Het nieuwe album van Bonobo is gevormd door sombere vliegtuigreizen

Er is maar weinig lineair aan het nieuwe, zesde album van Britse producer Simon Green. Als Bonobo bracht hij vorige week Migration uit, een plaat die euforische breakbeats vastknoopt aan benauwende, melancholische strijkers, om maar een voorbeeld te geven. Het lijkt het resultaat te zijn van hetgeen waar de titel ook naar verwijst: de migratie van de artiest. Wanneer je naar het buitenland verhuist, ga je op een nieuw avontuur dat je als persoon gaat vormen, maar je voormalig thuis achterlaten kan daarbij ook een bitterzoete werking hebben.

Green is nu veertig jaar oud en heeft de laatste jaren van zijn leven een hoop rondgereisd. In 2010 vertrok hij uit zijn vaderland en belandde in 2015 in Los Angeles, waar hij nog steeds zit. Het maken van Migration werd een manier om die rare spanning vast te leggen in die periode. Hij verkent de adrenaline en eenzaamheid die gepaard gaan met het verhuizen naar een vreemde plek. "Ik voel me helemaal thuis in Los Angeles, maar tegelijkertijd zou ik niet weten wat dat voor de toekomst betekent," vertelt Green mij. 'Hoe langer je op een plek blijft hangen, hoe meer het onderdeel wordt van je identiteit."

Het nieuwe album is geschreven in periode waarin Green net een familielid was verloren. Je hoort in de track Grains bijvoorbeeld een droevig verlangen naar vroeger, dat werd versterkt doordat de producer zover weg woont van zijn familie. Een sterk contrast wordt geboden in Kerala, waarin een sample zit uit de hit van Brandy uit 1994, Baby. Deze opbeurende track klinkt als de fijne werking van ergens opnieuw kunnen beginnen. We spraken de producer over de emotionele werking van vliegen en hoe migratie zijn album heeft gevormd.

THUMP: Wat betekent migratie voor jou?
Bonobo: Als ik een album vijf jaar geleden Migration had genoemd, had het een hele andere lading gehad. Het is sowieso meer een esthetische keuze dan een inhoudelijke. Ik maak instrumentale muziek, dus er zit niet zoveel verhaalvertelling in als je zou hebben met een zanger.

In de laatste vijf of zes jaar sinds ik uit Londen ben verhuisd, heb ik me beziggehouden met het gevoel van reizen tussen verschillende punten en het effect dat dit heeft op mensen. Mijn familie en vrienden zijn over de hele wereld verspreid, maar we vinden altijd plekken waar we samen terugkomen, of dat nu New York, Los Angeles of Londen is. Deze plekken zijn op een of andere manier aan elkaar verbonden. Het album vertelt over hoe je van de ene cultuur naar een andere plek kan verhuizen, terwijl je elke keer een stukje cultuur ergens achterlaat.

Heeft het rondreizen ook jouw perspectief op de wereld veranderd, of je identiteit gevormd?
Ik ben meer bewust geworden van hoe mijn cultuur, of de cultuur waardoor ik omsingeld wordt, gezien wordt op andere plekken. Ik ben gaan inzien wat het voor andere mensen betekent. Door de laatste tien jaar constant op weg te zijn, heb ik heel veel perspectieven kunnen aanschouwen. Ik pluk de vruchten daar nu van.

Is Los Angeles nu je definitieve thuis?
Ik heb geen familie meer in het Verenigd Koninkrijk, het enige wat ik daar nog heb zijn vrienden en er is het feit dat het mijn achtergrond gevormd heeft. Maar tegelijkertijd kan ik mezelf ook afvragen: waarom ben ik hier buiten het gegeven dat het nu goed voelt hier te zijn?

Het is daarbij een vreemde tijd om in Amerika te wonen. Kan je jezelf echt toewijden aan een land dat momenteel zo'n vreemde richting op gaat? Als er een punt komt dat Amerika een land wordt van onderdrukking, kan je niet echt zeggen dat je blij bent om hier te zijn.

Hoe heeft het verhuizen je creatieve proces beïnvloed?
Ik heb altijd vanuit mijn studio gewerkt, tot ik voor deze plaat Ableton begon te gebruiken en ik alles kon opnemen met een laptop en een verzameling samples. Ik denk dat je gemoedstoestand belangrijk is bij het maken van muziek. De referenties die in mijn muziek terechtkomen veranderen constant, dus daar moet ik vaker tussen wisselen dan de omgeving waarin ik mij bevindt, zoals een vliegveldlounge om zeven uur 's ochtends met een kater.

Een van de tracks, Break Apart, heb ik gemaakt op een vlucht van Miami naar Los Angeles. Ik was een beetje somber destijds. Toen ik op een andere, veel comfortabelere plek bezig was met de nabewerking van de track, kon ik niet meer terug naar die stemming waar ik toen in zat. Veel mensen zeggen dat je muziek moet maken op een vertrouwde, fijne plek, maar ik weet niet of dat zo is. Je kan je ideeën veel meer karakter geven als je verschrikkelijk moe bent en op een plek bent waar je eigenlijk niet wil zijn. Deze plaat is gemaakt in dat soort situaties.

Ja, sommige tracks klinken inderdaad vrij somber.
Het komt zeker terug in verschillende vormen. Er is een reflecterende kant, wat zich vooral thuis heeft gevormd. Op tour zijn werkt heel erg polariserend, je ziet continu mensen in een hyperactieve sociale omgeving, waarna je thuiskomt en in de studio zit met lange periodes van isolatie. Kerala maakte ik toen in 2014 op tour was en nog met mijn hoofd in de club zat. Ik maakte tracks die konden werken op de dansvloer.

Toen ik terugkeerde naar Los Angeles en het touren eindelijk gestopt was, kwamen alle dingen die ik de afgelopen jaren had weggestopt als een golf over mij heen. Dat was een tijd waarin ik mezelf beter ben leren kennen, en waar de filmische, melancholieke onderdelen van het album uit zijn voortgekomen.

Je hebt Break Apart in het vliegtuig geschreven. Vind je vliegen intens?
Ja! Op een of andere manier eindig je altijd met huilen bij Pixar-films in het vliegtuig. Het heeft te maken met de druk of iets dergelijks, er is een verklaarbare reden. Ik realiseerde me dit onlangs pas omdat ik in het vliegtuig altijd begin na te denken over mezelf. Je zit in een vliegtuig, je bent ergens geweest om iets te doen en nu ga je ergens anders heen om iets anders te doen. Het is een momentje waarin je even rust kan pakken, kan reflecteren en emotioneel kan worden. Maar nee, het is echt iets biologisch.

Migration is nu uit op Ninja Tune.