Hoe het is als je moet lijden voor de kunst van je vriendin

Ik ben fotograaf, en door de jaren heen heb ik mijn muze (mijn man) best vaak gevraagd om rare shit te doen voor mijn foto's. Ik heb hem in roze wol gewikkeld, hem naakt door de bosjes laten rennen en hem de woestijn in gesleurd. Vaak ben ik gelukkig als ik hem fotografeer, want ik hou van hem en vind hem heel mooi. Hij is daar niet altijd even gelukkig mee.

Ik kwam op het idee voor de serie Mijn Man – Mijn Muze toen ik foto's aan het terugkijken was die ik ooit van Buster (zo heet hij) had genomen, maar nooit had gebruikt. Het waren vaak testfoto's of foto's die mislukt waren, maar ze vertelden hun eigen verhaal: dat van een relatie tussen een kunstenaar en haar man/model, en over hoe het eraan toegaat achter de schermen bij een fotoshoot.

Mensen beseffen niet hoeveel werk het is om een goed fotokunstwerk te maken. Het resultaat ziet er misschien uit alsof het moeiteloos tot stand is gekomen, maar in werkelijkheid komt een goed beeld voort uit bloed, zweet, tranen en een hoop geschreeuw. Dat is wat ik wilde laten zien met deze foto's, die eigenlijk niet bedoeld waren om te publiceren.

Ik heb door de jaren heen wel duizend foto's van Buster genomen. Niet alleen omdat hij een van mijn favoriete modellen is, maar ook omdat ik bij officiële shoots soms testfoto's moest maken, en dan speelde hij model. Hij houdt overigens helemaal niet van poseren. Omdat zijn vrouw en zijn pa fotograaf zijn, heeft hij dus best vaak tegen zijn zin in model gestaan.

Het zwaarst had hij het toen we in de Sonorawoestijn in Arizona waren. Ik vroeg hem om met zijn broek op zijn enkels in het zand te gaan liggen, met een ballon tussen zijn billen. Hij moest zich inbeelden dat hij een dik vogeltje was dat niet kon vliegen. Daar lag hij dan, kop in het zand, poedeltje naakt met een ballon in z'n reet, toen er net een clubje wandelaars voorbij kwam. En dat was nog niet het ergste: de grond lag vol onzichtbare cactusnaalden, die nog dagen in zijn huid staken en pijn deden.

Hij heeft toen middenin de woestijn gezegd dat hij er genoeg van had en wilde scheiden. Hij sprong in de auto, reed weg en liet mij achter met mijn camera en die ballon. Na twintig minuten kwam hij gelukkig weer terug. We reden samen naar het motel terug, Van Morrison uit de speakers, en die kontballon op het dashboard.

Hieronder meer van Sarah Buthmanns foto's.