Wat doe je met een PhD in roddel en achterklap?

Foto eigendom van Plume

Met de eindeloze media-aandacht voor Justin Bieber’s Segwaytrips lijkt de obsessie voor beroemdheden in onze samenleving een nieuw hoogtepunt – of dieptepunt – te hebben bereikt, maar roddelen over sterren is al eeuwen een populair tijdverdrijf. Academica Anne Helen Petersen ploetert al jaren door geschiedkundige boeken (en hele oude uitgaven van US Weekly). Ze analyseert de roddelindustrie en beweert dat beroemdheden belangrijke aspecten van Amerikaanse cultuur vertegenwoordigen.

Nadat Petersen haar proefschrift over de geschiedenis van roddel en achterklap afrondde en haar PhD van de Universiteit van Texas in Austin in 2011 ontving, besloot ze een paar jaar les te geven. Tussen de lessen door hield ze haar blog Celebrity Gossip, Academic Style bij en was ze columniste voor Scandals of Classic Hollywood waarin ze oude gossip onder een academische loep nam. Eerder dit jaar werden haar stukken zo veel gelezen dat BuzzFeed haar een full-time baan aanbood. Zo werd ze in één klap een van de weinige academici die artikelen schrijft waar miljoenen mensen direct plezier van hebben. Dat bedoel ik als groot compliment.

Uitgeverij Plume bracht onlangs Petersen’s nieuwe boek Scandals of Classic Hollywood uit, waar essays in staan over sterren als Judy Garland, Clara Bow en Fatty Arbuckle. Na het verslavende en interessante boek te hebben gelezen, belde ik met Petersen om haar te spreken over haar unieke aanpak bij het schrijven, de zelfmoordpogingen van Judy Garland en hoe roddelbladen er tegenwoordig voor staan.

VICE: Lees jij met je academische achtergrond een roddelblad anders dan mensen die het gewoon voor de lol lezen?
Anne Helen Petersen: Mensen lezen vaak roddelbladen op dezelfde manier als dat ze andere vormen van popcultuur tot zich nemen – zoals realityshows of hollywoodfilms. Daar maakt hun achtergrond niet veel voor uit. Ze vinden het leuk, maar weten niet waarom ze het leuk vinden, waarom we ons überhaupt bezig houden met de verhalen van mensen die we nooit persoonlijk zouden kennen. Maar het is heel interessant om dieper na te denken over wat gossip over sterren precies betekent – op dezelfde manier als er film- of televisieanalyse bedreven wordt. Een academische aanpak vraagt zich af hoe imago’s van beroemdheden worden gevormd, hoe ze ideologisch functioneren en hoe ze belangrijke zaken in onze samenleving kunnen belichten.

Clara Bow. Foto via Wikimedia Commons

Hoe verschilt jouw nieuwe boek van andere boeken over Hollywood?
De meeste boeken over hollywoodsterren zijn nogal positief. Ze zijn of hagiografieën waarin de ster de hemel in wordt geprezen, of het is een getuigenis die decennia te laat komt, in de trant van “Deze dode man was homo, want ik ken iemand die met hem naar bed is geweest dus ik kan het weten.” Ze houden zich vooral bezig met wat waar is of wat er echt is gebeurd. Daar gaat het bij mij niet zo om, maar meer over hoe de informatie over de ster wordt gemedieerd.

Ook wordt er natuurlijk veel geschreven over schandalen rondom sterren. Mensen vinden het heerlijk om het ergste verhaal te geloven, en aan het andere eind van het spectrum heb je mensen die zeggen dat sterren walgelijk zijn in hun hedonisme. Dat vind ik problematisch omdat – vooral bij vrouwen – dat soort verhalen de ster gaan definiëren. Tot kort geleden stond op de wikipediapagina van Clara Bow dat ze het bed had gedeeld met het voltallige USC American Footballteam. Dat is niet waar, en het is niet eerlijk als zij zo wordt herinnerd.

Toen ik het hoofdstuk over Judy Garland las, dacht ik meteen: oh mijn god, dit is net Britney Spears.
Het verschil met Britney’s situatie is dat zij hulp kreeg van een advocaat en haar ouders er heel anders mee omgingen, waardoor ze niet in zo’n neerwaartse spiraal terecht kwam als Garland. Maar ik denk dat het bij haar ook zo had kunnen lopen. Zoveel mensen waren geraakt door het hoofdstuk over Garland, omdat ze zo publiekelijk voor lelijk eendje werd uitgemaakt en belachelijk werd gemaakt toen ze aankwam. Maar ook de publiciteit rondom haar zelfmoordpogingen en de alle woede die haar studio vervolgens over zich heen kreeg. Dat soort praktijken associeer je niet zo snel met de jaren vijftig. Mensen wisten over haar zelfmoordpoging, maar de columnisten van die tijd gaven ook MGM de schuld voor wat er met Garland gebeurde.

Judy Garland. Foto via Wikimedia Commons

Kijk je anders naar de sterren van vandaag nu je je verdiept hebt in sterren van vroeger? Denk je dan niet vaak: ik heb precies door wat je doet?
Ja. Sterren zullen altijd publiciteit zoeken en een samenhangend imago proberen te creëren – dat was zo in de jaren dertig en dat is het nu ook. Het verschil is eigenlijk de manier waarop het imago wordt gevormd. Beyonce doet dat met Tumblr en Instagram, wat sterren in de jaren dertig niet tot hun beschikking hadden, maar ze probeert ook gewoon een idee weer te geven van wat voor type vrouw zij is. En ze probeert het ook zo te laten lijken dat het geen publiciteitscampagne is, wat tachtig jaar geleden ook precies gebeurde.

Als de maatschappij zich ontwikkelt, knapt de roddelindustrie daar ook van op? Of blijven roddelbladen en blogs gewoon zo slecht als altijd?
Ik denk dat roddel – zelfs bij vrienden onderling – wordt gebruikt als manier om sociaal gedrag te veroordelen, om te zien of mensen zich aan de status quo aanpassen of niet. Ik denk dat de status quo altijd blijft veranderen, dus de manier waarop we daar toezicht op houden ook. In de jaren dertig, als een ster ervan werd beticht te sexy te zijn omdat ze een te kort rokje aanhad in een film, was dat een manier om toezicht te houden en vrouwelijke seksualiteit in bedwang te houden. Tegenwoordig is het geen kwestie meer van hoe veel vlees je laat zien, maar meer of je met te veel mannen naar bed bent geweest, of je bi, hetero of gay bent, en of je kinderen hebt of niet. Er is nog altijd gedrag waar men van opkijkt en op neerkijkt.

Waarom moeten we de roddelindustrie serieuzer nemen?
Ik denk dat je op elk gegeven moment in de geschiedenis naar beroemdheden kunt kijken en kunt extrapoleren waar die samenleving in die tijd waarde aan toeschrijft of bang voor is. Als je door die bril naar de geschiedenis kijkt, en naar manier waarop we nu over beroemdheden praten, kun je daar een hoop van opsteken.

Volg Emalie Marthe op Twitter