Chino Amobi maakt gewelddadige muziek voor gewelddadige tijden

Foto's van Sam Clarke

Chino Amobi sjokt door de modder van de industriële omgeving in Williamsburg in Brooklyn, en denkt hardop na over de wereld. Het is een grijze dag in januari en het terrein waar we lopen ligt vol met schroot en afval. Het heeft laatst nog flink gestormd. De 31-jarige producer uit Virginia werkt hier momenteel aan zijn debuutalbum. Niet omdat hij per se de 'New York Dream' wilde najagen. Hij zag dat bijna iedereen die hij kent van school zijn geluk is gaan beproeven in New York. "Iedereen denkt dat als je hier iets bereikt, je gelukkig zal worden. Maar waar je ook naartoe gaat, je zal altijd jezelf meenemen."

Terwijl ik dit interview voorbereidde, zag ik in zijn mailhandtekening de titel 'citizen of NON' staan, een verwijzing naar zijn rol bij het platenlabel dat hij oprichtte met bevriende producers ANGEL-HO en Nkisi, die hij ontmoette in een zoektocht naar muziek op internet. Op het soundcloudaccount van NON (niet te verwarren met het Amsterdamse label van Bear Damen) zien we waar ze voor staan: "NON is een collectief van internationale Afrikaanse artiesten die geluid gebruiken als medium om de zichtbare en onzichtbare structuren bloot te leggen die ongelijkheid in de samenleving creëren." Naast hun gedeelde liefde voor politiek geëngageerde elektronische muziek, gemaakt door maatjes als Rabit en Elysia Crampton, hebben de drie vrienden een bijzondere relatie tot de begrippen identiteit en afkomst.

Chino Amobi is geboren in Alabama en heeft Nigeriaanse ouders, en nu woont hij in Virginia. Nkisi heeft Congolese roots, groeide op in België en woont in Londen. ANGEL-HO woont en studeert in Kaapstad, een stad waar de nalatenschap van apartheid nog steeds voelbaar is. De kern van het label verwoordt een gevoel van 'er niet bij horen'. "We zijn thuis waar we wonen, maar er is altijd iets wat niet lijkt te kloppen. Een groot deel waar NON om draait is dat we geen plek hebben binnen de massacultuur die er momenteel is."

De muziek van Amobi weerspiegelt de rauwe realiteit van het dagelijks leven in een tijd waarin door internet een gefragmenteerde werkelijkheid is ontstaan, waarbij iedere plek bijna-maar-toch-niet-helemaal voelt als thuis, en het gevoel van eenzaamheid dat daardoor ontstaat. Op zijn EP Anya's Garden uit 2015 is een sputterend noise-geluid te horen dat een wereld creëert van wanhoop, onbehagen en voorzichtige vreugde. Een Sinatra-sample echoot door een dystopische interpetatie van de stad, waarin in alles de boodschap doorklinkt dat 'New York je nooit zal redden'.

Amobi begon met muziek maken toen hij twaalf was. Samen met zijn broer produceerde hij beats waar ze overheen rapten. Pas op de kunstacademie begon Amobi een vervreemd geluid te synthetiseren, dat zijn gevoel vertaalde over de Amerikaanse cultuur. In een voorstelling van het geluidskunstproject Diamond Black Hearted Boy zette hij zichzelf neer als een Bowie-figuur dat geteleporteerd wordt naar verschillende gebieden van tijd en ruimte. Op veel van de releases die hij uitbracht onder deze naam, staat hij op de cover met gloeiende paarse ogen, op andere lijkt hij zo uit de film Blade Runner te zijn gestapt, inclusief releasedata die ver in de toekomst liggen. Hij geeft toe dat dit project wel "erg kunstacademie-achtig" is, en geleidelijk begon hij ook onder zijn eigen naam futuristische platen te produceren, waarbij synths worden afgewisseld met geweergeluiden.

Wat hij in die leegte vond, was zichzelf. Hij vertelt dat Diamond Black Hearted Boy aanvoelde als een masker, en dat dit hem deed beslissen om te gaan werken onder zijn eigen naam. "Er is nu niets meer waar ik me achter verschuil." Na jaren muziek uit te brengen onder pseudoniemen, kwam hij tot het besef dat er iets radicaals zat achter het verwijderen van de "scheiding tussen geluid en hemzelf." Daarnaast richtte hij NON op om andere artiesten ook te ondersteunen die hetzelfde voor ogen hebben. "Er zijn verschillende geluiden, van jonge gekleurde artiesten, die niet het platform krijgen om zich te laten horen. Het is waanzinnig om hun stemmen naar de voorgrond te brengen met ons label, om ze economische en creatieve autonomie te kunnen bieden."

Naast een merchandiselijn van kleding met door Amobi zelf ontworpen artwork, brengt NON tot nu toe bijna uitsluitend digitaal te beluisteren muziek uit via Bandcamp en SoundCloud. Ze beheren het label zelf en werken niet met talentenscout, PR-mensen of managers. Daardoor is het voor de artiesten heel makkelijk om in contact te komen met fans en hun eigen koers te varen. "NON is kritisch op een hoop dingen," zegt hij. "Het daagt individuen uit verder te denken. Over de manier hoe alles momenteel gaat, van de muziekindustrie tot alledaagse realiteit. NON daagt dit uit."

Het afwisselende releaseschema doet denken aan de punkmentaliteit. Toen ik hem vroeg wanneer de volgende release was gepland, zei hij dat er nog geen concrete plannen waren; twee dagen later verscheen er een nieuwe plaat, met een bootleg van het liedje No One van Alicia Keys.

Hoe schurend en desoriënterende de tracks ook mogen zijn, het einddoel van Amobi is het tonen van de walging die hij voelt in combinatie met het delen van revolutionaire idealen. "Het is één ding om te praten over de hotdog die je vandaag hebt gegeten, maar het is iets anders als je je echt wilt concentreren op welke dingen ertoe doen in het leven, en hoe dat zich verhoudt tussen jou en de samenleving."

Voor Amobi voegt sonische lelijkheid iets toe aan zijn muziek: het wijst mensen op geweld in de maatschappij. Mensen hierop wijzen is volgens hem de eerste stap richting een overwinning. "Het is helend op een bepaalde manier," zegt hij. "Nadat je door een trauma bent gegaan, kun je rust nog meer waarderen."