FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Northern soul was de gabber van de jaren zeventig

Eric de Man vertelt over deze bikkelharde Britse subcultuur.
Foto: Northern Soul (2014) Eric de Man is behalve dj en producer ook een groot fan van northern soul. Het viel hem op dat de northern soul-scene uit de jaren zeventig best veel overeenkomsten vertoont met de gabberscene uit de jaren negentig. We vroegen Eric of hij wat wilde vertellen over northern soul, en dat wilde hij. Behalve een onderhoudende geschiedenisles zette hij ook zijn vijf favoriete nummers voor ons op een rij.

Northern soul: leven voor het weekend

Ik heb altijd van soul gehouden. Otis Redding en Syl Johnson zijn al sinds m'n jeugd mijn favoriete zangers. Wat ik zo boeiend vind aan northern soul is dat het datzelfde geluid combineert met een levensstijl die me doet denken aan de housecultuur waarin ik zelf ben opgegroeid. Het nachtenlang doorhalen omdat je helemaal in de muziek zit – ik dacht dat dat typisch iets voor de housescene was, maar blijkbaar waren wij niet de eersten.

Advertentie

Foto: The Huddersfield Daily Examiner 

Het moet een bijzonder beeld zijn geweest: Noord-England, begin jaren zeventig, zaterdagnacht om twee uur voor het Wigan Casino. Soulfans staan knarsetandend van hun moeders dieetpillen in de rij te wachten om naar binnen te mogen en daar tot laat in de ochtend te blijven. Iedereen is er voor maar één ding: northern soul.

Northern soul beleeft zijn hoogtepunt in de tweede helft van de jaren zeventig, maar ontstond al in de jaren zestig. In legendarische discotheken als Wigan Casino en Blackpool Mecca zijn de Amerikaanse Motown-invloeden duidelijk terug te horen in het genre dat plotseling weer opleeft. Het is rauw, snel, opzwepend en met een duidelijke four-to-the-floor-beat. De snaredrum ligt op iedere tel. De zangers en zangeressen zingen over verloren liefdes en gebroken harten. De productie is pompeus, met veel strijkers, blazers en koortjes. Al deze elementen samen vormen een stroming waar kids uit de grauwe Britse industriesteden zich enorm toe aangetrokken voelen.

De meeste northern soul-fans uit de hoogtijdagen leefden doordeweeks op de automatische piloot. Ze werken in de fabriek of in de mijnen: een saai leven, en alleen in de discotheek komen ze tot leven. Door de muziek en de cultuur eromheen kunnen ze de anonimiteit ontvluchten en gelijkgestemden ontmoeten. Iedereen probeert betere dansmoves te maken dan de ander, toffere outfits aan te trekken of die ene obscure single te vinden die niemand anders heeft.

Advertentie

Foto: The Guardian

De fans zijn net zo fanatiek bezig met hun muziek als gabbers met hardcore. Ondanks de overweldigende opkomst van funk en disco blijven northern soul-fans trouw aan de muziek uit de jaren zestig: hardcore never dies. Voor het weekend leven, doorgaan tot acht uur op zondagochtend en na een paar uur slaap weer terugkeren naar de grijze realiteit van de maandag. De pillen die gebruikt werden, waren voornamelijk amfetamine-dieetpillen met straatnamen als Black bombers, Green and clears en Purple hearts.

Een van de belangrijkste northern soul-dj's is Ian Levine. Als een van de resident-dj's van Blackpool Mecca reist hij in 1972 naar de VS, op vakantie met zijn ouders. Ian ligt niet langs de kant van het zwembad, maar zoekt dag in dag uit in stoffige platenzaken naar juweeltjes. Hij verzamelt in totaal meer dan vierduizend singles. Als hij met zijn ouders verder reist naar de Bahama's, kan hun kleine vliegtuig bijna niet opstijgen. Vader Levine sommeert Ian de kisten met platen overboord te gooien, maar gelukkig weet hij dat te voorkomen. Zijn verzameling bevat bijna alle singles die nu als northern soul-klassiekers worden beschouwd.

De autoriteiten moeten niets hebben van de soulscene. Zij zien de feesten als een vrijhaven voor drugsgebruik. Er vinden geregeld razzia's plaats, er staan vaak stillen tussen het publiek en sommige clubs, zoals The Twisted Wheel, worden gesloten.

Advertentie

Door de sluiting van de meeste clubs is de grote belangstelling voor deze sound afgenomen, maar de harde kern bestaat nog steeds – er is in Engeland zelfs een heropleving aan de gang. Misschien heeft dat ook wel te maken met de te gekke film Northern Soul uit 2014. Een nieuwe generatie fans danst nu samen met de oude garde op de klassiekers.

Mijn persoonlijke top vijf

Ik ben nog lang niet klaar met mijn ontdekkingstocht in de northern soul, maar deze vijf tracks zijn mijn persoonlijke favorieten. Als je op YouTube 'northern soul' intypt, vind je duizenden singletjes. Er is zelfs een heuse northern soul top 500, dus er zijn meer dan genoeg platen te ontdekken. Dit zijn de vijf nummers waar ik voorlopig het hardst op ga.

Dit nummer is mijn persoonlijke motivatiecoach/cheerleader. Iedere keer als iets even tegenzit of moeizaam gaat, staat Nolan Porter me vanaf de zijlijn toe te schreeuwen. Ik ben zelf erg met mijn gezondheid bezig en dit nummer zorgt ervoor dat ik net iets sneller fiets.

De instrumentale versie heet Exus Trek – waarom weet ik niet. Wat ik wel weet is dit één van mijn grootste ontdekkingen was toen ik me in northern soul begon te verdiepen.

De winter is een stuk beter te trekken met dit warme nummer in je oren. Het werkt toe naar een dissonant hoogtepunt, waarna het helemaal losbarst. I love it. Ook handig om naar je vriendin te sturen als je besluit te gaan afteren.

Eddie Parker is de Old Dirty Bastard van de northern soul. Iedere keer dat Eddie dat ene woord herhaalt gaat dat dwars door m'n ziel. Gone, gone, gone, gone.

Ik heb heel lang gedacht dat dit nummer van Soft Cell was, maar dit is de originele versie van Gloria Jones uit 1964. Hij bevat eigenlijk alles wat ik leuk vind aan northern soul: een geweldige soulstem en een vette beat. Zeg het ze, Gloria.

--
Eric de Man is de vinden op Facebook // Soundcloud