Vier elektronische artiesten bespreken de culturele impact van Pokémon

Omdat Pokémon haar twintigste verjaardag viert en Nintendo met een aantal nieuwe games komt in 2016, zijn er een hoop nostalgische artikelen geschreven over de impact van de serie op games, popcultuur en zelfs op social media. Maar hoe zit dat eigenlijk met muziek? Van de soundtracks van Japanse componist Junichi Masada tot de cheesy-maar-catchy Pokérap, de beste tracks zijn fel bediscussieerd door generaties van fans over de hele wereld. De originele soundtrack is onlangs zelfs opnieuw uitgebracht op Pokébal-rood-wit-gekleurd vinyl door Moonshake Records.

Vandaag de dag refereren muzikanten zowel openlijk (Britse rapper JME's referentie naar de themesong The Very Best) als subtiel (MissingNo is vernoemd naar een Pokémon) naar de franchise. Als je ooit een liveset van de Canadese producer Ryan Hemsworth hebt gehoord, kan het zo maar zijn dat je Lavender City Theme voorbij hebt horen komen, gemixt met een nummer van Danny Brown of Lana Del Rey.

Voor deze gelegenheid hebben we vier elektronische acts, waaronder opkomend talent Celadon City uit Oklahoma (vernoemd naar de fictieve metropool uit de originele games) en zelfbenoemd 'superfan' Maxo. Ze delen hun verhaal over hoe Pokémon hun muziek heeft beïnvloed en gevormd.

"Het gevoel van avontuur heeft me gemotiveerd om muziek te gaan schrijven en reizen. Pokémon gaf me de mogelijkheid om te groeien en heeft me geholpen om een hoop prachtige mensen te ontmoeten. De games zullen altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben en ik wil de makers bedanken voor de inspiratie."

"Ik was ongeveer vier jaar oud toen Pokémon mijn hele artistieke traject begon te vormen. Eigenlijk was ik als vierjarige een beetje te jong om de Pokémania-jaren bewust mee te maken. Dat betekent dat ik nooit het Red/Blue-tijdperk heb meegemaakt, nooit de eerste film in de bios heb gezien en nooit door Angelfire-sites heb gescrold op zoek naar Pokégod-geruchten.

In plaats daarvan ben ik opgegroeid in de tweede Pokémon-generatie in het jaar 2000. Pokémon: The Movie 2000 was mijn versie van Mewtwo's debuut op het witte doek, en ik ruilde op school plaatjes van Aipom, Gligar en Sudowoodo. Om de een of andere reden koos videogameontwikkelaar Game Freak er in die tijd voor om de tweede golf van Pokémon meer bolvormig, brutaal en simpeler te maken. Dit heeft mijn smaak qua design gevormd. Alle artwork die ik nu maak moet er een beetje gek en ongemakkelijk uitzien, anders verlies ik mijn interesse.

Qua muziek zie ik het melodramatische van de Pokémon-soundtracks als een soort blauwdruk voor mijn eigen producties. Er is iets vreemds aan muziek die omschreven kan worden als spannend, maar gemaakt is met geluiden die belachelijk en cartoonesk klinken. Het is een tegenstelling waar ik van hou. Als ik mijn laptop openklap, voel ik dat ik muziek wil maken die emotioneel is, maar met nog vreemdere geluiden. De vechtmuziek van Pokémon is orkestraal, maar klinkt toch onorthodox."

"Pokémon heeft ons geleerd dat doorzetten loont en dat het leven je soms naar verrassende plekken brengt. Het bracht het beste naar boven bij Ant en Dec van de Britse tv-show SM:TV en bij die ene gast van het Amerikaanse dance-duo D Train. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de Pokémonkaarten."

"Pokémon was en is nog steeds belangrijk voor me. Ik herinner me dat ik in de rij stond voor de eerste drie films, dat ik wanhopig op zoek ging naar een werkende fotocabine om mijn Pokémon Snap-foto's uit te printen, en dat ik zelfs leerde hoe ROMs werkten toen ik tien was. Hierdoor kon ik Pokémon Gold en Silver spelen in het Japans, voordat ze uitkwamen in Amerika.

De eerste MIDI-bestanden dit ik ooit hoorde, waren covers die fans maakten van tracks uit de games. De eerste hedendaagse popmuziek die ik kon waarderen was afkomstig van officiële Pokémon-cd's (voornamelijk The First Movie en 2.BA Master). Daarnaast is Pokémon verantwoordelijk voor mijn interesse in videogamemuziek, en eigenlijk mijn interesse in videogames in het algemeen.

Net als elke andere videogamefranchise, heeft Pokémon een waslijst aan thema's en motieven die herkenbaar zijn en zich opnieuw contextualiseren op verschillende media. Bij het horen van de nieuwe versie van de originele themesong van Pokémon in The First Movie, of bij de nieuwe versie van de Gym Leader Battle Theme in de volgende generatie van de Pokémon-games, lieten me iets voelen dat ik nooit eerder had gevoeld.

De openbaring voor mij was dat het mogelijk was om sterke emotionele reacties te krijgen van muziek door te experimenteren met én af te wijken van het idee van herkenbaarheid. Hoewel veel van deze muziek een nieuw leven vindt in volgende generaties, is de muziek in Pokémon geëvolueerd tot een soort taal. Als een Pokédex van unieke bouwstenen die allemaal samenwerken om van Pokémon een wereld te maken waar je in kunt verdwijnen, en die tegelijkertijd onmiddellijk herkenbaar is. Zulk soort concepten maken is iets wat ik ook met mijn muziek zou willen doen."