje medelijden met haar, maar niet heel veel.

Wow, check wat ik vond! Tien uur lang!